Nieco - albo i znacznie bardziej - zapomniana była premier Ewa Kopacz próbowała niedawno na nowo zaistnieć optymistyczną narracją o tym, jak to natychmiast po objęciu premierowania przez Donalda Tuska wzrosła w Polsce liczba uśmiechniętych ludzi.

Wskutek tej (graniczącej z cudem) narodowej metamorfozy, która niewątpliwie stanowi dowód poprawy stanu praworządności w Polsce, Komisja Europejska zatrzymała postępowanie z artykułu 7, a - zgodnie z europejskimi wyznacznikami szczęścia - uśmiechnięta pani von der Leyen ogłosiła zasypanie nas gradem pożyczkowych unijnych pieniędzy.

Mamy to! Polska znowu jest krajem praworządnym! Nie wierzycie? To wyjdźcie wieczorem na spacer, kwietną łąkę, pole rzepaku, gościniec czy choćby balkon. Popatrzcie! Posłuchajcie! Powdychajcie!

Widzicie? Słyszycie? Czujecie? Polska jest całkowicie praworządna. Oto właśnie sama Komisja Europejska (organ wykonawczy Unii Europejskiej odpowiedzialny m.in. za jej bieżącą politykę oraz nadzorujący prace wszystkich agencji i zarządzający funduszami) - ustami swojej wiceprzewodniczącej Very Jourovej - ogłosiła, że „naruszenia praworządności nie mają już w Polsce miejsca”.

Dziś będzie o teoriach spiskowych. Hipotezach, które wbrew nazwie nie traktują o teoriach i spiskach, a o faktach i prawdzie.

Ostatnio mieliśmy w kraju wysyp dziwnych pożarów. Płonął m.in. największy kompleks handlowy w Warszawie, kilka autobusów w bytomskiej zajezdni, w ogniu stanęła szkoła w Grodzisku Mazowieckim, z dymem poszło kilkaset ton niebezpiecznych odpadów składowanych na nielegalnych wysypiskach w różnych częściach kraju. Oczywiście wszystkich tych zdarzeń nie da się połączyć jakąś wspólną klamrą, gdyż byłaby to naprawdę spiskowa megateoria.

Kilka dni temu prezydent Warszawy Rafał Trzaskowski podpisał zarządzenie zabraniające pracownikom administracji eksponowania symboli religijnych na swoich biurkach.

Nakazuje ono także urzędnikom zwracanie się do osób „transpłciowych” i „niebinarnych” preferowanymi przez nie zaimkami. W piątek 17 maja R. Trzaskowski wyjaśniał, że decyzja ma na celu „uporządkowanie sytuacji, która wynikała z wielu pytań dotyczących tego, czy urzędy powinny być miejscem, w którym eksponowane są symbole religijne”.

Tegoroczny maj - ostatni miesiąc trwającej nieprzerwanie od zeszłego lata kampanii wyborczej - jest wyjątkowy.

Osobliwego charakteru nadają mu liczne spektakle polityczne, w których - rzecz jasna - główne role kreują sami politycy. Zazwyczaj są to żyjące ledwie kilka godzin w przestrzeni publicznej krótkie jednoaktówki. Przedstawienia niewymagające od widzów nadzwyczajnej bystrości umysłu, mające jedynie sprawić, by nazwisko głównego aktora nie zostało przekręcone...

Średnio starsza młodzież z pewnością jeszcze pamięta, jak kilka lat przed wstąpieniem do Unii Europejskiej zajrzeliśmy za niedostępne polskiemu szaraczkowi kulisy Eurowizji.

Rzec by nawet można, że prawie rozdarliśmy kurtynę, bo pierwsze polskie uczestnictwo w tym konkursie o mało co nie zakończyło się zwycięstwem. Młodziutka, utalentowana i śliczna Edyta Górniak ustąpiła wtedy tylko duetowi Irlandczyków - ówczesnego gospodarza konkursu.

Kumulacja naszych świąt na początku maja robi niezłe wrażenie. Jak ktoś się pofatyguje, to i cały tydzień z - wow! - nawet dwoma weekendami na wolne wydrzeć może.

Trochę gorzej jest z tymi, co służbę narodowi obiecywali albo ślubowali nawet. Taki to nie ma wtedy wcale dla siebie czasu, bo z uroczystości na uroczystość, z imprezy na imprezę gnać bez końca musi. A nie wiadomo, czy jeszcze gorzej nie ma, jak się - co mu nie daj Bóg! - rozchoruje. A już całkiem najgorzej, to jak się naprawdę stara, a obywatele nie uszanują go.

Czy pamiętacie Państwo, co robiliście 1 maja 2004 r.? Przypominacie sobie, jak dwie dekady temu przeżywaliście wejście Polski do Unii Europejskiej?

Ja przyznam, że o wiele lepiej pamiętam etap poprzedzający owo wiekopomne wydarzenie. Okres, w którym pełna entuzjazmu niemal cała klasa polityczna zachęcała do udziału w referendum i wzywała, by opowiedzieć się za przyłączeniem Polski do wspólnoty europejskiej. Za wejściem do UE była wówczas zdecydowana większość polityków, celebrytów czy dziennikarzy.

W polityce - w przeciwieństwie do przyrody - nic nie dzieje się samo.

Jako człowiek, który niewątpliwie ma już na tym świecie z górki, nie przypominam sobie, by na przykład kiedykolwiek listy wyborcze ułożyły się, ot tak, same z siebie. Przed każdymi wyborami w zaciszu politycznych gabinetów toczy się dyskretna, ale zarazem bratobójcza gra, podczas której partyjna wierchuszka przypisuje numery startowe do poszczególnych nazwisk.

No i stał się dramat. Świat zamarł, oczekując odpowiedzi na głęboko egzystencjalne i nurtujące pytania: co będzie dalej i jak żyć???

Jak będzie wyglądało jutro, pojutrze i generalnie co z naszą przyszłością, kiedy z firmamentu tańczących w jednej z telewizji gwiazd nagle i nieoczekiwanie spadła gwiazda „Królowej życia”. Spadła to spadła. Sama gwiazda pewnie za bardzo się swoim spadnięciem nie przejęła, ale nagle rozgorzała dyskusja nad gwiazdy przeszłością.