Pokuta to nie tylko umartwienie, jej celem ma być uwolnienie ludzkiego serca od grzechu, uczynienie go szczerym i otwartym szeroko na działanie łaski Bożej.

„Pokutą jest być wytrwałym w dobrym, zwalczanie swoich wad” - mawiał o. Pio. Czy dzisiaj łatwo nam wprowadzać w życie praktyki, które mają służyć naszemu rozwojowi duchowemu w duchu pokuty? Środa Popielcowa rozpoczyna okres pokutny, przypominając o przemijaniu człowieka. Droga krzyżowa, Gorzkie żale czy rekolekcje pomagają nam w duchowym przygotowaniu do Zmartwychwstania. Kluczowa dla tego okresu jest modlitwa, post i jałmużna. Chętnie podejmujemy te akty religijne.

Jezus jest nadzieją chorych. Ewangeliczną prawdę pani Sabina potwierdza wyznaniem: - I ja potrzebuję lekarza i miłosierdzia, jakie Zbawiciel okazuje grzesznikom. I ja pragnę być powołana do pójścia za Nim, do nawrócenia i do zajęcia obok Niego miejsca przy stole…

Czas Wielkiego Postu staje się kolejną okazją - i zaproszeniem! - do wejścia na drogę nawrócenia: pójścia za Jezusem - wzorem Szymona, zwanego Piotrem, i jego brata Andrzeja, rybaków, którzy na słowo Nauczyciela natychmiast zostawili swoje sieci. Chrystus jest naszym jedynym światłem. Jak w dzisiejszym świecie nie zagłuszyć w sobie wezwania do bycia Jego uczniem?

Pojmowanie męskości w świecie i Kościele różni się diametralnie. Wielu współczesnym panom daleko dziś do postawy przewodnika, stróża i głowy rodziny, bo stali się zniewieściali i obojętni na to, co naprawdę ważne. Czy da się jeszcze odwrócić ten niebezpieczny trend?

Kanadyjski dziennikarz Kennedy Hall twierdzi, że jest to możliwe, choć bardzo trudne. Dzieląc się świadectwem swego życia - jako męża i ojca czwórki dzieci - pisze o duchowości katolickiej dla mężczyzn. W publikacji „Święty Józef. Pogromca duchów piekielnych” proponuje panom konkretne ćwiczenia duchowe, które mają im pomóc w stawaniu się prawdziwymi wojownikami i bohaterami - na wzór św. Józefa.

Cisza, medytacja słowa Bożego, adoracja Najświętszego Sakramentu, systematyczna praca i zegarmistrzowska precyzja. Owocem tak spędzonego czasu jest ikona.

Ich pisanie to okazja do dotykania najwrażliwszej części naszego serca, przestrzeń spotkania i spojrzenia na własne życie oczami Boga, a jednocześnie sposób na przeżycie Wielkiego Postu. Nazywana oknem ku wieczności, miejscem zetknięcia się nieba z ziemią, coraz częściej znajduje swoje miejsce nie tylko w świątyniach, ale i domach. Ikona jest dziś narzędziem służącym przekazywaniu współczesnemu człowiekowi orędzia Ewangelii. A warsztaty pisania ikon stają się coraz popularniejsze. Dla wielu ludzi to remedium na pęd życia.

Czy w momencie śmierci Chrystusa rzeczywiście doszło do trzęsienia ziemi?

Czy opisany w Biblii „krwawy księżyc” - jedno z wielu zjawisk nadprzyrodzonych towarzyszących ukrzyżowaniu - został przedstawiony również w dokumentach historycznych? Nauka coraz częściej znajduje potwierdzenie dla wydarzeń opisywanych w Piśmie Świętym. I choć ci, którzy wierzą, wiedzą, że cuda, objawienia prywatne i inne znaki od Boga nie są im „do zbawienia koniecznie potrzebne”, to jednak warto słuchać tego, co mówi do nas niebo. Bo - zgodnie ze słowami Ludwika Pasteura - „mała znajomość nauki oddala od Boga, ale głęboka znajomość nauki przybliża do Niego”. Warto więc wiedzieć więcej, a drogowskazem do odnajdywania Bożych tropów może być książka „Znaki z nieba”.

Szukamy prawdy i sprawiedliwości, badając przypadki przestępstw seksualnych duchownych popełnionych od 1945 r. OK.

A kto ujmie się za skrzywdzonymi, fałszywie oskarżanymi, pomawianymi przez fałszywe ofiary przyznające się po latach do cynicznego kłamstwa księżmi? Kapłanami uniewinnianymi przez sądy cywilne i kościelne? „Cieszę się, że KEP podjęła konkretną uchwałę, wyrażając zgodę na kontynuowanie prac nad powołaniem i zasadami funkcjonowania komisji niezależnych ekspertów do zbadania zjawiska wykorzystywania seksualnego osób małoletnich w Kościele katolickim w Polsce od roku 1945 do momentu utworzenia komisji, z uwzględnieniem uwag, które zostały zgłoszone do tych dokumentów” - powiedział abp Polak na konferencji prasowej po zakończeniu 400 Zebrania Plenarnego KEP.

„Przyznać otwarcie musimy, że fala alkoholizmu od lat coraz szerszym rozlewa się korytem po naszym kraju.

I wzmaga się na sile, wciągając w swój nurt coraz więcej ludzi, którzy topili w nim i dziś topią swoje siły fizyczne i duchowe, zarobiony grosz, z wielką krzywdą dla własnych rodzin i ze szkodą dla społeczeństwa” - alarmował sługa Boży bp Ignacy Świrski w „Wezwaniu pasterskim do walki z pijaństwem” z 2 lutego 1956 r. Niemalże od początku posługi pasterskiej zwracał uwagę na zagrożenie, wynikające ze spożywania alkoholu. W pierwszym swoim „Liście pasterskim o potrzebie trzeźwości” z 8 września 1948 r. określa alkohol „największym wrogiem naszych czasów”, a pijaństwo nazywa „gangreną alkoholizmu rozkładającą cały naród”. W tym samym liście mówi wprost: „wypowiadam wszystkim pijanym weselom w diecezji wojnę”.

Trudno sobie wyobrazić Wielki Post bez nabożeństw takich jak Gorzkie żale czy Droga krzyżowa. Wtopiły się w naszą pobożność pasyjną, ale też weszły mocno w kulturę, tradycję.

Przyciągają wiernych - kościoły są pełne podczas ich celebracji. Droga krzyżowa doczekała się nawet swojego upgrade’u w popularnych dziś Ekstremalnych Drogach Krzyżowych.

Ale nie brak też i przeciwników rzeczonych nabożeństw. Zarzutów jest sporo: „Dla wielu młodych ludzi ukształtowanych w innej wrażliwości, kulturze, muzyce, używanym słownictwie to już nieadekwatne nabożeństwo” - pisał jakiś czas temu na swoim profilu fb (wywołując falę komentarzy) o. Dariusz Piórkowski SJ.

O dziecięcych kołach różańcowych można mówić w kategorii fenomenu. Jest w nich miejsce nie tylko na modlitwę i formację, ale też na zabawę, integrację, budowanie wspólnoty i wychowanie.

Dają radość i szczęście. To widać, słychać i czuć! Oficjalne pierwsze takie koła powstały w parafii św. Michała Archanioła w Białej Podlaskiej. Wszystko zaczęło się od spotkań dla dzieci prowadzonych przez zelatorkę parafialną Lucynę Wetoszkę. To ona zaprosiła najmłodszych do wspólnego spędzania czasu przy kościele. W trakcie zajęć plastycznych wspominała o Różańcu i kołach ŻR. - Dlaczego nie mówić najmłodszym o tej modlitwie, skoro sama Maryja w Fatimie prosiła dzieci o Różaniec?

Wielki Post jest darem i łaską. Ten czas skłania nas do zajrzenia w siebie głębiej, popatrzenia dalej, do przyjrzenia się swoim pragnieniom, słabościom i tęsknotom. To czas umierania i ożywania.

Kościół tradycyjnie zaprasza nas w Wielkim Poście do modlitwy, postu i jałmużny. Nie myślmy o tych rzeczywistościach jako nudnych i nieaktualnych. One naprawdę mogą być dla nas konkretnym narzędziem uświęcania się, nawracania i uzdrowienia. Bóg działa przez nie wielkie rzeczy w naszym życiu. Po co nam modlitwa? Przede wszystkim, aby słuchać i rozmawiać z Bogiem, który mówi do nas przez słowo Boże, przez Różaniec, a nawet przez pacierz.