Rozmowa z ks. kan. dr. Mateuszem Czubakiem powołanym do pełnienia posługi misjonarza miłosierdzia w diecezji siedleckiej.

28 października otrzymał Ksiądz z rąk bp. Kazimierza Gurdy dekret powołujący do pełnienia posługi misjonarza miłosierdzia w czasie Zwyczajnego Jubileuszu Roku 2025. Skąd ten wybór?

W związku z Nadzwyczajnym Rokiem Jubileuszu Miłosierdzia, który rozpoczął się 8 grudnia 2015 r., papież Franciszek powołał do pełnienia posługi misjonarzy miłosierdzia 1140 prezbiterów z całego świata, a po zakończeniu jubileuszu przedłużył ich posługę aż do odwołania. W naszej diecezji na prośbę biskupa siedleckiego Ojciec Święty ustanowił misjonarzami miłosierdzia sześciu księży diecezjalnych i dwóch zakonników. Nasza posługa w Roku Jubileuszowym 2025 jest więc kontynuacją.

Boskiego serca, które przyjdzie przez serca wiernych z Polski - myślę, że właśnie tego trzeba Kościołowi na Wschodzie, który ma polskie korzenie - mówi ks. kan. Ryszard Federczyk, kapłan diecezji siedleckiej, od trzech dekad posługujący na Ukrainie.

Sytuacja tamtejszego Kościoła nigdy nie była łatwa, zaś wojna jeszcze bardziej ją skomplikowała. Kiedy 33 lata temu upadł Związek Radziecki, czego konsekwencją było m.in. powstawanie niepodległych państw, pojawiła się także szansa na odrodzenie Kościoła rzymskokatolickiego na Wschodzie. Aby wesprzeć te dążenia, z Polski wyjechało wówczas ponad tysiąc duchownych. Wśród nich pochodzący z diecezji siedleckiej ks. R. Federczyk. - Gdy bp Jan Olszański powołał w Gródku Podolskim pierwsze na Ukrainie wyższe seminarium duchowne, zwrócił się z prośbą do bp. Jana Mazura o wsparcie. Szukał kadry, a konkretnie kapłanów, których tam wtedy nie było. Pasterz siedleckiego Kościoła pomyślał o mnie - mówi.

Modlitwa ma sens i wartość. Nie jest przykrym czy nudnym obowiązkiem, ale okazją do spotkania z Bogiem i bycia w Jego szczególnej obecności.

Najmocniej i najbardziej przekonująco brzmią świadectwa tych, którzy ją praktykują. Wojciech Telaczyński zaznacza, że modlitwa łączy się dla niego nierozerwalnie z tożsamością bycia dzieckiem i umiłowanym synem Boga. - Jest otwartością na łaski płynące nieustannie od Dobrego Taty. Modlitwa pacierzowa jest trwaniem ze wspólnotą Kościoła na adoracji Boga. Moja modlitwa osobista nie jest już pacierzem, a rozmową, żaleniem się, dziękowaniem za wszystko, nawet to, co w życiu trudne. Moją najukochańszą formą modlitwy jest uwielbienie, trwanie przy Panu, oddawanie Mu czci. Ta forma najbardziej owocuje w moim życiu i przekłada się na relacje z Nim i ludźmi - tłumaczy.

Potrzebujemy świadków, którzy będą mówili o Bogu, Kościele, swojej miłości do Niego.

Mam nadzieję, że błogosławione wdowy staną się czytelnym znakiem obecności Kościoła w życiu współczesnego świata i swoich najbliższych - podkreślał podczas Mszy św. bp Kazimierz Gurda, który 23 listopada w siedleckiej katedrze konsekrował sześć wdów. Helena Chaciak z parafii Bożego Ciała i Henryka Romaniuk z parafii św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Siedlcach, Ewa Chudek z parafii Trójcy Świętej w Wiśniewie, Maria Owczarczyk z parafii św. Jana Chrzciciela w Górznie, Anna Pucyk z parafii Nawiedzenia NMP w Domanicach i Stanisława Sobiczewska z parafii św. Jakuba Apostoła w Przesmykach przygotowywały się do tego dnia kilka lat, choć - jak przyznają - pragnienie konsekracji kiełkowało w ich sercach od dawna.

„Błogosławieni, którzy nie straszą Bogiem” to propozycja jednego z ośmiu nowych błogosławieństw zasugerowanych przez dr Agatę Rujner.

Młoda teolożka z Akademii Katolickiej w Warszawie i autorka vloga „Prawie morały” podczas Ogólnopolskiego Kongresu Nowej Ewangelizacji w Tarnowie wygłosiła prelekcję na temat: „Współczesna niezgoda młodych na nauczanie moralne Kościoła”. Wykład i zawarte w nim postulaty ukazują coraz mocniejszą tendencję w polskim Kościele, by cenzurować Ewangelię, wycinając z niej wszystko, co wzmiankuje o Bożej sprawiedliwości, odpowiedzialności za czyny, konsekwencjach podejmowanych wyborów, pozostawiając mgliste, bliżej nieokreślone pojęcie miłosierdzia rozumianego jako powszechna abolicja.

Od ponad 50 lat parafia katedralna jest dla s. Zofii Żochowskiej jak drugi dom. W katedrze posługiwała jako dekoratorka i organistka, nadal pracuje w kancelarii parafialnej. Uczyła się pod okiem najlepszych.

Wywiad? Zawsze wolałam grać niż mówić - słyszę, kiedy umawiamy się na rozmowę. Tereskę - jak mówi się na siostry ze Zgromadzenia „Jedność” św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Siedlcach - do spotkania przekonuje argument, że rozmawiać będziemy o muzyce w jej życiu. S. Z. Żochowska pochodzi z Buczyna w parafii Skibniew. Do bezhabitowego Zgromadzenia Sióstr „Jedność” św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Siedlcach wstąpiła w grudniu 1965 r., zaraz po podstawówce.

Na zachodniej ścianie siedleckiej katedry, na wysokości zakrystii i podziemnych krypt, umieszczone są epitafia zmarłych biskupów.

Tablica poświęcona słudze Bożemu bp. Ignacemu Świrskiemu informuje nie tylko o latach życia czy rządów biskupa w diecezji, lecz jest również krótkim streszczeniem jego posługi pasterskiej. Przeczytamy tam: „Biskup Ignacy Świrski, dοκτοr filozofii i teologii, wieloletni profesor Uniwersytetu Wileńskiego, odnowiciel życia kościelnego na Podlasiu po drugiej wojnie światowej, ojciec ubogich, urodzony w Ellernie na Łotwie 20 września 1885 r., powołany na stolicę biskupią siedlecką czyli podlaską 12 kwietnia 1946 roku, odszedł do pana 25 marca 1968 roku. Requiescat in pace”.

Rozmowa z ks. dr. Pawłem Bieleckim, dyrektorem wydziału duszpasterstwa kurii diecezjalnej w Siedlcach.

Jakie są pierwsze refleksje po zakończeniu misji jubileuszowych w naszej diecezji?

Minęło już ponad 20 lat od poprzednich, które miały miejsce przed Rokiem Jubileuszowym 2000, w latach 1997-1999. Wówczas misjom towarzyszyły znaki: krzyż pratuliński, relikwie wyniesionych na ołtarze w 1996 r. bł. Męczenników Podlaskich oraz obraz Matki Bożej Leśniańskiej. Było to wielkie poruszenie w parafiach, ożywienie wiary i ducha religijnego wśród wiernych. Misje, które zakończyły się w tym roku, trwały dość długo, bo ponad sześć lat.

Listopad jest miesiącem, który szczególnie nastraja do refleksji nad życiem, jego przemijaniem i śmiercią.

To czas, kiedy wiele osób znacznie częściej szturmuje niebo, by swoją modlitwą oświetlać zmarłym ich ostatnią drogę z czyśćca tam, gdzie „radość wieczna jest”. Jak im w tym pomóc? Msza św., modlitwa, Komunia św., dobre uczynki, post, jałmużna ofiarowane w intencji zmarłych są im bardziej potrzebne niż najokazalsze wieńce, znicze i pomniki - wynika z przesłania, jakie za pośrednictwem świadectw świętych i błogosławionych kierują do nas dusze przebywające w czyśćcu.

Modlić trzeba się zawsze, w każdym wieku, położeniu, miejscu i czasie.

To jedna z ważniejszym form bycia z Bogiem i przy Bogu. To czas, który zawsze przynosi wymierne owoce. Nie warto traktować modlitwy tylko jako obowiązku. Lepiej zobaczyć w niej przywilej i łaskę, a także znak wiary. Nasz stosunek do modlitwy mówi wiele o przywiązaniu do Boga. I choć nie mamy jej wyraźnie wpisanej w przykazania, to nigdy nie wolno nam o niej zapominać, odrzucać czy nią pogardzać. Św. Ignacy Loyola pouczał, że „człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją”.