W okresie stanu wojennego Kościół odegrał ważną rolę. Była to wówczas ostatnia oaza wolności i solidarności, której nie zajęły czołgi generała Jaruzelskiego. Pogrążonym w lęku i niepewności ludziom dawał poczucie więzi i braterskiej miłości oraz konkretną materialną pomoc. W jej niesienie skutecznie i odważnie zaangażowali się kapłani oraz siostry zakonne z diecezji siedleckiej.

Już cztery dni po wprowadzeniu stanu wojennego biskup ordynariusz Jan Mazur, jako pierwszy w Polsce, na mocy specjalnego dekretu powołał do istnienia Diecezjalny Komitet Pomocy Represjonowanym. Skupiał on ok. 30 członków, a jego zadaniem było niesienie pomocy medycznej, socjalnej, finansowej i duchowej prześladowanym oraz ich rodzinom. Kościół stał się jedynym rzecznikiem narodu wobec komunistów. Biskupi i kapłani często odwiedzali internowanych z posługą duszpasterską, dodawali otuchy, upominali się o więźniów politycznych. Byli także „listonoszami” - przemycali na zewnątrz grypsy. Uczestnicy tamtych wydarzeń twierdzą, że ten trudny czas przetrwali wyłącznie dzięki Kościołowi. Ważną rolę odegrała wówczas parafia św. Stanisława w Siedlcach, gdzie cyklicznie odprawiane były Msze św. w intencji ojczyzny gromadzące rzesze mieszkańców.

Tydzień temu sięgnęliśmy do Tradycji Kościoła, która zawiera całe bogactwo wskazówek służących owocnej lekturze słowa Bożego. Z tej duchowej skarbnicy wybraliśmy to, co samo Pismo Święte radzi tym, którzy chcą zagłębić się w jego treści.

Dziś omówimy trzy pozostałe z wybranych siedmiu. Po piąte: „Mów Panie, bo sługa Twój słucha” (1 Sm 3,9). Pismo Święte jest żywym słowem Boga, dlatego podczas lektury księdze należy okazać szacunek. W liturgii wyraża się on w uważnym słuchaniu i stojącej postawie kapłana lub diakona odczytującego Ewangelię. Ta praktyka sięga korzeniami Starego Testamentu. W księdze Nehemiasza czytamy: „Ezdrasz otworzył księgę na oczach całego ludu - znajdował się bowiem wyżej niż cały lud; a gdy ją otworzył, cały lud się podniósł” (Ne 8,5). W średniowieczu cystersi, rozpoczynając prywatną lekturę Pisma Świętego, pierwsze jego wersy odczytywali na kolanach. Oczywiście zewnętrzna postawa ma znaczenie o tyle, o ile oddaje wewnętrzne nastawienie czytającego.

Większe zwrócenie uwagi na sposób świętowania niedzieli, tworzenie w rodzinach domowego Kościoła oraz głoszenie Chrystusa słowem i czynem to wskazówki na nowy rok liturgiczny.

28 listopada, w pierwszą niedzielę Adwentu, rozpoczęliśmy nowy rok liturgiczny. Jest on ostatnim etapem trzyletniego programu duszpasterskiego zatytułowanego „Eucharystia daje życie”. Jego autorzy, opierając się na adhortacji apostolskiej Benedykta XVI „Sacramentum caritatis”, zaproponowali, by w kolejnych latach skoncentrować się na Eucharystii jako tajemnicy wyznawanej, Eucharystii jako tajemnicy celebrowanej oraz Eucharystii jako tajemnicy posłania i chrześcijańskiego świadectwa. Dlatego w tym roku - pod hasłem „Posłani w pokoju Chrystusa” - będziemy pochylać się nad konsekwencjami naszego czerpania z Eucharystii. „Ten, kto Mnie spożywa będzie żył na wieki” (J 6,57) - te słowa Jezusa mają na nowo uświadomić nam, że przyjmując Chrystusa, jesteśmy zobowiązani nie tylko Nim żyć, ale też dzielić się Nim z innymi. Bp Andrzej Czaja, przewodniczący Komisji Duszpasterstwa KEP, podkreśla, że życie Ewangelią i głoszenie jej w praktyce oznacza realizowanie ewangelicznego stylu życia.

Tradycja Kościoła posiada całą skarbnicę wskazówek służących owocnej lekturze słowa Bożego. Na to ogromne bogactwo składa się doświadczenie Ojców Kościoła, całej rzeszy mistrzów duchowych wszystkich epok, mistyków i świętych.

Dziś stało się ono bardziej dostępne dzięki kursom biblijnym, centrom formacyjnym, licznym publikacjom, a także zasobom internetu. Warto jednak pamiętać, że przede wszystkim samo Pismo Święte zawiera konkretne wskazówki pomocne w tym, by czytane i rozważane słowo Boże stało się ciałem w naszym życiu. Uważna lektura Starego i Nowego Testamentu pozwala sformułować co najmniej siedem złotych reguł owocnej lektury Pisma Świętego. Poniższy tekst poświecimy czterem z nich. W odróżnieniu od tzw. popularnej literatury lektura Biblii jest bardzo wymagająca. Jej głównym cel to nie dostarczanie nam literackich przeżyć estetycznych czy nawet zdobywanie wiedzy, chociaż sama w sobie stanowi cenne źródło do poznawania najstarszej historii ludzkości lub pochodzenia wielu idei. Biblia przede wszystkim rości sobie prawo do ukazywania ludziom drogi życia w postaci słowa Bożego.

Adwent przygotowuje nas na dwa spotkania z Chrystusem. Słowo Boże pierwszych tygodni adwentowych wybudza nas z letargu życia jedynie sprawami tego świata, przypominając, że ten świat przeminie wraz z zapowiedzianym przez Chrystusa Jego triumfalnym powrotem, by osądzić ziemię, a wcześniej wraz z naszą śmiercią.

Drugie spotkanie z Chrystusem, do jakiego zmierza Kościół ścieżkami Adwentu, to przeżycie po raz 2021 tajemnicy Słowa, które stało się ciałem. Oczywiście prywatnie można je tradycyjnie zredukować do tego co zewnętrzne: atmosfery z kolędą w tle, tradycyjnej wieczerzy czy może nawet świątecznej wizyty w kościele. Jednak naszym czytelnikom wypada zaproponować ambitniejszą opcję przeżycia Adwentu i Bożego Narodzenia, bardziej pogłębioną - jako czasu spotkania ze Słowem, które stało się ciałem w Piśmie Świętym i które może stać się ciałem w naszym życiu, radykalnie je przemieniając, jak w słynnej historii nawrócenia św. Augustyna.

Ci, którzy kontemplują życie Maryi często nazywają ją Matką najmiłosierniejszą. Ten tytuł przypomina nam o Jej bliskości i trosce o każdego człowieka. Miriam ciągle dba o nasze ciała i dusze.

Powtarzam w pamięci uczynki miłosierdzia. To krótka i konkretna lista z 14 punktami. Szukam w nich Maryi. Kiedy myślę o poleceniu „głodnych nakarmić”, przypomina mi się Jezus rozmnażający chleb na pustkowiu. Gdzie w tym Matka Boża? Myślę, że to Ona nauczyła swego Syna wrażliwości na tych, którzy czują głód. Może mały Jezus nieraz widział, jak dzieliła się chlebem z tymi, którym go brakowało. On czuł Jej żal, gdy patrzyła na ludzi, którzy z różnych powodów nie mieli co jeść. Miriam troszczyła się także o spragnionych, co było widać na weselu w Kanie Galilejskiej, ale też zapewne i w Nazarecie. Na pewno często przynosiła kubek zimnej wody Józefowi, który trudził się w swoim warsztacie. To Ona uczyła Jezusa o konieczności okrycia nagich. Widać to w scenie uwolnienia opętanego, który żył w grobach. Kiedy zły duch od niego odszedł, ujrzano go ubranego i przy zdrowych zmysłach.

Czy Króla waszego mam ukrzyżować? (J 19,15). Pytanie Piłata jest aktualne do dziś, bo sąd nad Jezusem trwa nadal. Świat nie chce Jego panowania i ciągle je odrzuca. Nie dostrzega, że poza Chrystusem nie znajdzie Króla.

O tym, że Jezus uzyska władzę, mówił już prorok Izajasz. W przypisywanej mu księdze czytamy: „Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju. Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida i nad Jego królestwem, które On utwierdzi i umocni prawem i sprawiedliwością, odtąd i na wieki (Iz 9,5-6). Na królowanie Jezusa trzeba jednak patrzeć w kategorii duchowej, a nie ziemskiej. Jemu nie zależało na zdobyciu władzy politycznej. Nie chciał jej. Świadczy o tym m.in. epizod po cudownym rozmnożeniu chleba, kiedy nakarmiony tłum zapragnął obwołać Go królem. Mistrz wymknął się wtedy niepostrzeżenie i oddalił w inne miejsce.

Czas pandemii przyniósł drastyczny wzrost zachorowań, nie tylko na covid. Wielu z nas straciło w tym czasie bliskich. Poniższa katecheza formacyjna Akcji Katolickiej przygotowana na podstawie tekstu ks. Przemysława Sawy może okazać się światłem tak dla chorych, umierających, jak również dla wszystkich stojących wobec wyzwania choroby i śmierci najbliższych.

Pierwszym owocem Komunii św. jest zjednoczenie wiernego z Chrystusem ukrzyżowanym i zmartwychwstałym. Wierzący otrzymuje „Tego, który ofiarował się za nas, otrzymujemy Jego Ciało, które złożył za nas na Krzyżu, oraz Jego Krew (…). Wobec tego ochrzczony uczestniczy jednocześnie w życiu Trójcy Świętej, ma udział w miłości Ojca, Syna i Ducha Świętego. Im większa wiara i dyspozycja połączona z działaniem Boga, tym głębsze będzie zjednoczenie człowieka z Bogiem.

Listopad to w Kościele katolickim miesiąc utkany z wypominkowych modlitw za dusze wiernych zmarłych. Miesiąc wysiedlania czyśćca - miejsca przejścia do stanu wiecznej radości w Bogu.

Ujrzała Anioła Stróża, który kazał jej pójść za sobą. „W jednej chwili znalazłam się w miejscu mglistym, napełnionym ogniem, a w nim całe mnóstwo dusz cierpiących. Te dusze modlą się bardzo gorąco, ale bez skutku dla siebie, my tylko możemy im przyjść z pomocą. I zapytałam się tych dusz, jakie ich jest największe cierpienie? I odpowiedziały mi jednozgodnie, że największe dla nich cierpienie to jest tęsknota za Bogiem. Widziałam Matkę Bożą odwiedzającą dusze w czyśćcu. Dusze nazywają Maryję «Gwiazdą Morza». Ona im przynosi ochłodę.”

Przygotowanie do bierzmowania zakłada pogłębioną formację, ale co później? Kościół daje wiele propozycji. Warto się z nimi zapoznać i wybrać coś dla siebie.

Katolickie wspólnoty formują nie tylko ducha. Pomagają też inwestować w swoje człowieczeństwo i relacje międzyludzkie. Może zabrzmi to jak kazaniowy slogan, jednak jest w nim wiele prawdy - mówią, że jeden suchy patyk można złamać bardzo łatwo, ale całej wiązki zniszczyć nie sposób. Podobnie jest z człowiekiem, który wzrasta w dobrej wspólnocie. Dostaje w niej solidne oparcie, które może procentować przez całe życie. Tu uczy się bycia z Bogiem i z drugim człowiekiem. Tego, co otrzyma we wspólnocie, nie da mu ani szkoła, ani rodzina, ani tym bardziej internet.