W XIX w., kiedy Polska jako państwo nie istniało, prezentacje obrazów Jana Matejki gromadziły niezliczone tłumy w wielu miastach Europy. Dzieła malarza głosiły przecież tajne hasło: „Jeszcze Polska nie zginęła, póki my żyjemy”. Można dodać: „i malujemy jej wielką przeszłość” - powiedział ks. dr Robert Mirończuk, dyrektor Muzeum Diecezjalnego, podczas inauguracji wystawy „Jan Matejko w Siedlcach”.

Od 13 lutego w MD można oglądać obrazy jednego z najwybitniejszych polskich malarzy wypożyczone z Muzeum Narodowego w Krakowie.

Rząd powstańczy karał wszelką zdradę i donosicielstwo. Temu celowi służyła formacja podziemnej żandarmerii. Razem z Konstantym Borowskim w siedleckiej katowni od sierpnia 1864 r. siedział w jednej celi Kazimierz Wsołczyk, szlachcic ze wsi Lipki w ówczesnym powiecie siedleckim.

Jak wspomina pamiętnikarz, był to mężczyzna młody, lat trzydziestu kilku, wzrostu średniego, zdrów, barczysty. Miał on żonę i czworo dzieci, był czynnym w organizacji i oskarżony został jako żandarm powstańczy.

Dla Romana Swatko czas sielskiego życia zatrzymał się, gdy miał niecałe pięć lat. Zapytany o to, czy cokolwiek z dzieciństwa pamięta, bez wahania odpowiada, że to zależy od tego, o czym będziemy rozmawiać…

Z pierwszych lat swojego życia mam w głowie tylko obrazy. Mieszkaliśmy w Sadach, w powiecie zamojskim. Ojciec woził mnie na rowerze, razem odmawialiśmy pacierz, bawiłem się z rodzeństwem w chowanego.

29 sierpnia 1864 r. dziesięciu zbrojnych powstańców zatrzymało się w karczmie Warkocz w pobliżu Jagodnego. Po wypiciu okowity odeszli - jak zapisano - w niewiadomym kierunku.

Wieść tę przekazały penetrujące okolicę dwa rosyjskie oddziały wydzielone z 5 roty estlandzkiego pułku stacjonującego we wsi Stanin.

29 stycznia w sali Łosickiego Domu Kultury odbyła się promocja pierwszego tomu publikacji „750 lat Ziemi Łosickiej”, zatytułowanego „Łosice i Ziemia Łosicka w latach 1264-1939”, której autorem jest lokalny historyk Tomasz Dobrowolski.

Monografia opracowana została w ramach realizacji programu rocznicowego dofinansowanego przez Stowarzyszenie „Lokalna Grupa Działania - Tygiel Doliny Bugu”. Wydawcą jest Urząd Miasta i Gminy w Łosicach.

W więzieniu siedleckim stosowano podsłuchy, więc trzeba było pilnować się we wszelkich rozmowach.

K. Borowski wspominał, że przebywając ze swym oddziałem powstańczym w pow. sokołowskim, poznał Stanisława Olędzkiego z przydomkiem szlacheckim Struk - młodego człowieka z drobnej szlachty, ze wsi Koryciny, który był czynnym w ruchu powstańczym i należał do tzw. policji wykonawczej, czyli żandarmerii. Nie spodziewał się, że kiedyś spotka się z nim w więzieniu siedleckim.

Do Studenckiego Koła Naukowego Historyków Uniwersytetu Przyrodniczo- Humanistycznego w Siedlcach wstąpić mogą wszyscy. Warunek jest jeden: chęć zaangażowania na rzecz ocalania od zapomnienia narodowej spuścizny oraz historyczne zacięcie!

Program pracy na ten rok - jak wyjaśnia prezes SKNH Piotr Warowny - uwzględnia m.in. przeprowadzenie konferencji naukowej pt. „Administracja w historii. Historia w administracji”.

Na początku sierpnia 1864 r. gen. Maniukin oznajmił swemu podwładnemu: „wyrok Sądu Polowego zatwierdziłem, z tym żeby wyrok jego śmierci przez powieszenie był wykonany na miejscu w Seroczynie”.

Potem wydał mu następujące polecenie: „Komunikując o powyższym, polecam panu, aby w jego obecności wykonać wyrok względem przestępcy Lewandowskiego podług ustalonego porządku na miejscu w Seroczynie, zdjąwszy z niego uprzednio ubranie księże, ubrać go w szaty włościańskie i w nich wykonać konfirmację...

Muzeum im. Tadeusza Kościuszki w Maciejowicach wzbogaciło się o cenny eksponat, jakim jest portret naczelnika insurekcji kościuszkowskiej namalowany na przełomie XVIII i XIX w.

Pod koniec października ubiegłego roku placówka otrzymała propozycję kupna obrazu przedstawiającego Tadeusza Kościuszkę. - Sprawa wydała mi się bardzo ciekawa i warta zaangażowania, ponieważ wizerunek naczelnika na tym obrazie nie ma odpowiednika w postaci graficznej.

W nocy z 3 na 4 lipca 1864 r. do folwarku Kamieniec na północ od Stoczka Łukowskiego przybyło dwóch uzbrojonych powstańców. Byli to Stanisław Bojanek (przed powstaniem kleryk paulinów) i żandarm powstańczy Wincenty Szczuka.

Doręczyli oni właścicielowi J. Rudnickiemu pisemne wezwanie, by zwrócił dwa konie powstańcze, które przechowywał. Kiedy ten odmówił, powstańcy zaczęli mu grozić i oświadczyli, że są z grupy ks. S. Brzóski.