„Maryjo, Matko moja”, Pocieszycielko strapionych”, „Wspomożenie wiernych” - powtarzała z ufnością, że jej modlitwa zostanie wysłuchana.

I stał się cud! Ktoś powie: „przypadek”, ale pani Stanisława wierzyła, że to Maryja policzyła każdą jej łzę i uprosiła szczególną łaskę - nawrócenie męża. O przydrożnych kapliczkach mówi się, że są znaczącym elementem rodzimego folkloru i ozdobą krajobrazu. Wznoszone często jako wotum wdzięczności bądź w celu ochrony przed nieszczęściem stają się świadectwem żywej wiary i przekonania, że tylko w Bogu jest ratunek.

O trzech słowach istotnych dla pobożności maryjnej, tajemnicy milczenia Matki Bożej i duchowym testamencie zawartym w słowach: „Czyńcie, cokolwiek wam powie”...

- w rozmowie z o. Wawrzyńcem Marią Waszkiewiczem, misjonarzem Matki Bożej Anielskiej, rekolekcjonistą, autorem książek o tematyce maryjnej. „Bądź jak Maryja!” - często słyszymy w życzeniach. Piękny ideał! Oddajemy się Jej w matczyną opiekę, chcemy, by była naszą przewodniczką i nauczycielką. Być jak Maryja, czyli...? Proszę Ojca, jak można „zdefiniować” Matkę Boga? W jaki sposób określić ten niedościgły wzór świętości?

Najświętsza Panienka jest pełna paradoksów, bo - z jednej strony - oczywiście ma pani rację: jak można Ją zrozumieć? Trzeba by pojąć sens dwóch słów: „Matka” i „Bóg” - słów, w których zawiera się największa miłość ziemi i nieba.

Czy Szpital Miejski w Siedlcach odzyska patronat Najświętszej Maryi Panny?

Z wnioskiem o przywrócenie placówce dawnej nazwy wystąpił Bogdan Hałucha wspólnie z działaczami ze Zjednoczenia Katolicko-Narodowego regionu środkowo-wschodniej Polski. Podjęcie inicjatywy argumentują potrzebą utrwalania pamięci historycznej i promowania wartości chrześcijańskich. - W obliczu postępującej sekularyzacji głos świętych patronów, którzy niezmiennie przemawiają do nas swoimi życiowymi postawami oraz duchowym dziedzictwem, jest szczególnie cenny - podkreśla B. Hałucha.

Przez dobrowolną abstynencję wielu do trzeźwości wszystkich! Ideą Krucjaty Wyzwolenia Człowieka jest dążenie do tego, aby jak najwięcej ludzi - motywowanych miłością do Boga i bliźniego - podjęło decyzję o abstynencji.

Jako zasadniczy cel Krucjaty Wyzwolenia Człowieka wskazują trzeźwość narodu. - Krucjata - jak wyjaśniają Krystyna i Roman Jastrzębscy z parafii Bożego Ciała w Siedlcach - promuje nową kulturę obywania się bez alkoholu. Polega ona na abstynencji - w myśl zasady: „nie piję, nie kupuję, nie częstuję” i modlitwie w intencji trzeźwości.

Bandura to złoty kluczyk do otwierania serc ludzi - mówi Oksana. Pochodzi z Łucka. Od dwóch lat mieszka w Siedlcach. - Muzyka: gra i śpiew jest największą oraz najpiękniejszą pasją mojego życia - podkreśla.

Oksana Kostanda - mama trójki dzieci - rodzinne miasto opuściła tydzień po wybuchu wojny. O życiu na Ukrainie i gościnności, jakiej doświadcza w Polsce, opowiadała przy okazji artykułu pt. „Teraz tu jest nasz dom”. Znaczna część rozmowy dotyczyła wówczas jej muzycznej pasji: gry na bandurze. - To instrument unikalny pod wieloma względami: piękny w odbiorze i symbolice. Bandura to ważny symbol Ukrainy - akcentuje.

Jakubowi pomógł w biznesie, Wiktorii załatwił wymarzoną pracę, Małgorzacie i Krzysztofowi uprosił dar potomstwa, Ewie uratował tatę…

Świadectw łask pozyskanych dzięki wstawiennictwu o. Wenantego Katarzyńca przybywa z każdym dniem, a jego czciciele nie mają wątpliwości, że choć to „dopiero” sługa Boży, to już święty! Rodzinie groziła eksmisja, a nie stać ich było na kolejny najem. Postanowili założyć „zrzutkę” na dom. „Pan Bóg wie, w jak trudnym położeniu byliśmy” - opisuje kryzysową sytuację Tomasz. Kiedy okazało się, że do zakupu upatrzonego domu brakuje im kilka tysięcy złotych, za namową znajomej z mediów społecznościowych pomodlili się za wstawiennictwem o. Wenantego.

Jako matka jestem szczęśliwa i dziękuję Polsce oraz Polakom, którzy w tym trudnym dla narodu ukraińskiego czasie dali nam schronienie i wsparcie. Hospicjum to dzisiaj nasz dom - mówi Oksana.

Rodzinny Łuck opuściła tydzień po rozpoczęciu wojny. - Najgorszy dzień w moim życiu - nawiązuje do inwazji Rosji na Ukrainę. Od prawie dwóch lat mieszka w Polsce. - Siedlce to teraz nasze miasto - stwierdza. O pomocy, jakiej doświadczyła od Polaków, rodzinie, jaką stało się dla niej Siedleckie Hospicjum Domowe dla Dzieci, Oksana Kostanda mówi z wdzięcznością i dumą. - Pan Bóg stawia na drodze dobrych ludzi. On nigdy nas nie opuścił i nie opuści. Spotykamy się tuż przed świętami. - Choinka jest już ubrana, a prezenty czekają na rozpakowanie - informuje Oksana.

Dobra śmierć, czyli jaka? O pilnej konieczności przygotowania się do ostatecznego spotkania z Bogiem i sile modlitwy, która zawsze jest wysłuchana, przypomina Apostolstwo Dobrej Śmierci.

Z czym wiąże się przynależność do stowarzyszenia? I jak rozumieć słowa: „jakie życie, taka śmierć”? O domu, w którym Pan Bóg zawsze był na pierwszym miejscu, mówi: Boża łaska. -  Bo i czym zasłużyłam sobie na życie w rodzinie, gdzie od zawsze panowały miłość i zgoda? - pyta retorycznie. Jadwiga ma 67 lat. Pochowała już swoich rodziców, a przed pięcioma laty także męża. - Odeszli pojednani z Bogiem. Mieli dobrą śmierć - ocenia. Kobieta wspomina, że zamawianie Mszy św. z intencją o Boże błogosławieństwo za życia i szczególną łaskę w godzinie śmierci było w jej rodzinie tradycją przekazywaną z pokolenia na pokolenie.

Pana życie nadaje się na film - mówiłam. I, rzeczywiście, zainteresowała się nim telewizja. Historia Wojtka zostanie przedstawiona w programie TVP1 „Ocaleni” - emisja: 16 listopada.

Jest trzeźwy od 20 lat. - To połowa mojego „piciorysu” - komentuje Wojtek. - I żaden tam ze mnie bohater - uściśla. Na łamach „Echa” gościł jako konsultant ds. uzależnień uświadamiający czytelnikom, jak rozmyta jest granica, od której zaczyna się droga wiodąca do alkoholizmu. Dzielił się także świadectwem swojego trzeźwienia, które - co wielokrotnie podkreślał - zawdzięcza Bogu. Pana życie nadaje się na film - mówiłam. I, rzeczywiście, zainteresowała się nim telewizja. Historia Wojtka zostanie przedstawiona w programie TVP1.

Kiedy czujemy się piękne, rozkwita nasza kobiecość - potwierdza s. Małgorzata, zachęcając do odkrywania piękna w kategorii wartości ukazującej naszą wrażliwość oraz możliwości.

„Wierzące, wątpiące czy wyobcowane z przestrzeni wiary - wszystkie pragniemy tego samego: być w pełni sobą” - zauważa we wstępie do swojej książki „Boska ja” s. Małgorzata Lekan OP. Pisze o kobietach i dla kobiet. O naszej, kobiecej potrzebie piękna, ale też kolejnej - nie mniej istotnej - poczucia bezpieczeństwa. „Piękno i bezpieczeństwo - gdy te dwa elementy połączą się ze sobą, kobiecość w nas eksploduje!” - przekonuje dominikanka. Na pytanie: „czym?”, odpowiada: „niezwykłą siłą, która wynika z autentycznego «zamieszkania w sobie»”.