23 kwietnia 1772 r. skapitulował oblężony przez Suworowa Wawel. W czerwcu tego roku Austriakom poddała się Lanckorona broniona przez starostę łosickiego Józefa Miączyńskiego. 5 sierpnia Rosja, Prusy i Austria podpisały w Petersburgu konwencję I rozbioru Polski. 18 sierpnia 1772 r. jako ostatnia skapitulowała twierdza konfederatów Częstochowa.

„Czamarke jego znano aż za Donem, o szabli jego gadano w Dywanie [Turcji - J.G.], komendy jego posłusznym tonem, zaczęli gadać już Wielkopolanie. On jak kometa, grzywiasty szwadronem, był wszędzie, a gdzie on - było powstanie”.

31 października 1769 r. podjęto konsolidację ruchu konfederackiego przez powołanie w Białej na Śląsku Cieszyńskim centralnego organu zwierzchniego zwanego Generalnością. Oprócz ścisłego kierownictwa - kanclerza marszałka regimentarza, sekretarza, utworzono Koło Generalne, w skład którego weszli marszałkowie, regimentarze i konsyliarze poszczególnych ziem.

W sierpniu 1769 r. z Polesia na Podlasie wkroczył wódz rosyjski Suworow. Z Brześcia, przez Janów, Łosice i Sokołów, dotarł do Warszawy, skąd tą samą trasą wrócił na wschód.

Przeciwko Bierzyńskiemu i Pułaskim Rosjanie wysłali z Warszawy dwie ekspedycje wojskowe pod wodzą ppłk. Drewitza i ppłk. Wachmeistra. Drewitz, zwany Drewiczem, przez Kałuszyn, Siedlce, Międzyrzec, Kozły i Włodawę wyruszył na Wołyń, mając nadzieję osaczyć konfederatów od południa.

Na początku marca 1768 r. były sekretarz radomian, Marcin Matuszewicz, z polecenia ambasadora Repnina pisał naglące listy do Białej, wzywając Karola Stanisława Radziwiłła, aby podpisał wydrukowane konstytucje sejmowe.

29 lipca 1767 r. pragnący odegrać się na Czartoryskich pan Białej - Karol Stanisław Radziwiłł wraz z całą generalnością przeniósł się z Radomia do Warszawy. Były szef obozu republikańskiego Jan Klemens Branicki wezwał konsyliarza podlaskiego Józefa Pułaskiego do Białegostoku. 19 sierpnia Pułaski wyruszył z Warszawy na Podlasie.

28 lutego 1767 r. upatrzony na marszałka konfederacji, mający mir u szlachty, ale bardzo naiwny i mało wyrobiony politycznie, Karol Stanisław Radziwiłł - „Panie Kochanku” pragnący jak najszybciej wrócić do kraju i odzyskać majątek, przyjął warunki rosyjskie.

25 listopada 1764 r. odbyła się koronacja Stanisława Poniatowskiego. Przed katedrą św. Jana, gdzie miała odbyć się uroczystość, wartę trzymał Wiktoryn Kuczyński, podstoli drohicki, nowy szambelan królewski.

Podczas sejmu konwokacyjnego termin elekcji nowego króla wyznaczono na 27 sierpnia 1764 r., zaś odbycie sejmików przedelekcyjnych na koniec lipca. W obawie o frekwencję ustalono, aby z każdego powiatu na sejmie stawiło się po sześciu posłów.