Kiedy nieopodal spadały rakiety… siostry budowały, mimo że kolejni robotnicy byli wcielani do wojska, wyłączano prąd, a wyjące alarmy nakazywały ucieczkę do schronu.

Choć wielu radziło lwowskim albertynkom, by odpuściły i dokończyły przytulisko po wojnie, one wiedziały swoje: że każde Boże dzieło zawsze jest dokończone. Ekumeniczne Centrum Miłosierdzia im. bł. Bernardyny Jabłońskiej, współzałożycielki Zgromadzenia Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim we Lwowie, gdzie schronienie znajdą bezdomne kobiety i matki samotnie wychowujące dzieci, powstał w zaledwie trzy lata. Jego budowa rozpoczęła się w 2020 r. i przypadła na wyjątkowo trudny czas. Najpierw wybuchła pandemia, a potem wojna z Rosją. Mimo to przytulisko zostało ukończone. 22 września kard. Konrad Krajewski, jałmużnik papieski, który 18 lipca 2020 r. dokonał poświęcenia placu pod inwestycję i wmurowania kamienia węgielnego, tym razem pobłogosławił gotowy już budynek.

Rozmowa z ks. dr. Mariuszem Świdrem, rektorem Wyższego Seminarium Diecezji Siedleckiej im. św. Jana Pawła II w Nowym Opolu.

Przed nami nowy rok akademicki w historii seminarium diecezji siedleckiej. Z jakimi nadziejami wchodzi ono w ten rok pracy i formacji? 11 października pod przewodnictwem księdza biskupa Kazimierza uroczyście rozpoczniemy nowy rok formacyjny w naszym seminarium. Będzie to już 204 inauguracja w historii diecezji. Bogu dziękujemy za to, że i w tym roku możemy formować kandydatów do kapłaństwa. Nadzieją moderatorów seminarium jest, abyśmy - będąc wierni Jezusowi i Jego Ewangelii oraz uwzględniając realia duszpasterskie i potrzeby współczesnego Kościoła - nie zmarnowali czasu i jeszcze lepiej przygotowali kleryków do gotowości do służby na wzór Pana Jezusa.

Rozmowa z bp. Grzegorzem Suchodolskim, przewodniczącym Rady Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Młodzieży.

Za nami kolejne Światowe Dni Młodzieży. Jakie refleksje towarzyszą Księdzu Biskupowi odnośnie do tego wydarzenia?

Przede wszystkim na nowo odkrywam młodzież. To bardzo ważny aspekt mojej posługi jako kapłana i biskupa. ŚDM dają mi możliwość bycia blisko młodego człowieka, który jest bardzo otwarty na poszukiwanie sensu, prawdy, życiowego powołania. Potrzebuje jednak przestrzeni do refleksji, gdzie dochodzi wewnętrzny głos Pana Boga, który każdego z nas zaprasza do rozeznania i realizacji konkretnego powołania. Odkrywanie młodych jest dla mnie wielkim darem. Druga refleksja wiąże się z tym, że ŚDM pokazały piękny, żywy, budowany na wzajemnych relacjach i otwarty na słuchanie Kościół.

Po wojnie, gdy w kulcie Bożego miłosierdzia zaczęto dopatrywać się herezji, „bitwę” o Faustynę można było stoczyć tylko dzięki temu, że spowiednik, ks. Michał Sopoćko, polecił jej pisać „Dzienniczek”.

Dziś to najpopularniejsza polska książka na świecie, najczęściej tłumaczona na języki obce. W wersji, którą dzisiaj znamy, pierwszy wiersz i notatka noszą datę: 28 lipca 1934 r. Jednak tak naprawdę s. Faustyna zaczęła pisać „Dzienniczek” w 1933 r. Dziś, 90 lat później, trudno zliczyć światowy nakład dzieła, który wyszedł spod ręki prostej zakonnicy drugiego chóru.

Rozmowa z dr. Mateuszem Szpytmą, wiceprezesem Instytutu Pamięci Narodowej i krewnym rodziny Ulmów.

Jakie pokrewieństwo łączy Pana z rodziną Ulmów?

Moja babcia Maria była siostrą Wiktorii, która z kolei była chrzestną mojego taty. Rodziny mieszkały w tej samej miejscowości, odwiedzały się, wspierały. Te bliskie relacje zachowały się także po wojnie. Pamiętam, że w latach 80 bywaliśmy w domu, w którym wychowywała się W. Ulma. Odwiedzaliśmy tam jej najbliższych krewnych.

Rozmowa z o. Michałem Bortnikiem OSPPE, rzecznikiem prasowym Jasnej Góry.

Proszę Ojca, sanktuariów maryjnych jest wiele. Dlaczego Jasna Góra jest miejscem tak szczególnym? Na czym polega jej wyjątkowość?

Od samego początku Jasna Góra, a raczej cudowna ikona Matki Bożej tutaj przechowywana, bardzo mocno wpisała się w dzieje Polski. Zaraz po przybyciu na to wzgórze Matka Boża pokazała poprzez cuda i łaski, jakich doświadczali modlący się przed Nią ludzie, iż w sposób szczególny wybrała sobie to miejsce, że stąd pragnie królować w całym naszym narodzie, pragnie się nami opiekować i nas wspierać. Świadczą o tym zarówno historia Polski, jak i zgromadzone tutaj wota dziękczynno-błagalne. Potwierdzają to dary królów, książąt, władców państw, ale nade wszystko prostych ludzi tak licznie tutaj przybywających.

Rozmowa z ks. prof. Markiem Tatarem, krajowym duszpasterzem powołań, prodziekanem Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.

Czym jest powołanie?

Teologicznie interpretując, to dar Boży. Pierwszym powołaniem człowieka jest powołanie do życia i świętości. Można je zrealizować w różny sposób. Większość decyduje się na małżeństwo. Są tacy, którzy wybierają kapłaństwo czy życie konsekrowane w zakonie lub instytucie. Mamy również osoby żyjące samotnie i ze względu na cel wyższy poświęcające się jakiemuś dziełu. Wybór konkretnego powołania - nazywamy je szczegółowym - jest przyjęciem określonego sposobu życia czy realizacji Ewangelii.

Kapłan, który naśladuje Jezusa - Dobrego Pasterza, nie może być najemnikiem, któremu na owcach, swoich wiernych, i ich zbawieniu nie zależy.

Dobry pasterz broni swoich wiernych przed wszystkimi, którzy na różny sposób atakują jego owczarnię. Sam, gdy przychodzą trudności, nie ucieka, nie wycofuje się, ale staje odważnie po stronie prawdy, jaką przyniósł Jezus - podkreślał bp Kazimierz Gurda podczas święceń kapłańskich, które odbyły się 17 czerwca w siedleckiej katedrze. Święcenia prezbiteratu przyjęło czterech diakonów: Arkadiusz Chromiec z parafii pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Kornicy, Jan Kociubiński z parafii pw. Trójcy Świętej w Janowie Podlaskim, Aleksander Lis z parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Radzyniu Podlaskim oraz Marcin Sulej z parafii św. Brata Alberta w Łukowie.

Wielu mówiło o nim: „Wypisz, wymaluj św. Józef”. Tymczasem on kwitował to słowami: „jestem zwykłym skrobidechą”.

Pokorny, życzliwy dla wszystkich. Taki był br. Kalikst Kłoczko, kapucyn z lubelskiej Poczekajki, który zmarł zaledwie dziesięć lat temu. Dziś za jego wstawiennictwem rodzą się dzieci, znikają nowotwory, ludzie odzyskują wiarę. Ci, którzy go znali, nie mają wątpliwości: był i jest święty. Skończył zaledwie trzy klasy szkoły podstawowej i całe swoje dorosłe życie zajmował się stolarstwem. Zostało po nim zaledwie kilka tekstów - odręcznie napisanych kartek pocztowych, które wysyłał do swojej siostry Malwiny, oraz rozważania Drogi krzyżowej. Do końca życia cieszył się ogromną sympatią ludzi. Wielu porównywało go do św. Józefa. Br. Kalikst przypominał go nie tylko posturą czy stolarskim zajęciem, ale też opiekuńczością, życzliwością, pokorą i skromnością. Zawsze starał się dostrzec dobro w drugim człowieku, a nade wszystko potrafił słuchać.

Rozmowa z ks. dr. Łukaszem Celińskim, kierownikiem Referatu Liturgicznego Kurii Diecezjalnej Siedleckiej.

Od 1 lipca zacznie obowiązywać w naszej diecezji dekret dotyczący zasad liturgiczno-muzycznych celebracji pogrzebu. Jaki jest jego cel?

Nie jest to pierwszy tego typu dekret w naszej diecezji. Wcześniej ukazał się podobny dokument dotyczący pewnych elementów liturgiczno-muzycznych związanych z celebracją małżeństwa. Ten, który wkrótce wejdzie w życie, stanowi jego kontynuację. Zawiera wstęp teologiczno-duszpasterski, zagadnienia związane z różnymi formami pogrzebu. Mówi również o czasach, w jakich można go sprawować, wyjaśniając m.in., jak liturgia pogrzebowa powinna wyglądać podczas Triduum Paschalnego. Dokument jest również opatrzony w aneks Komisji ds. Muzyki Kościelnej naszej diecezji.