„Krzyżacy” - pokazany po raz pierwszy w okrągłą rocznicę grunwaldzkiej bitwy film Aleksandra Forda, zaistniał w mojej świadomości długo przed tym, zanim udało mi się go zobaczyć na dużym ekranie. Przyznaję - nie do końca wiem, ile w tym autopsji, a ile rzeczywistości wykreowanej na skutek słuchanych latami opowieści, ale do dziś pamiętam tę atmosferę.

W zasadzie już od kilku dni rodzina tym żyła: do odległej o kilka kilometrów gminnej miejscowości przyjeżdża kino objazdowe! O ile w samym przyjeździe nie było nic nadzwyczajnego, to dreszczyk emocji brał się stąd, że na powietrzu, na ścianie szkoły, miała być pokazana nakręcona na podstawie Sienkiewiczowskiej powieści pierwsza polska megaprodukcja.

Spektakl „Mój, mój, mój, mój” siedleckiego Teatru V zdobył I miejsce w XVII Mazowieckim Festiwalu Teatrów Amatorskich.

W zmaganiach, które miały miejsce 9 czerwca w KLO im. św. Filipa Neri w Radomiu, wzięło udział osiem młodzieżowych zespołów teatralnych, zakwalifikowanych w wyniku eliminacji do finału. Grand Prix przyznano Teatrowi Rękawiczka za spektakl „Grzeszne menu”, a pierwsze miejsce siedleckiemu Teatrowi V.

Powiało grozą. Oto obywatel Władysław Frasyniuk zadeklarował, że poczuł się jak w stanie wojennym. Nieco zapomniany opozycjonista w stanie spoczynku znowu ma swoje pięć minut. Błyskają flesze, uwieczniają kamery. Władysław Frasyniuk buńczucznie odpowiada policjantowi, że Janem Kowalskim jest. Zachowuje się, jakby pytanie o personalia go obrażało. Przecież wszyscy go znają.

Władysław Frasyniuk został przez policjantów wyniesiony z Krakowskiego Przedmieścia na podwórze przy ulicy Miodowej. Świat obiegło zdjęcie pokazujące męczeństwo Władysława Frasyniuka. Zmaterializowała się tęsknota za minionymi dniami chwały.

Kobieta - jak wiadomo - ozdobą mężczyzny jest. Ba, w wielu przypadkach to spiritus movens jego kariery. Także politycznej. Także tej na najwyższym szczeblu.

Nie dziwi więc, że świadome swej roli kobiety: żony obecnych na wydarzeniu prezydentów i premierów, postanowiły - podczas ostatniego szczytu NATO - stanąć do wspólnej fotografii na tle królewskiego zamku w Brukseli. Dam jest kilka. Wśród nich te najbardziej rozpoznawalne: Melania Trump i Brigitte Macron. Osób na zdjęciu jest dziesięć, podpis oznajmia, że to pierwsze damy, ale kobiet naliczysz tu dziewięć. Dopiero wczytanie się w tekst rozjaśnia sytuację.

Piszę, ale nie wiem, czy to będzie dobre, czy niedobre, czy tak powinno to wyglądać, czy inaczej. Wątpliwość towarzyszy całemu procesowi pisania - zwierzał się Wiesław Myśliwski.

Autor znanych i uznanych powieści oraz dramatów przyjechał do Siedlec 25 maja, na zaproszenie Miejskiej Biblioteki Publicznej. Debiutował w 1967 r. powieścią „Nagi sad”. Publikuje rzadko, ale każda jego książka to literackie wydarzenie. Umieszczany jest zazwyczaj w kontekście literatury chłopskiej, jednak krytycy zgodni są co do tego, że twórczość Myśliwskiego ma rangę uniwersalną.

Brytyjska policja podała, że eksplozje, które miały miejsce tuż po koncercie w hali Manchester Arena, to atak terrorystyczny. Zginęły 22 osoby - głównie młode, także dzieci. Prawie 60 zostało rannych. Jako sprawcę zidentyfikowano 22-letniego Brytyjczyka. W uzupełnieniu pada informacja, że rodzice tegoż pochodzili z Libii.

Na kilkunastosekundowym filmiku w internecie jakiś mężczyzna informuje, że za tragedią stoi Państwo Islamskie. Mężczyzna ma zupełnie zasłoniętą twarz, swoją wypowiedź kończy słowami „Allah Akbar” i pokazaniem kartki z napisem „Manchester” i datą zamachu.

Kilka dni temu na cmentarzu ewangelickim w Łodzi pochowano Olega Zakirowa. Tak, skojarzenie jest słuszne - to Rosjanin, a dokładniej Uzbek, bo w tym regionie urodził się i wychował. I kagiebista. Pogrzeb miał Zakirow jeśli nie z pompą, to przynajmniej dostojny - była kompania honorowa i przedstawiciele władz państwowych, podniosły ton oficjalnych przemówień, nazywanie rzeczy po imieniu, czyli określanie zmarłego mianem prawdziwego bohatera, i deklarowane nadzieje, że IPN zadba o zachowanie pamięci o tym bohaterze.

Do mojej wsi nie docierał dźwięk rezurekcyjnych dzwonów. Żeby je usłyszeć, należało pokonać 4-5 kilometrów. I Wielki Post. Oba wyzwania wcale nie były łatwe. Udział w popołudniowej Drodze krzyżowej wiązał się z powrotem do domu w ciemności, albo przynajmniej w szarówce. Przez las. Kursy autobusowe na tej trasie były wtedy marzeniem tylko najśmielszych fantastów.

W domu - zakaz słuchania radia (telewizory trzy w całej wsi, więc problemu nie ma), śpiewania i nucenia melodii innych niż wielkopostne, pokutne. Mówić też należało przyciszonym głosem, a kłótnia stanowiła grzech ciężki. Na straży przestrzegania zasad niewzruszenie stała babcia.

Właśnie wróciłam z koncertu Stanisławy Celińskiej w siedleckim Podlasiu. I jestem pod wrażeniem. Głosu i uroku aktorki, pięknych, mądrych tekstów, nastrojowych aranżacji (także dawnych, znanych utworów).

Celińską lubiłam od zawsze. Kiedyś tam za Ptakom podobni, potem za Noce i dnie. Ale też za Bułata Okudżawę, za Song sprzątaczki, za Uśmiechnij się. Za śpiewanie i niezliczone filmowe role. Za liryzm i herod-babę.

Spacerująca po plaży dziewczyna znalazła lampkę oliwną. Otarła ją i wyskoczył z niej duszek spełniający życzenie. Jedno. - Poproszę - mówi dziewczyna - o pokój na Bliskim Wschodzie. Widzisz, duszku, tę mapę?

Chcę, żeby te wszystkie kraje przestały ze sobą walczyć, żeby Żydzi i Arabowie pokochali się i żeby wszyscy tam żyli w zgodzie i harmonii. - Kobieto - na to duszek - te kraje się biją i nienawidzą od tysięcy lat. Jestem dobry, ale nie aż tak dobry, żeby to sprawić. Pomyśl jeszcze raz i daj jakieś sensowne życzenie.