Wspólny śpiew Litanii loretańskiej przed przydrożnym krzyżem to wspomnienie bezcenne, bo od nabożeństw majowych zaczęła się moja droga z Matką Bożą - mówi diecezjalny duszpasterz osób zawierzonych ks. Grzegorz Suwała.

Przeglądając ostatnio rodzinny album, trafił na zdjęcie, na którym kilkadziesiąt osób, w tym on - mały smyk, modli się przy krzyżu. - Moja pierwsza myśl: jak to pięknie wygląda. Otaczamy krzyż dużym półokręgiem: na samym przodzie najmłodsi, w kolejnych rzędach osoby coraz starsze. Zamykają go nasze babcie i nasi dziadkowie, którzy zwykle przychodzili ze swoimi stołeczkami, bo wystać przez 45 minut - mniej więcej tyle trwała wspólna modlitwa - to było dużo.

Rozmowa z ks. Maciejem Majkiem, referentem powołań w Wyższym Seminarium Duchowym św. Jana Pawła II w Nowym Opolu.

Niektórzy mówią, że powołanie do kapłaństwa czy życia zakonnego to prawdziwe szaleństwo… W przypadku apostołów bez tego szaleństwa, jak mówi św. Paweł w swoich listach, nie byłoby prawdziwego powołania. Każde powołanie - czy to do małżeństwa, czy do kapłaństwa ma w sobie zalążek szaleństwa. Oby tylko w Bożym znaczeniu tego słowa.

Rozmowa z ks. dr. Łukaszem Mazurkiem MIC, dyrektorem Apostolatu Bożego Miłosierdzia w Londynie.

Skąd w charyzmacie mariańskim idea głoszenia miłosierdzia Bożego?

Charyzmat marianów, najstarszego polskiego męskiego zakonu, wyraża się przede wszystkim w misterium Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny rozumianego jako owoc i dzieło Bożego miłosierdzia, bo Bóg z miłości do człowieka stał się jednym z nas, przygotowując swoje miejsce na tej ziemi przez przeczyste serce i łono Maryi.

Dzisiaj wiem, że Maryja nie biegnie do grobu Jezusa nie dlatego, że Go nie kocha. Ona wie, że będzie pusty - mówi Marta Przybyła, która doświadczając nawrócenia, zmartwychwstała do nowego życia.

Wychowałam się w domu totalnie antyklerykalnym. Nikt mi nie mówił o Bogu. Ojciec za to chętnie opisywał wszystkie zbrodnie Kościoła na przestrzeni lat. Wywlekałam to potem na lekcjach religii… Mimo że przez lata byłam po ciemnej stronie mocy - jarałam się mrocznymi klimatami, okultyzmem, spirytyzmem, satanizem, wróżbiarstwem, demonologią, chiromancją, wikłałam się w toksyczne relacje z mężczyznami - w końcu przyszedł taki moment, który zrobił mi w sercu totalną demolkę.

Coraz więcej osób decyduje się na konsekrację św. Józefowi. Uznając go za swego ojca duchowego i wyrażając gotowość, by się do niego upodobnić, zyskują potężnego orędownika!

Św. Józef ma wielu czcicieli. W ostatnich latach, m.in. za sprawą książki marianina ks. Donalda H. Callowaya, ogromną popularnością cieszy się propozycja konsekracji św. Józefowi. - To początek podróży, która odmieni twoje życie - tymi słowami zwraca się do osób podejmujących takie wyzwanie ks. Calloway. I akcentuje: przebywanie blisko św. Józefa jest szczególną łaską od Boga.

Rozmowa z ks. Grzegorzem Lisieckim, asystentem diecezjalnym Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży.

Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży w ubiegłym roku świętowało 30-lecie istnienia w diecezji siedleckiej - a właściwie odrodzenia. Bogate tradycje, godło, statut, sztandar, przysięga - to wszystko każe myśleć o KSM-ie jak o organizacji dla ambitnych.

Myślę, że KSM może być dla wszystkich. Daje możliwość dużej aktywności i aktywizacji ludzi wierzących - nie tylko katolików, bo nie zmyka się na inne wyznania chrześcijańskie.

Po powrocie z igrzysk byłam trochę zaskoczona, co chwilę oglądając siebie na zdjęciach w gazetach i na portalach internetowych...

- mówi Klaudia Radomyska, 16-letnia biegaczka narciarska UKS Rawa Siedlce. Tytuł 22 zawodniczki na świecie niesie ze sobą splendor? - Nie potrzebuję go do większej motywacji. Ale jest to miły dodatek - uściśla. Z koreańskiego Gangwon, które od 19 stycznia do 1 lutego było areną IV Zimowych Młodzieżowych Igrzysk Olimpijskich, Klaudia wróciła zmęczona, ale zadowolona. Wzięła w nich udział w gronie 1,8 tys. młodych sportowców z 78 krajów świata. W biegu sprinterskim techniką dowolną jako jedyna Polka awansowała do ćwierćfinału i została sklasyfikowana na 22 miejscu. Obok Jana Zwatrzki reprezentowała też Polskę podczas defilady flag na ceremonii zamknięcia olimpiady.

Z lek. Józefem Fąkiem, ginekologiem położnikiem, rozmawia Monika Lipińska.

Podpisując w grudniu ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych dotyczących finansowania in vitro, Prezydent RP zapowiedział projekt ustawy zapewniający finansowanie także innych metod walki z problemem niepłodności. Ale sprawa ucichła, co niepokoi osoby czekające na głos w sprawie naprotechnologii.

Odnoszę wrażenie, że w Polsce nikt się porządnie tym tematem nie zajął - ani środowisko lekarskie, ani Kościół, ani politycy. I zachwyt naprotechnologią jakoś się rozmył. A chodzi o to, żeby stworzyć w Polsce jeden duży ośrodek naprotechnologii, który zajmuje się ludźmi z niepłodnością całościowo.

Damska bransoletka z kulą katorżniczą, składany podróżny pistolet czy XIX-wieczna stuła należąca według przekazów do powstańczego generała ks. Stanisława Brzóski…

To tylko przykłady eksponatów, które do końca stycznia można obejrzeć w siedleckim Muzeum Regionalnym im. M. Asłanowicza. Ekspozycja „Powstanie styczniowe 1863-1865” otwarta została podczas Dni Niepodległej organizowanych przez Muzeum Regionalne w listopadzie i doskonale wpisała się w zakończenie obchodów160 rocznicy wielkiego zrywu niepodległościowego Polaków sprzed lat. Przygotowana została ze zbiorów siedleckiego muzeum, Muzeum Zbrojowni na Zamku w Liwie, Muzeum Ziemiaństwa w Dąbrowie oraz ze zbiorów prywatnych, w tym należących do znanego kolekcjonera Marcina Zdrojewskiego.

Dziękuję Ci, Maryjo - to słowa, które powtarza najczęściej. Jej serce przepełnia wdzięczność za nawrócenie, znalezienie męża i macierzyństwo. Droga była wyboista, ale za przyczyną Matki Bożej Pan Bóg wszystko poukładał…

Ewelina i Paweł Kośmidrowie z Łukowa są małżeństwem od ośmiu lat. Trzymają się dewizy, o której przypomina napis wyryty na ślubnych obrączkach: „Razem do Boga”. Świadomość, że wszystko jest łaską, skłoniła Ewelinę do świadectwa - jak podkreśla - na chwałę Maryi i Pana Boga. Od początku naszej wspólnej drogi byliśmy otwarci na życie, ale szybko zorientowaliśmy się, że jest jakiś problem. Od ślubu minął rok, potem drugi, a dziecka nie było. Zaczęliśmy szukać pomocy u lekarzy. Propozycją, jaką słyszeliśmy najczęściej, było in vitro. Odmawiałam, wiedząc, że Pan Bóg by tego nie chciał. Powtarzałam w sercu: jak ma być dziecko, to tylko na Jego zasadach.