W sobotę, 21 lutego, widzowie Polsatu News mieli okazję obejrzeć trzeci odcinek programu „Skandaliści”. Tym razem do studia zaproszono Jerzego Urbana.

Na prośbę prowadzącej program dziennikarki Agnieszki Gozdyry gość założył strój przypominający ubiór biskupa. Urban zapytany przez dziennikarkę, jak się w nim czuje, stwierdził: „Bardzo źle. Ja nie lubię dzieci, a pani mi kazała włożyć strój pedofila.

Wpadek obecnej głowy państwa polskiego już nikt raczej nie liczy. Po wytłumaczeniu istoty bigosowania sejmowego, odebraniu kieliszka pewnej monarchini, przyszedł czas na chodzenie po krzesłach przewodniczących parlamentu. Cóż, każdy orze jak może. Jednakże są takie wpadki, które cokolwiek daleko więcej znaczą, aniżeli się wydaje twórcom memów internetowych.

Niepokojem napawało już oświadczenie w czasie poprzedniej kampanii wyborczej przed elekcją prezydencką, iż rząd opracował wyjście Polski z NATO. Ostatnio jednak pan prezydent zaproponował obchody dnia ofiar stalinowskich, za które uznał… ofiary żołnierzy niezłomnych vel wyklętych.

Od samego początku coś mi w tej sytuacji nie pasowało. Po pierwsze, jestem przyzwyczajona, że jeśli ktoś do mnie przemawia przed projekcją filmu, jest to Grażyna Torbicka.

Swoją drogą, robi to od tylu lat, iż ma się wrażenie, że prezenterka chodziła na kawę z Marilyn Monroe. Teraz chęcią dokonania pogłębionej analizy dzieła pałał pewien radny. Po drugie, dysonans wywołało miejsce wydarzenia. Do tej pory kontemplowaniem seansu zajmowałam się w domowych pieleszach: w dresie i na kanapie.

W komentarzach do kolejnych wydarzeń na Ukrainie oraz próbach (pozorowanych lub nie) rozwiązania tego konfliktu nieustannie powraca temat zagrożenia naszej części Europy, a zwłaszcza Polski, imperialną ekspansją Rosji.

Zbrojne działania tego państwa na wschodnich rubieżach państwa ukraińskiego, niezależnie, czy będziemy je nazywać interwencją w obronie mniejszości, czy też jawną agresją na niepodległe państwo, w wielu naszych rodakach wywołują strach przed wojną, która może dotknąć naszą ojczyznę.

Do dyskusji spowodowanej najpierw nadzieją, a teraz uhonorowaniem polskiego filmu najbardziej wytęsknioną przez ludzi kina statuetką pozwolę sobie dołożyć i swoje trzy grosze.

Obejrzałam „Idę”, kiedy już przestała być grana w kinach, kiedy przewaliła się główna fala zachwytów i krytyki. I byłam pod wrażeniem filmu Pawła Pawlikowskiego. Żeby sprecyzować - nie było to jedno wrażenie. Obraz jest bowiem wysmakowany artystycznie, dobrze zagrany i wyreżyserowany, a czarno-białe zdjęcia stwarzają nastrój skłaniający do refleksji. Jakiej - to (być może) zależy od oglądającego.

Niektórzy twierdzą, że marzenia nic nie kosztują. Być może, ale zapewne chodzi bardziej o mrzonki, będące zabawką naszej wyobraźni pośród złych czasów lub w czasie nudy. Prawdziwe marzenia zawsze obciążają człowieka kosztami.

Potrzeba nie tylko kreatywnie określić cel swojego dążenia, ale bardziej jeszcze skonfrontować go z rzeczywistością, aby przypadkiem nie poruszać się w krainie fantazji.

Moje życie diametralnie się zmieniło. Dowiedziałam się bowiem, że jestem wśród 1,8% kobiet znających tajemnicę odchudzania. Tak przynajmniej sądzi pewna pani dietetyk, która przysłała mi e-maila z tą bezcenną informacją.

Bycie w mniejszości to zawsze wyróżnienie, żeby nie powiedzieć: nobilitacja. A ja właśnie, ku zaskoczeniu, dołączyłam do jakiejś mniejszościowej grupy, która jest w posiadaniu tajemnej wiedzy.

Pomiędzy nami wciąż, mimo optymistycznych doniesień, powtarzana jest teza, że wcześniej czy później wojenna zawierucha ze Wschodu dosięgnie nasz kraj.

I nie ma co się dziwić, ponieważ sytuacja międzynarodowa, zarówno ta tworzona w dyplomatycznych gabinetach, jak i ta z uliczek i placów, coraz bardziej zdaje się przypominać ostanie miesiące przed wrześniem 1939 r.

Nieodmiennie zadziwia mnie ludzka naiwność. Niedawno rzecznik prasowy policji podał informację, że w ubiegłym roku metodą „na wnuczka” złodzieje wyłudzili ponad 60 mln zł! Nie pomagają apele, prośby o rozwagę, nawet apele z ambon.

Bandyci zresztą nie stoją w miejscu - ich sposoby działania stają się też coraz bardziej wyrafinowane.

Światkiem politycznym wstrząsnęło przygarnięcie przez Platformę Obywatelską wydalonego z klubu PiS Jana Tomaszewskiego.

Nawet poseł - entomolog, który bramkarza z drużyny Orłów Górskiego kilka lat wcześniej nazwał filuternie i z gołębią delikatnością „ćwokiem”, rozpływał się w peanach nad jego roztropnością i zapewniał o zbliżeniu z nim (cokolwiek by to oznaczało). No i światkiem politycznym wstrząsnęło.