Przywykliśmy do powracającej cyklicznie dyskusji na temat „prawa do aborcji” - coraz śmielej nazywanego dziś „prawem człowieka!”.

Także do absurdalnych argumentów, które przy tej okazji padają ze strony zwolenników „pro-choice”. Nie zauważamy przy tym, że w tle od jakiegoś czasu potężne międzynarodowe lobby przygotowuje nas do afirmacji innej „zdobyczy” nowoczesności, czyli eutanazji. Dokonuje się to przez lobbing prawny, piętrzenie emocji, budowanie fałszywej wizji wolności. W propagandę wprzężone są potężne platformy streamingowe, sprytnie zmanipulowane sondaże pokazujące rzekomo wysoką akceptację Polaków dla „dobrej śmierci” (gr. eutanazja), zakłamywanie faktów i realnych skutków ewentualnej legalizacji procederu itp.

„Nie ma pieniędzy na laptopy dla uczniów” - zakomunikowała 6 lutego minister (pardonsik: ministra) edukacji Barbara Nowacka.

No i po ptokach - chciałoby się rzec. W sumie nikogo, trzeźwo myślącego, to nie dziwi, kasa musi być na promocję tęczowych różności, a nie pisowskich pomysłów, zaś zwrot (w różnych mutacjach) „piniendzy nie ma i nie będzie” zapewne będziemy słyszeli jeszcze dziesiątki razy z ust miłościwie nam panujących członków Koalicji 13 grudnia. Ale… Spójrzmy na problem z innej strony. Czy to źle? Niekoniecznie.

Logika podpowiada, że nie da się połączyć wody i ognia, kochać i jednocześnie nienawidzić, zjeść ciastko i mieć ciastko, być „za”, a nawet przeciw.

Deklarować swoją wiarę w Boga i jednocześnie koszmarnie ją deformować niezliczoną ilością okaleczających „ale”. Logika jednak nie ma dziś zbyt mocnych notowań. Spoglądając z perspektywy na wynik wyborczy 15 października ubiegłego roku, ale też na polską rzeczywistość minionych kilkunastu lat, da się zauważyć pewną prawidłowość. Oprócz „żelaznych” elektoratów takich partii jak PiS, PO i Lewica, istnieje pewna grupa ludzi, której poglądy są płynne, zmienne, w znacznym stopniu uzależnione od koniunktury politycznej, mody, intensywności propagandy.

Nie milkną echa pomysłów na reformę oświaty. To temat rzeka odgrzewany cyklicznie przy każdej zmianie ekipy rządzącej.

Nie pamiętam sytuacji, aby w przeszłości jakakolwiek reforma - wszystko jedno przez kogo podejmowana - zadowoliła wszystkich. Jak będzie teraz? Nauczyciele, którzy dostali więcej pieniędzy od D. Tuska, nagle nabiorą wiatru w żagle? Znikną wszelkie edukacyjne deficyty? Brak prac domowych tak bardzo pozytywnie nastroi uczniów, że nauka stanie się sielanką (będą mieli więcej czasu w domu na przeglądanie rolek Tik-Toka i czytanie fb)? Do szkół drzwiami i oknami zaczną się dobijać absolwenci studiów pedagogicznych?

Fundusz Kościelny został utworzony przez władze komunistyczne PRL w 1950 r.

W istocie był to propagandowy manewr, cyniczne kłamstwo mające ukryć bezwzględny rabunek kościelnych ziem i majtków, z których to przez wieki Kościół opłacał funkcjonowanie świątyń, zabytków sakralnych, niezliczonych obiektów użyteczności publicznej. Jeszcze w 1949 r. Kościół prowadził 87 szkół, 260 domów dziecka, 680 przedszkoli, 950 burs itp. Dochód z majątku Kościoła stanowił też podstawę uposażenia księży, zakonników i zakonnic, misjonarzy itp. Z przejętych nieruchomości miała zostać utworzona masa majątkowa, a dochód z niej podzielony między Kościoły - proporcjonalnie do wielkości zabranych nieruchomości.

Od kilku tygodni trwa dyskusja na temat likwidacji tzw. Funduszu Kościelnego. Jak nietrudno przewidzieć, temat „Kościół - pieniądze” tradycyjnie wygeneruje ciąg oskarżeń i fałszywych tez.

Jest to, w naszych realiach polityczno-społecznych, „pewniak” w budowaniu linii sporu, antagonizowaniu ludzi, wywoływaniu emocji. A tego, jak kania dżdżu, potrzebuje nowa władza najbardziej. Bo tylko w taki sposób koalicja antypisu może utrzymać swoją spójność. Inaczej ujmując temat: nie chodzi o to, by złapać króliczka, lecz aby go gonić. Kolejnymi wrzutkami medialnymi i politycznymi umiejętnie podgrzewać dyskusję, puszczać w obieg fałszywe newsy. Wyciszać, co istotne, zakłamywać rzeczywistość i jednocześnie wzmacniać fałszywą narrację. A wszystko po to, aby Kościół ubezwłasnowolnić.

Kolejne święta i kolejny Nowy Rok przed nami. Czas niemiłosiernie gna naprzód. Jakby przyspieszył, jakby wskazówki zegarów, kierowane niewidzialną siłą, zmierzały ku finałowi znanej nam rzeczywistości.

Jakby w którymś momencie miał się skończyć, zastygając w bezmiernym zdziwieniu, że… to już? Już koniec? Czym się tegoroczne Boże Narodzenie będzie różnić od ubiegłorocznego? Truizmem zapewne będzie stwierdzenie, że przyszło nam żyć w czasie pełnym komplikacji, okrucieństwa, rozpalania się coraz to nowych wojennych zarzewi, kłamstwa, piętrzącej się fali neopogaństwa - jakiejś, wydawać by się mogło, nadciągającej zewsząd czerni. Ponoć w Chinach młodzi ludzie noszą koszulki z napisem: „Jesteśmy ostatnim pokoleniem”. Czy to proroctwo?

Historia magistra vitae est - historia jest nauczycielką życia. Każdy, kto przynajmniej liznął łaciny, z pewnością pamięta ową słynną cyceroniańską formułę.

Życie pokazuje, że kto nie zna przeszłości, narażony jest na powtarzanie jej błędów. Dyskusja o synodalności Kościoła, dawanie silnego głosu osobom znajdującym się na jego peryferiach (nierzadko mającym mgliste pojęcie o jego istocie), zastępowanie pogłębionej medytacji nad jego istotą koncertem życzeń itd. są nierzadko balansowaniem na skraju przepaści. Nawet dobre intencje ubrane w ludzki egoizm rzadko prowadzą do właściwego celu. Przykładem może być Kościół holenderski, który tak bardzo „przystosował się” do zmieniającego się świata, że przestał się od niego odróżniać.

Mówi się, że ma krótkie nogi. I daleko nie ucieknie. Rzecz o kłamstwie, a dokładniej o wielu „kłamstwach założycielskich”, które legły u podstaw nowej rzeczywistości polityczno-społecznej, w jakiej się znaleźliśmy.

Wielu Polaków nie interesuje prawda, choć kłamstwa od początku łatwo było zdemaskować. „Nim prawda buty wzuje, kłamstwo pół świata przebieży” - pisał Andrzej Sapkowski („Boży bojownicy”). Stratedzy PR doskonale wiedzą, że kłamstwo, wcześniej czy później, zostanie zdemaskowane. Ale… Chodzi o doraźny efekt, skuteczność, emocje - nimi wygrywa się wybory. Jako społeczeństwo przywykliśmy do takiej gry. Ludzie zamknięci w bańkach informacyjnych, otoczeni „swoimi” w przestrzeni social mediów, karmieni przetworzoną papką przestali zabiegać o prawdę, choć weryfikacja kłamstwa, półprawd nie stanowi problemu...

6 listopada na zaproszenie papieża Franciszka do Watykanu przybyło ponad sześć tysięcy dzieci z 84 krajów świata.

Zapowiadając wydarzenie 1 października, papież powiedział podczas modlitwy Anioł Pański: „Czekam na was, bym też ja uczył się od was”. Czego w XXI w., w dobie konfliktów zbrojnych i okrutnych wojen możemy nauczyć się od dzieci? Jaka jest największa wina dorosłych wobec nich? Jako temat spotkania z Ojcem Świętym zostało wybrane zdanie: „Uczymy się od chłopców i dziewczynek”. Papież przyjął niezwykłych gości w Auli Pawła VI. Jak podała agencja Vatican News, Franciszek podkreślił w swoim przesłaniu, że choć same dzieci oczywiście potrzebują jakiegoś prowadzenia, by poznawać różne prawdy, jednak mogą one również stanowić przykład i dawać w taki sposób nauki, jakich dorośli czasem potrzebują.