Za nami kolejna w naszym życiu Środa Popielcowa. Odtąd w liturgii przez 40 dni towarzyszy nam fiolet - kolor pokuty, umartwienia, smutku, żalu. Rozpoczęliśmy Wielki Post. I co dalej?

Spadający na nasze głowy popiół i słowa „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” są nieomylnym znakiem rozpoczęcia Wielkiego Postu. Wszystko nam o tym przypomina: brak kwiatów przy ołtarzu, kolor szat liturgicznych, Gorzkie Żale i Droga Krzyżowa. Tradycyjnie ten czas kojarzy nam się z rozważaniem Męki Pańskiej.

Wielki Post można przeżyć dla innych. Na naszą modlitwę, post i jałmużnę czekają misjonarki i misjonarze z Polski, którzy w 97 krajach świata głoszą Ewangelię.

W Wielkim Poście Kościół przynagla do pełnienia „trzech najprzedniejszych dobrych uczynków”. Św. Jan Chryzolog zachęcał do ich praktykowania: „Istnieją trzy rzeczy, bracia, na których stoi wiara, wspiera się pobożność i trwa cnota. Są to: modlitwa, post i uczynki miłosierdzia. To, o co kołata modlitwa, zjednywa post, a osiąga miłosierdzie.

Gdybym miał pisać swoją duchową biografię, zacząłbym od czasów dzieciństwa i od tego, co w przeżywaniu wiary było niecodzienne, niezwykłe, szczególne, a przez to silniej oddziałujące na wyobraźnię i emocje. Takim czasem wyjątkowym był dawniej Wielki Post i rozpoczynająca go Środa Popielcowa.

Gdy zaczynałem służyć do Mszy św., odprawiana ona była jeszcze po łacinie, więc kandydat na ministranta musiał znać ministranturę, czyli dialogi między kapłanem a ministrantami. Już ten fakt czynił z nas grupę jakby bardziej wtajemniczoną, dysponującą wiedzą niezwykłą na temat świętych obrzędów.

Każdego roku w parafiach organizowane są 40-godzinne nabożeństwa. Wielu z nas z pewnością zadaje sobie pytanie, czym one są i dlaczego należy w nich uczestniczyć. Ich praktyka jest bardzo stara i warto, by przetrwała jak najdłużej.

Nabożeństwo 40-godzinne jest jedną z form kultu eucharystycznego. Polega na nieustannej, trwającej 40 godzin modlitwie przed uroczyście wystawionym Najświętszym Sakramentem. Ks. Łukasz Celiński, wikariusz parafii katedralnej w Siedlcach, podkreśla, że długość tego nabożeństwa nawiązuje do czasu, przez jaki - według tradycji - ciało Zbawiciela pozostawało w grobie.

W czwartek, 13 lutego, Izba Reprezentantów Belgii przegłosowała rozszerzenie prawa do eutanazji na chore dzieci i osoby małoletnie. Znowelizowana ustawa czeka na podpis króla Filipa. Kolejna granica została przekroczona. Kto będzie następny?

Nowelizację ustawy o eutanazji z 2002 r. wcześniej poparł senat zdecydowaną większością głosów (50 senatorów było za przyjęciem zmian, 17 - przeciw). Pierwotnie debatę izby niższej parlamentu planowano na maj, jednak termin głosowania przyspieszono, nie podając przyczyn.

Pod koniec stycznia do siedleckiej placówki Caritas wpłynął wniosek wraz z prośbą o założenie subkonta celem prowadzenia zbiórki pieniędzy na rzecz Pawła Szczygła. Mężczyzna choruje na nowotwór kości. W styczniu przeszedł skomplikowany zabieg amputacji lewej nogi.

Wsparcie finansowe, co akcentuje podczas wizyty w redakcji siostra pana Pawła - inicjatorka pomocowej akcji, jest więc pożądane nie tylko w odniesieniu do dalszego leczenia i rehabilitacji, ale też niezbędne przy planowanym zakupie protezy. - Według wstępnych szacunków jej koszt opiewa na ok. 200 tys. zł. Wybranie odpowiedniej i jej optymalne dopasowanie to długi i skomplikowany proces - sygnalizuje Dagmara Pierog.

Słowa „ad limina Apostolorum” można dosłownie przetłumaczyć z łaciny jako „do progów Apostolskich”. Tym mianem określa się oficjalną wizytę, jaką biskupi danego kraju lub obszaru co kilka lat składają papieżowi. Obowiązek ten nakłada na nich prawo kanoniczne.

W dniach 1-8 lutego taką wizytę złożyli biskupi polscy. Obecna wizyta „ad limina Apostolorum” odbyła się po ponad ośmiu latach. Wzięło w niej udział ponad 90 pasterzy Kościoła w Polsce. Poprzednia miała miejsce w listopadzie i grudniu 2005 r.

Kontynuujemy lekturę Kazania na Górze. Treści, które kolejno się pojawiają - postawa ucznia, jaka się z nich wyłania, jest konsekwencją „przystąpienia” do Jezusa, tj. wejścia w ściśle określoną koncepcję życia, akceptacji - jak mówił bł. Jan Paweł II - Jego „projektu życia”.

Tylko wtedy stają się zrozumiałe i spójne, nie są pustym moralizowaniem. I tylko taka kolejność (najpierw spotkanie Chrystusa, doświadczenie Jego mocy, miłosiernej miłości - potem odpowiedź w postaci akceptacji prawa moralnego) jest logicznie uporządkowana i sensowna.

Choroba jest rzeczywistością, która prędzej czy później spotka każdego z nas. W opinii pacjentów, lekarzy i kapelanów wiąże się ona nie tylko z cierpieniem i lękiem. Choroba uczy, wyzwala wiarę i otwiera na prawdę.

Nie znamy jej, dopóki nie przekroczymy progu szpitala, póki nie doświadczymy na własnej skórze. Zderzenie z cierpieniem bywa zazwyczaj bardzo bolesne. Boli ciało, a jeszcze bardziej dusza. Nagle wszystko zaczyna się zmieniać. Teraźniejszość wypełniają badania, czekanie na diagnozę i leczenie. Nasz ułożony świat zaczyna się walić, do serca puka strach, doskwiera samotność.

U większości rodziców pornografia wzbudza niepokój w kontekście wychowania dzieci. Porównywalne obawy budzą jedynie: wpływ alkoholu, narkotyki, dopalacze, agresja w szkole i przestępczość.

Każdemu rodzicowi zależy na tym, by jego dzieci rozwijały się bezpiecznie i zdrowo - w zgodzie z rytmem wyznaczonym przez naturę. Te starania niweczy często presja współczesnej kultury oraz zbyt łatwy dostęp do treści niszczących niedojrzałą jeszcze dziecięcą psychikę. Reklamy w gazetach, teledyski, nawet animowane filmy dla dzieci ociekają treściami nieodpowiednimi do wieku ich odbiorców.