Trzecią niedzielę Adwentu nazywamy Niedzielą Radości. Jej powodem jest zbliżające się Narodzenie Pańskie, które odmieniło losy świata.

Ta radość odbija się w pierwszej kolejności w liturgii Kościoła, w tekstach czytań, psalmów i antyfon dotyczących przyjścia na świat Jezusa. Słowo „radość” odmienione zostaje w nich przez wszystkie przypadki. Tylko czym ona jest? Papież Franciszek w jednej ze swoich homilii zaznaczał, że „radość jest oddechem, sposobem wyrażania się chrześcijanina”. Przypominał, że to nie coś, co się kupuje albo dokonuje wysiłkiem. „Jest to owoc Ducha Świętego. Tym, który sprawia radość w sercu, jest Duch Święty”.

Tajemnica Niepokalanego Poczęcia - ten cud, jaki się wydarzył, gdy pewna dziewczyna z zapomnianej przez wszystkich małej miejscowości na prowincji Galilei została poczęta bez grzechu - to z jednej strony punkt wyjścia, a jednocześnie cel, do którego zmierza historia świata.

Maryja - najlepsza Matka. Jest wyśmiewana za niepokalane poczęcie, że niby dziewica poczęła…. I ona bierze to wszystko na siebie. Robi dobrą robotę, naprawdę jest bramą do Boga - mówił w jednym z wywiadów muzyk Muniek Staszczyk. Termin „niepokalane poczęcie” wśród wielu wywołuje co najmniej irytację. „Wszystko w chrześcijaństwie mógłbym zaakceptować, ale nie Niepokalane Poczęcie. Przecież to bzdura” - słyszymy nie tylko z ust niewierzących. Wątpliwości i mieszane uczucia mają także katolicy, choć pewnie głośno się do tego nie przyznają.

Jeśli dzieci wykonają szopkę z ojcem lub matką, czas spędzony razem dłużej pozostanie w ich pamięci - mówi pani Ewa, mama sześciorga dzieci.

Adwent powinien być czasem duchowego przygotowania na głębokie przeżycie prawdy o wcieleniu Boga. Spotkanie z Jezusem podczas Mszy roratniej to dobra okazja do pogłębienia wiary zarówno przez dorosłych, jak też młodzież i dzieci. Aby przeprowadzić najmłodszych przez ten okres roku liturgicznego, potrzeba szczególnego zaangażowania rodziny, rozmowy na temat prawd wiary, wspólnego uczestnictwa w roratach, przygotowania wieńca adwentowego i żłóbka, nauki kolęd, a także zachęty do podejmowania adwentowych postanowień. Podczas ogłoszeń parafialnych na roraty zapraszane są zwłaszcza dzieci ze wskazaniem, aby przyniosły ze sobą lampiony.

W swoim zabieganiu i zobojętnieniu przestaliśmy zauważać, że rok liturgiczny jest naszym duchowym zegarem. To on wyznacza rytm chrześcijańskiego życia i wprowadza porządek w przeżywaniu naszej wiary.

Jego poszczególne części różnią się od siebie, ale razem stanowią piękną, komplementarną całość. Uczą czekania, pokuty, świętowania i trwania przy Bogu w zwykłej codzienności. Rok liturgiczny w Kościele kontrastuje z tym, co obserwujemy w świecie. W pierwszym przypadku widoczne są ład i konkretne granice stawiane np. za pomocą dat. W świecie wszystko się pomieszało, stało się płynne i płytkie. Jeśli w Kościele przeżywamy Adwent, to nie wyprzedzamy niczego i nie śpiewamy kolęd, jeśli mamy Wielki Post, to nie śpiewamy Alleluja, które wybrzmi radośnie dopiero na Liturgii Paschalnej. W świecie jest inaczej.

Rozpoczyna się Adwent i jesteśmy wezwani do owocnego przygotowania się do świąt Bożego Narodzenia. Działalność misyjna wyraża nadzieję Kościoła na głoszenie Ewangelii wszystkim ludziom i narodom.

To szansa włączenia się w dzieło ewangelizacyjne dla każdego: rodziców i dzieci,  księży proboszczów i księży prefektów, sióstr i katechetów. Jak co roku w Adwencie przed nami zadanie utworzenia grup kolędników misyjnych, aby od 26 grudnia nieść radosną nowinę o narodzeniu Pana Jezusa w rodzinach, do których będziemy posłani. Kolędnicy misyjni mogą ewangelizować w każdej parafii naszej diecezji. Wystarczy chcieć i z Bożą pomocą uda się pokonać ewentualne trudności. Zachęcam księży prefektów, siostry i katechetów do podjęcia tego zadania. Tak stajemy się misjonarzami i realizujemy projekty misyjne.

Odzyskiwanie zdrowia dzięki łasce Bożej nie było zarezerwowane tylko dla ludzi żyjących obok Pana Jezusa. Dokonuje się ono także dzisiaj, chociaż nie zawsze tak spektakularnie, jak chcieliby chorzy.

I nie na ich zasadach, bo Bóg zaczyna od uleczenia duszy - mówi ks. Ireneusz Łukanowski SAC. Pochodzący z diecezji siedleckiej pallotyn - posługujący obecnie w sanktuarium Matki Bożej Pojednania w Hodyszewie (diec. łomżyńska) - przekonał się o tym, przemierzając szpitalne korytarze jako kapelan. - Człowiekowi współczesnemu trudno uwierzyć, że cudowne uzdrowienie jest możliwe. A przecież Chrystus to nie historia, tylko rzeczywistość obecna zawsze. Po swojej śmierci na krzyżu nie zostawił nas samych. Dał nam swoją Matkę, a po zmartwychwstaniu, w Dniu Pięćdziesiątnicy, zesłał na Maryję i na apostołów Ducha Świętego.

„Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie” (Łk 2,6-7).

W Betlejem spełniły się słowa proroka Izajasza. Oto Słowo stało się Człowiekiem i rozbiło namiot wśród ludzi. Bóg przyszedł na ziemię jako bezbronne niemowlę. Czy nas to jeszcze porusza i wzrusza? Słowo Boże przypomina, że On od początku był wzgardzony i odrzucony. Co czuła Maryja, gdy zamykano przed Nią wszystkie drzwi? Co czuł Józef, gdy po raz kolejny doświadczał odmowy? Co czuje Bóg, gdy ludzie przez wszystkie wieki bezmyślnie powtarzają, że On nie istnieje, że umarł, że nie jest im potrzebny? Co czuje Jezus, gdy nie chcemy Go przyjąć, kiedy przychodzi do nas w swoim słowie, w sakramentach i w innych ludziach?

Dobra śmierć, czyli jaka? O pilnej konieczności przygotowania się do ostatecznego spotkania z Bogiem i sile modlitwy, która zawsze jest wysłuchana, przypomina Apostolstwo Dobrej Śmierci.

Z czym wiąże się przynależność do stowarzyszenia? I jak rozumieć słowa: „jakie życie, taka śmierć”? O domu, w którym Pan Bóg zawsze był na pierwszym miejscu, mówi: Boża łaska. -  Bo i czym zasłużyłam sobie na życie w rodzinie, gdzie od zawsze panowały miłość i zgoda? - pyta retorycznie. Jadwiga ma 67 lat. Pochowała już swoich rodziców, a przed pięcioma laty także męża. - Odeszli pojednani z Bogiem. Mieli dobrą śmierć - ocenia. Kobieta wspomina, że zamawianie Mszy św. z intencją o Boże błogosławieństwo za życia i szczególną łaskę w godzinie śmierci było w jej rodzinie tradycją przekazywaną z pokolenia na pokolenie.

„Właśnie tego chce Matka Boża, pragnie żeby chrześcijanie umieścili kapłanów w centrum swojej modlitwy, swoich serc, swoich myśli” - pisał franciszkanin o. Jozo Zovko, były proboszcz parafii w Medjugorje.

To właśnie tam swoje korzenie ma apostolat Margaretka, który rozpowszechnił się po całym świecie. Siedmioosobowe grupy obejmujące regularną modlitwą konkretnego kapłana rosną jak grzyby po deszczu. Myli się ten, kto uważa, że należą do nich tylko seniorki, które mają nadmiar wolnego czasu. Idea tego apostolatu dociera do coraz młodszych osób. Zasada jest prosta: siedem osób w grupie nawiązuje do siedmiu dni tygodnia, każda z nich wybiera konkretny dzień, w którym zobowiązuje się odmawiać tzw. medjugorską koronkę pokoju i specjalną modlitwę, w której wymienia się z imienia omadlanego kapłana.

Gdy odchodzi ktoś bliski, pojawiają się poczucie pustki, opuszczenia, tęsknoty, smutku, żalu, winy, a także gniew i pretensje do Boga. Co zrobić, by bunt przeciw śmierci nie stał się buntem przeciw Bogu?

Ocieramy się o nią niemal każdego dnia. Czytamy o niej, oglądamy ją na ekranach telewizorów, nawet dość często możemy zetknąć się z orszakiem pogrzebowym. Mimo to zwykle przechodzimy obok niej z pewną obojętnością. Wolimy nawet o niej nie myśleć, bo niepokoi, wywołuje lęk. Dopiero śmierć kogoś bliskiego, z kim byliśmy związani, wywołuje szok, zmusza do refleksji. Jedni, płacząc po stracie ukochanej osoby, mają wyrzuty sumienia: czy można się smucić po czyjejś śmierci, skoro Jezus zmartwychwstał, a z każdej strony płynie przekaz, że chrześcijanin powinien być radosny?