Mam wystarczająco dużo lat, żeby pamiętać czasy, kiedy o Powstaniu Warszawskim mówiono niewiele, pisano tę nazwę małą literą i tak też warszawski zryw traktowano. Przywracanie wiedzy o tej pełnej poświęcenia postawie stoliczan, swoista moda na powstańczą problematykę jest od kilku lat zjawiskiem niewątpliwie pozytywnym.

Na sierpniowe zachęty do trzeźwości patrzymy z przymrużeniem oka. „Abstynencja - to słowo bardzo sponiewierane w świecie nieograniczonej konsumpcji” - napisali biskupi w tegorocznym sierpniowym apelu. I trudno nie przyznać im racji. „Wielki Post, Adwent - OK.

Przyznam się, że niezbyt chętnie napisałem tytuł niniejszego felietonu. Wcale nie jest przyjemnie pisać bądź mówić o świadectwach upadku kulturowego czy cywilizacyjnego. Postanowiłem jednak podjąć ten wątek, gdyż nawet publicyści katoliccy zdają się zauważać tylko powierzchniową sprawę proboszcza z Jasienicy.

No i proszę! Niewiele brakowało, a przeoczylibyśmy 22 lipca. Nie mówię, oczywiście, o dniu jako takim, bo ten nie najgorzej minął, tylko o polskim narodowym święcie, które miało upamiętniać odrodzenie naszego kraju.

Na początku był chaos. Po chwili, na pierwszy plan próbowali wysunąć się potencjalni świadkowie wydarzenia. Za nimi natychmiast podążyli dziennikarze. Ci ostatni od razu wzięli się za szukanie strategicznych miejsc, by móc nadać z nich pełne napięcia relacje.

Czekałem. Piszę te słowa bez cienia egzaltacji. Czekałem, aż zabrzmią dzwony, zawyją syreny...Bo tak miało być. Dzwony budzące pamięć, syreny przerażenia. Ale było cicho. Milczały. Bo nie było ludzkiej ręki ani nawet zwykłego mechanizmu, by je poruszył.

Wy też tak macie, że przeważnie wszystko jest na odwrót? Bo ja tak właśnie mam. Choćby i dzisiaj na przykład. Jak się gdzieś w komputerze internet mi zapodział i potrzebuję pomocy, to najlepszy z mężów, oczywiście, śpi.

Na zorganizowanej z okazji 90 urodzin generała Wojciecha Jaruzelskiego zamkniętej imprezie obok przyjaciół jubilata sprzed lat - pojawili się ci, których jeszcze nie tak dawno w podobnej sytuacji nie sposób było sobie wyobrazić. Jedynego prezydenta PRL zaszczycił więc swoją obecnością Waldemar Kuczyński, niegdyś działacz Solidarności i komentator Radia Wolna Europa.

W minionym tygodniu w całym Kościele tematem numer jeden było ogłoszenie encykliki papieża Franciszka zatytułowanej „Światło wiary” („Lumen fidei”). Nie jest jakąś wielką tajemnicą, że znaczne fragmenty tego tekstu napisał Benedykt XVI, i to jeszcze jako papież. Jego ustąpienie przerwało na jakiś czas pracę nad encykliką - ale jego następca, Franciszek, wyraził zdecydowaną wolę, by ten dokument został ogłoszony. I został.

No i się porobiło! Premier polskiego rządu zataił w oświadczeniu majątkowym i w rejestrze korzyści 250 tys. złotych na garnitury dla siebie i na sukienki dla żony, a ponadto na wina po 700 zł. Media donosiły, że jeszcze inne koszta były, ale już nie wspomniały jakie.