21 czerwca na z honorami pochowano śp. Stanisława Soleckiego, żołnierza wyklętego, który służył w Batalionach Chłopskich i Armii Krajowej. Na godny pochówek czekał 77 lat.

Jego historia, a szczególnie ostatnie dni, były tajemnicą nawet dla najbliższej rodziny. Urodził się w styczniu 1920 r. w Plancie w powiecie radzyńskim. W czasie okupacji niemieckiej od maja 1943 r. służył w Batalionach Chłopskich, a potem w oddziale Armii Krajowej pod dowództwem Aleksandra Wereszki „Rocha”. Po rozbrojeniu oddziału przez Sowietów trafił do obozu na Majdanku, skąd został zwolniony i powrócił do rodziców do Wisznic. Tu się osiedlił i pracował w rodzinnym gospodarstwie. Na początku 1946 r. wyjechał w poszukiwaniu pracy do Szczecina. W lipcu tego samego roku został aresztowany przez patrol MO i wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Szczecinie z 20 lipca 1946 r. skazany na karę śmierci.

Matkę Bożą Kodeńską nazywa się nie tylko Królową Podlasia i Matką Jedności. Dawniej mówiono o Niej także: „Wygnanka”. A wszystko za sprawą wywiezienia Jej obrazu z Kodnia…

Wizerunek trafił tu jesienią 1631 r. i zawisł w kaplicy zamkowej (w obecnym kościele pw. Ducha Świętego). Potem przeniesiono go do drewnianego parafialnego kościoła, a później do obecnej murowanej bazyliki. Opracowania historyczne przekazują, że w czasie potopu szwedzkiego nieprzyjacielskie wojska dotarły także do Kodnia. Ks. Franciszek Kowalski w książce „Kodeń Marji: Cudowny Obraz Matki Bożej Kodeńskiej” wydanej w 1927 r. zaznacza: „Cudowny obraz Matki Boskiej pozostał w swoim ołtarzu. Wszyscy byli dziwnie pewni, że żadna świętokradzka ręka nie poważy się tknąć świętego obrazu”. Autor publikacji wylicza, że najeźdźcy zerwali dach z kościoła, obrabowali skarbiec, porąbali szablami obrazy, ale wizerunku Pani Kodeńskiej ani kosztowności, które przy nim wisiały, nie tknęli.

Wspomnienia są jednym ze skarbów, które warto przekazywać kolejnym pokoleniom. Pokazują, jak zmienia się świat i człowiek, który w nim żyje.

To, co dla starszych było czymś bezdyskusyjnym, dla młodych wydaje się nierealne. Do takich wniosków można dojść podczas lektury książki „Smak mojego dzieciństwa” Anny Bańkowskiej-Mikiciuk z Łomaz. To ponad 50-stronicowa publikacja dotycząca życia autorki. Jest napisana pięknym językiem. Pani Anna notuje we wstępie: „Teraz, po latach, gdy patrzę przez pryzmat swego życia, wiem, że byłam dzieckiem szczęśliwym, chociaż nadal trudno zrozumieć, skąd miałam tyle optymizmu i wiary w siebie”. To kolejne, tym razem prozatorskie wydawnictwo A. Bańkowskiej-Mikiciuk, która na swoim koncie ma także trzy tomiki wierszy. Książka ma formę niezbyt długiego opowiadania. Wszyscy, którzy ją przeczytali, zaznaczają, że na koniec poczuli niedosyt.

Jezusowi najpierw kłaniali się pasterze i mędrcy, potem uzdrowieni i uwolnieni.

O początkach radzyńskiej szkoły muzycznej i planach na przyszłość opowiada Zbigniew Czuryło, dyrektor Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia im. Karola Lipińskiego w Radzyniu Podlaskim.

W tym roku radzyńska Państwowa Szkoła Muzyczna obchodzi jubileusz 40-lecia istnienia. Jakie były jej początki? Jak się rozwijała na przestrzeni tych kilkudziesięciu lat?

Dziś PSM w Radzyniu jest wspaniałą placówką prowadzącą edukację artystyczną młodego pokolenia. Szkoła powstała na bazie Społecznego Ogniska Muzycznego, którego początki sięgają 1961 r. W 1981 r. minister kultury i sztuki, biorąc pod uwagę osiągnięcia uczniów i nauczycieli skupionych wokół ogniska, powołał do istnienia Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia.

16 kwietnia w sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Białej Podlaskiej świętowano doroczny odpust.

Uroczystościom przewodniczył bp Grzegorz Suchodolski. Główne obchody miały miejsce w południe. Rozpoczęły się od Koronki do Miłosierdzia Bożego. W jej śpiew i poprowadzenie włączyli się członkowie miejscowego chóru Schola Cantorum Misericordis Christi. Tradycyjnie już każdy dziesiątek koronki był poprzedzony fragmentem z Dzienniczka św. s. Faustyny.   Chór posługiwał śpiewem także podczas Mszy. Sumę odpustową razem z biskupem celebrowali: ks. kan. Jacek Owsianka, proboszcz parafii, oraz br. Bogdan Augustyniak, gwardian bialskiego klasztoru kapucynów. We wprowadzeniu do Mszy św. biskup Grzegorz akcentował, że prawda o Bożym Miłosierdziu została na nowo przypomniana światu przez św. s. Faustynę i św. Jana Pawła II.

Rozmowa z ks. dr. Tomaszem Brzezińskim, rektorem Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Płocku.

Księże Rektorze, od pięciu lat jest Ksiądz związany z płockim sanktuarium. Czym z perspektywy posługi w tym miejscu jest dla Księdza Boże Miłosierdzie?

Na Boże Miłosierdzie można spojrzeć na różnych płaszczyznach, np. przez pryzmat ludzi, którzy tu przychodzą, modlą się, korzystają z sakramentów, nawracają, otrzymują łaskę pojednania, uzdrowienia czy uwolnienia z nałogów. Boże Miłosierdzie to silne doświadczenie Pana Boga, który jest obecny w naszym życiu. Jego obecność jest niesamowicie konkretna, pełna miłości i wrażliwości. To wszystko ciągle się odkrywa na nowo.

Kochał i rozumiał podlaski folklor, bo tu się urodził i wychował. Chciał go nie tylko promować, ale też opisywać naukowo. Dlatego nazwano go podlaskim Kolbergiem.

Osoba i działalność Aleksandra Oleszczuka są dziś nieco zapomniane. 22 kwietnia minie równo 40 lat od jego śmierci. Pozostały po nim książki i liczne artykuły. Wielu wiadomości na jego temat można dowiedzieć się, odwiedzając Gminną Izbę Pamięci w Komarówce Podlaskiej, gdzie poświęcono mu aż dwie sale. Chętnych oprowadza po niej m.in. Zofia Jakimowicz, dyrektor komarowskiego Gminnego Centrum Kultury. Podkreśla, że z postacią A. Oleszczuka po raz pierwszy zetknęła się podczas pisania pracy magisterskiej.

31 marca w Białej Podlaskiej odbyła się promocja „Historycznego przewodnika po Południowym Podlasiu”.

Jego pomysłodawcą jest Tadeusz Mikinnik, szef Grupy Opiekunów Miejsc Pamięci Narodowej. Książka ma charakter albumowy. Zawiera fotografie tablic i pomników z terenu powiatu bialskiego upamiętniających ważne wydarzenia historyczne. Pierwszy rozdział dotyczy powstania styczniowego na południowym Podlasiu. Ten niepodległościowy zryw kojarzony jest w regionie przede wszystkim z postaciami ks. Stanisława Brzóski, Aleksandra Szaniawskiego, Romana Rogińskiego i Karola Krysińskiego. Na przestrzeni lat poświęcono im wiele tablic, które przetrwały do naszych czasów.

Dzisiejsza Ewangelia nie dotyczy jedynie wiary w zmartwychwstanie ciała i boskiej władzy Jezusa.