Za nami pierwsze Warsztaty Wychowania Chrześcijańskiego. W czterech spotkaniach, jakie odbyły się w tym roku szkolnym, wzięło udział około setki rodziców.

Warsztaty są organizowane w trzech miejscach: sali przy parafii św. Józefa w Siedlcach, w sali przy parafii MB Częstochowskiej w Garwolinie i w Domu Rekolekcyjnym w Siedlanowie. Odbywają się w niedzielne popołudnia i trwają około dwóch godzin. - Ponieważ nie przewidujemy wcześniejszych zapisów, każde spotkanie pod względem frekwencji jest dla nas niespodzianką. W zjazdach w Siedlcach wzięło udział dziesięcioro rodziców, z kolei do Garwolina przyjechało 30, zaś do Siedlanowa 40 uczestników. Zaskoczyła nas ich otwartość i aktywność. Widać było po nich, że czują odpowiedzialność za wychowanie własnych dzieci, że chcą pracować nad swoim podejściem do nich.

W swoim zabieganiu i zobojętnieniu przestaliśmy zauważać, że rok liturgiczny jest naszym duchowym zegarem. To on wyznacza rytm chrześcijańskiego życia i wprowadza porządek w przeżywaniu naszej wiary.

Jego poszczególne części różnią się od siebie, ale razem stanowią piękną, komplementarną całość. Uczą czekania, pokuty, świętowania i trwania przy Bogu w zwykłej codzienności. Rok liturgiczny w Kościele kontrastuje z tym, co obserwujemy w świecie. W pierwszym przypadku widoczne są ład i konkretne granice stawiane np. za pomocą dat. W świecie wszystko się pomieszało, stało się płynne i płytkie. Jeśli w Kościele przeżywamy Adwent, to nie wyprzedzamy niczego i nie śpiewamy kolęd, jeśli mamy Wielki Post, to nie śpiewamy Alleluja, które wybrzmi radośnie dopiero na Liturgii Paschalnej. W świecie jest inaczej.

Jezus, Król Wszechświata jest także Królem Miłosierdzia. Głodnych karmi swoim Ciałem. Spragnionych poi własną Krwią.

„Właśnie tego chce Matka Boża, pragnie żeby chrześcijanie umieścili kapłanów w centrum swojej modlitwy, swoich serc, swoich myśli” - pisał franciszkanin o. Jozo Zovko, były proboszcz parafii w Medjugorje.

To właśnie tam swoje korzenie ma apostolat Margaretka, który rozpowszechnił się po całym świecie. Siedmioosobowe grupy obejmujące regularną modlitwą konkretnego kapłana rosną jak grzyby po deszczu. Myli się ten, kto uważa, że należą do nich tylko seniorki, które mają nadmiar wolnego czasu. Idea tego apostolatu dociera do coraz młodszych osób. Zasada jest prosta: siedem osób w grupie nawiązuje do siedmiu dni tygodnia, każda z nich wybiera konkretny dzień, w którym zobowiązuje się odmawiać tzw. medjugorską koronkę pokoju i specjalną modlitwę, w której wymienia się z imienia omadlanego kapłana.

Za nami diecezjalne obchody 400 rocznicy męczeńskiej śmierci św. Jozafata Kuncewicza.

Główne uroczystości odbyły się w kościele Narodzenia NMP w Białej Podlaskiej, w którym przez ponad 150 lat przechowywano jego relikwie. Świętowanie poprzedziła peregrynacja relikwii i obrazu św. Jozafata po wszystkich bialskich parafiach. Bezpośrednim przygotowaniem były zaś trzydniowe rekolekcje wygłoszone w kościele przy ul. Brzeskiej przez ks. dr. Tomasza Cabaja, bialskiego duszpasterza akademickiego. Dotyczyły pojednania z Bogiem, w rodzinie i w ojczyźnie. Ks. Tomasz głosił nauki misyjne od 10 do 12 listopada. Pierwszego dnia podkreślał: „Bóg chce Ci dać czas, który na nowo chwyci cię za twoją duszę i potrząśnie, by opadł z niej kurz, abyś zobaczył piękno, które jest w tobie”.

Z prawosławnego stał się unitą, z przyszłego kupca - duchownym, a przez błogosławione życie i męczeństwo - świętym Kościoła katolickiego. Dziś jego kult znowu się odradza.

Biskup Jozafat Kuncewicz, bo o nim mowa, z pewnością należy do grona bardzo oryginalnych i niezwykłych patronów. To jeden z niewielu wyniesionych na ołtarze, który ani za życia, ani po śmierci nie doświadczył tzw. świętego spokoju. Został pierwszym unickim błogosławionym i świętym. Legenda głosi, że kiedy był małym chłopcem, doznał mistycznego spotkania z Chrystusem. Gdy słuchał w cerkwi nauki o ofierze Jezusa, z krzyża, przed którym wtedy stał, przeniknęła do jego serca iskrząca kropla. Od młodości interesował się sprawami wiary.

Z Ziemi Świętej słychać wołanie o modlitwę i apel o pojednanie. Obecny konflikt dotyczy nie tylko miejscowej ludności, ale też całego świata. - Nie wiem, co będzie dalej, ale nie dopuszczam do siebie myśli, że nie wrócę tam z pielgrzymami. Prośmy o pokój dla tego rejonu - wzywa przewodnik Przemysław Marciński.

Po Ziemi Świętej oprowadza od 15 lat. Kiedy rakiety Hamasu uderzyły w Izrael, był akurat na tygodniowej przerwie w Polsce. Kolejny wyjazd planował w pierwszym tygodniu października. Niestety, wszystko trzeba było odwołać. - Na wieść o wybuchu działań wojennych poczułem rozczarowanie i smutek - przyznaje. - Tak, to nie pierwszy konflikt w Ziemi Świętej, ale tego obecnego bardzo się obawiałem. Dawało się go wyczuć, oczywiście nie wśród pielgrzymów, ale moich znajomych, którzy tam mieszkają. Mówili o takiej możliwości, jednak mieli nadzieję, że nie dojdzie do eskalacji - mówi P. Marciński. Zaznacza, że źródeł trwającego konfliktu trzeba szukać w bardzo mocno zakorzenionych urazach z dawnych lat.

30 września w sanktuarium Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Radzyniu Podlaskim odbył się IV Diecezjalny Zjazd Apostolatu Margaretka. W spotkaniu wzięło udział ponad 300 osób.

Zgromadzonych powitali: diecezjalny moderator Apostolatu Margaretka ks. Sebastian Bisek oraz proboszcz miejscowej parafii ks. kan. Jarosław Sutryk. Pierwszym punktem zjazdu była Msza św. Przewodniczył jej ks. S. Bisek. W homilii przypominał, że misja Jezusa jest kontynuowana przez kapłanów. - Chrystus zatroszczył się o swoją realną obecność przez sakramentalne kapłaństwo, ustanawiając tych, którzy w Jego imieniu głoszą Jego słowo i sprawują sakramenty w świętym, powszechnym i apostolskim Kościele. Jezus posługuje się w tym wszystkim zwykłymi ludźmi, którzy mają swoje ułomności i trudności życiowe. Pomimo wszystko On ciągle stawia na tych ludzi; stawia na kapłanów, choć oni niejednokrotnie Go zawodzą.

Różaniec wydaje niezwykłe owoce w życiu tych, którzy go często i dobrze odmawiają. To żaden frazes ani banał. Plony z przesuwania różańcowych ziarenek zbierzemy nie tylko na ziemi, ale i w wieczności.

Skąd o tym wiemy? Od samej Maryi. Po sieci krąży 15 obietnic dla odmawiających Różaniec. Brzmią bardzo ciekawie, ale czy są prawdziwe? Nie zawsze opisane jest ich źródło. - To prawda. Warto więc wiedzieć, że te obietnice wiążemy z bł. Alanem de la Roche, dominikaninem, który żył w XV w. - zauważa dominikanin o. Michał Szałkowski, moderator Żywego Różańca w archidiecezji warszawskiej. - W 1464 r. miał wizje Maryi, która mówiła mu m.in. o Różańcu. To właśnie bł. Alanowi zawdzięczamy obecny kształt tej modlitwy. Kilka wieków później jego pisma zostały poddane opracowaniu.

Właściciel winnicy, według naszego sposobu mierzenia czasu, wychodził po robotników o świcie, o 9.00 rano, w południe - o 15.00 i 17.00.