Dzielenie się dobrem, zarówno materialnym, jak i duchowym, zawsze przynosi podwójną korzyść: najpierw obdarowanemu, a następnie - nie mniejszą! - obdarowującemu - twierdził sługa Boży bp Ignacy Świrski, zachęcając do różnorakich czynów miłosierdzia.

„Jak widzicie, Umiłowani moi, sprawa miłosierdzia jest wielkiej wagi” - często zaznaczał w swoim nauczaniu. W liście pasterskim z 5 września 1955 r. pisał: „z radością stwierdzam, że zagadnienie miłosierdzia z każdym rokiem pogłębia się i znajduje właściwe zrozumienie, zarówno wśród Duchowieństwa, jak i ogółu Diecezjan. W obliczu szerzącej się nędzy, nie przestawajmy rozbudzać w sobie oraz w innych ducha prawdziwie chrześcijańskiego miłosierdzia.

Kościół zatwierdził nową modlitwę - Koronkę o dar dialogu dla osób indywidualnych, małżeństw i rodzin oraz osób życia konsekrowanego.

- Z dialogiem kojarzy się słowo „więź”. Gdzie nie ma więzi, nie ma życia - mówi ks. kan. dr Jacek Sereda, zachęcając do odmawiania koronki, która otwiera nas na szeroką przestrzeń życia ludzkiego i rodzinnego. Imprimatur dla Koronki o dar dialogu udzielił biskup pomocniczy archidiecezji warszawskiej Piotr Jarecki. W opinii Kurii Metropolitalnej Warszawskiej koronka to „cenna pomoc duszpasterska promująca ideę dialogu i modlitwy o jego dar. W dzisiejszym świecie zdominowanym przez pośredniki przekazu, lakoniczne formy i deficyt spotkania może być wartościowym środkiem oraz istotną inspiracją do modlitwy i przemyśleń o własnych postawach w życiu wiary i codziennych relacjach”.

Niewiele osób wierzy w realną obecność Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Gdyby wierzyli, nie dałoby się wejść do naszych kościołów, bo byłyby wypełnione po brzegi.

Takim spostrzeżeniem dzieli się Małgosia, która od ponad dekady codziennie uczestniczy w adoracji. Trudno nie przyznać jej racji. Na szczęście ciągle nie brakuje tych, którzy wierzą w to, że nasz Zbawiciel ukrywa się pod postacią konsekrowanego chleba. - Myślę, że adorację każdy przeżywa po swojemu. Co wtedy robić? Po prostu być. Gdy patrzę na Hostię, myślę, jak wielka i nieogarniona rzeczywistość jest w Niej zamknięta. I przypominają mi się słowa z piosenki: „Pokorny tak, że jedna moja myśl zasłania Ciebie”. Tu najważniejsza jest obecność - mówi Honorata.

Od stuleci maryjne przekazy z nieba wskazują nam zbawczą drogę. W świecie objawieniowym - tym prawdziwym, niosącym pokój - Matka Boża apeluje o umocnienie Kościoła przez modlitwę, pokutę, ofiarę.

Ci, którzy przyjmą to orędzie do serca, będą jak święty zaczyn mający przynieść plon. Plon, który pozwoli Kościołowi przetrwać… Papież Benedykt XVI w posynodalnej adhortacji apostolskiej „Verbum Domini” przekonywał, że „kryterium prawdziwości objawienia prywatnego jest jego ukierunkowanie ku samemu Chrystusowi”. „Jeśli oddala nas ono od Niego, z pewnością nie pochodzi od Ducha Świętego, który jest naszym przewodnikiem po Ewangelii, a nie poza nią. (…)

„Moralność zdaje się mieć bardzo szerokie granice i w zależności od kręgu kulturowego oraz aktualnych problemów danego pokolenia będą takie, a nie inne punkty ciężkości w określaniu postaw moralnych” - pisze jeden z uczestników internetowej dyskusji. Prawda czy fałsz?

Program randkowy w jednej z TV. Młody człowiek (34 lata) mówi o sobie: „Opisałbym się jako osobę moralną. Jestem weganinem, kupuję produkty fair trade i zrównoważonej mody. Przykładam do tego wagę i to mnie definiuje […]. Jezus jest najwspanialszym uosobieniem miłości. Z przyjacielem co tydzień gotuję dla bezdomnych.

Coraz mocniej dostrzegamy, że zarówno my sami, jak i cały świat, żyjemy bardziej po swojemu niż po Bożemu. Nasze błędne postrzeganie wiary, duchowości, sumienia, powołania i wieczności odbiega od zamysłów Boga i przynosi opłakane konsekwencje w życiu i codzienności.

Ten problem doskonale widział amerykański abp Fulton J. Sheen. Żył i posługiwał w XX w. Zmarł w 1979 r. Jego spostrzeżenia i refleksje są ciągle aktualne. Nauczał nie tylko z ambony. Został zapamiętany szczególnie z ewangelizacyjnych programów telewizyjnych, które gromadziły przed ekranami rekordową liczbę widzów.

Kim był człowiek, którego sam Bóg wybrał na ziemskiego ojca dla swojego Syna? Czy współczesny świat go potrzebuje?

Święty Józef, wierny opiekun Maryi i Jezusa, otaczany jest czcią przez Kościół. Uznaje się go za wzór pokory, ciszy i wypełniania woli Bożej. Jest opiekunem wiernych, którzy proszą go o wstawiennictwo u Boga, a także patronem rodzin, małżeństw, ojców, a nawet... dobrej śmierci. 8 grudnia 1970 r. został również patronem Kościoła. Papież Jan Paweł II wskazywał współczesnemu światu na św. Józefa jako niezawodny wzór i pomoc: „Potrzeba tego świadectwa oddania. Potrzeba go człowiekowi, często zagubionemu pośród fałszywych obietnic łatwego szczęścia.

Zdolność do empatii, współczucie wobec wielorakich ludzkich tragedii, pragnienie zrozumienia problemów innych oraz gotowość niesienia pomocy potrzebującym to według sługi Bożego bp. Ignacego Świrskiego podstawowe cechy każdego chrześcijanina świadczące o wrażliwości jego serca i naśladowaniu Chrystusa.

W swoim pasterskim nauczaniu biskup Ignacy nad wyraz często akcentuje aspekt czynienia miłosierdzia na wzór Jezusa - Dobrego Samarytanina. „Chrześcijanin musi przejść przez życie na wzór Chrystusa Pana, to znaczy wszystkim dobrze czyniąc. Uczynki jego będą najlepszym świadectwem wyznawanej przez niego wiary świętej” - dobitnie podkreśla w jednym z listów do diecezjan.

Tu jest takie powiedzenie: jak męczennicy nie pomogą, to nikt nie pomoże.

Ale większość świadectw doświadczenia łask wiąże się z długą modlitwą. To nie tak, że ktoś raz przyjechał, pomodlił się i już mu pomogło. Tu trzeba systematyczności, pokory, ale też zaufania - mówi ks. kan. Jacek Guz, proboszcz parafii św. apostołów Piotra i Pawła i kustosz sanktuarium bł. Męczenników Podlaskich w Pratulinie. Jeśli jesteś chory, idź na miejsce, gdzie byli pochowani męczennicy, pomódl się tam, weź ziemię i przyłóż w miejsce choroby - mówili kiedyś mieszkańcy tej małej nadbużańskiej wsi, gdzie 24 stycznia 1874 r. w obronie wiary i jedności Kościoła zginęło 13 unitów.

W Pratulinie, gdzie ziemia była niemym świadkiem męczeństwa Wincentego Lewoniuka i jego współbraci w wierze, są trzy miejsca, które każdy pielgrzym powinien nawiedzić.

Pierwsze kroki zazwyczaj kierujemy w kierunku kościoła parafialnego św. apostołów Piotra i Pawła. Wzniesiono go w 1838 r., jeszcze przed męczeństwem unitów. Gromadzili się w nim katolicy obrządku rzymskiego. Po masakrze na grekokatolikach władze carskie zamieniły go na cerkiew prawosławną. Na początku XX w. znów powrócił w ręce łacinników. To tu - w ołtarzu - od momentu ekshumacji przechowywane są relikwie bł. Męczenników Podlaskich.