Powtarzane powszechnie porzekadło głosi, że dwie najpewniejsze rzeczy na świecie to śmierć i podatki. Z tym że śmierć i od podatków pewniejsza.

Znamy życie prenatalne człowieka, możemy zobaczyć dziecko w łonie matki, ale ciągle nie wiemy, co się dzieje z człowiekiem po śmierci. Ta - od wieków oswajana - wciąż nieoswojona zostaje. Postanowiliśmy ją więc wyrzucić z naszych domostw, przenieść do hospicjów, domów starości dla zmyłki nazywanych pogodnymi, słonecznymi albo tęczowymi. Średniowieczną sztukę umierania zamieniliśmy na - odlegle od umierania nazwaną - eutanazję. Zastrzyk albo kapsuła pozwalają umrzeć dyskretnie, po cichu, z przekonaniem o zapobieżeniu agonalnej męczarni.

24 grudnia Drzwi Święte Bazyliki św. Piotra w Watykanie, a następnie kolejnych bazylik większych Rzymu zostaną uroczyście otwarte. W ten sposób nastąpi inauguracja jubileuszu zwyczajnego 2025 r.

Rok Jubileuszowy 2025, inaczej Rok Święty, zapowiada bulla „Spes non confundit” (Nadzieja zawieść nie może), którą papież Franciszek ogłosił 9 maja br., w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Może on stać się szansą na ożywienie naszej wiary. Rok Jubileuszowy ma swoje logo, hymn, stronę internetową tłumaczoną na wiele języków i bardzo bogaty program.

Temat tegorocznego Światowego Dnia Misyjnego wzywa nas, byśmy bez ociągania ruszyli z miejsca i włączyli się w dzieło apostolatu tam, gdzie żyjemy: w rodzinie, gronie znajomych, przyjaciół czy sąsiadów.

Wiele osób deklarujących się jako wierzący żyje z boku Kościoła, opuszcza uczestnictwo w niedzielnej Eucharystii, traci nadzieję i narzeka na cały świat. Trzeba im powiedzieć, że Chrystus zaprasza ich na ucztę eucharystyczną w parafialnym kościele. Nie można się zniechęcać, gdy ktoś odrzuci zaproszenie. W pewnej rodzinie dorastający synowie zaczęli buntować się.

Ojca Świętego Jana Pawła II postrzegałam jako wikariusza Chrystusa, Mojżesza naszych czasów i człowieka bardzo widocznie napełnionego Bogiem.

Pracę w Watykanie za jego pontyfikatu postrzegam jako wielką łaskę - wspomina s. Ester Wosińska PDDM. Należy do Zgromadzenia Uczennic Boskiego Mistrza, które w tym roku świętuje jubileusz 100-lecia istnienia. Ma ono charakter międzynarodowy i stanowi część Rodziny Świętego Pawła. Jej założycielem był włoski kapłan bł. ks. Jakub Alberione. W Polsce Uczennice Boskiego Mistrza mają swoje domy w Częstochowie, Warszawie, Lublinie i Olsztynie.

Do Żywego Różańca przyprowadziło mnie poczucie obowiązku. Ale z czasem jego miejsce zajęła prawdziwa miłość - mówi Mariola Chilczuk, dekanalna zelatorka z parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu-Podedwórzu.

Moja prababcia powiadała tak: „Nigdy nie biegnij za kimś, kto będzie mówił, że lepsza jest taka wiara albo taka, bo staniesz i nie będziesz wiedziała, co robić. Weź różaniec do ręki i módl się, czytaj książeczkę do nabożeństwa, a na pewno nie zbłądzisz” - wspomina. A dzieląc się swoim doświadczeniem ukochania modlitwy różańcowej, przyznaje, że z perspektywy lat lepiej widzi, ile zawdzięcza rodzinie.

To znaczące, że Pan Bóg wybrał akurat dziewczynę z rodziny Kowalskich. To jedno z najpopularniejszych nazwisk w Polsce.

Helena natomiast jest, nie ujmując przeciętności, przeciętną Kowalską, czyli standardowym człowiekiem. Kimś, kto ma historię z Panem Bogiem, jaką możesz mieć i ty - uważa s. Gaudia Skass, która w podcaście „Zeszyty Miłości Pełne” przybliża postać św. s. Faustyny, a przede wszystkim jej „Dzienniczek”. W wersji, którą dzisiaj znamy, pierwszy wiersz i notatka noszą datę: 28 lipca 1934 r. Jednak tak naprawdę s. Faustyna zaczęła pisać „Dzienniczek” w 1933 r.

Modlitwy osobistej uczymy się przez całe życie i na każdym jego etapie powinna być ona inna.

Jej głębia, jakość i różnorodność wiele mówią o naszej wierze i życiu duchowym. Bez niej wewnętrznie usychamy, wypalamy się. Podczas Mszy św., wspólnego Różańca czy charyzmatycznego uwielbienia odnajdujemy siebie jako część Kościoła - mówi loretanka s. Gemma Misiuk. - Jest to niezwykle ważne i piękne, jednak budowanie relacji z Chrystusem wymaga spędzania czasu z Nim sam na sam - dodaje i wspomina, że w dzieciństwie często uciekała „w przyrodę” i rozmawiając z Jezusem, układała własne modlitwy czy piosenki.

„Nadszedł czas, aby zakończyć długą i złożoną historię wokół zjawisk duchowych z Medjugoria.

Jest to historia, w której pojawiały się rozbieżne opinie biskupów, teologów, komisji i analityków” - tak zaczyna się dokument pt. „Królowa Pokoju” odnoszący się do doświadczeń duchowych związanych z Medjugorie, podpisany przez prefekta kard. Víctora Manuela Fernándeza i ks. Armando Matteo, sekretarza sekcji doktrynalnej Dykasterii Nauki Wiary. Medjugorie to niezwykle popularny kierunek pielgrzymek przybywających z całego świata do niewielkiej miejscowości położonej w Bośni i Hercegowinie. Także Polaków. Dziś to spore miasteczko z niezliczonymi hotelami, domami pielgrzyma, restauracjami.

22 września miały miejsce uroczystości upamiętniające przeniesienie siedziby stolicy diecezji oraz kapituły katedralnej z Janowa Podlaskiego do Siedlec.

Eucharystii w katedrze przewodniczył bp Kazimierz Gurda. W tym roku mija 100 lat, odkąd papież Pius XI - bullą „Pro recto et utili dioecesis regimine” z 25 stycznia 1924 r. - przeniósł stolicę diecezji, siedzibę biskupa i kapitułę katedralną z Janowa do Siedlec, a siedlecki kościół parafialny pw. Niepokalanego Poczęcia NMP podniósł do rangi katedry. Uroczystości, na które przybyli kanonicy kapituły katedralnej oraz kapłani z całej diecezji. Rozpoczęły się modlitwą za zmarłych biskupów siedleckich, którą poprowadził bp Grzegorz Suchodolski, prepozyt Kapituły Katedralnej Siedleckiej.

Zapewne nieraz słyszeliśmy o tym, że modlitwa dziecka ma szczególną moc i Bóg wysłuchuje jej jak żadnej innej. Skąd bierze się to przekonanie i co zrobić, by faktycznie tak było?

Św. Jan Maria Vianney mówił: „Ogromną zbrodnią jest sprawiać, by dzieci się nie modliły”. Z kolei francuski zakonnik o. Daniel Ange podkreślał: „Św. Franciszek Ksawery wysyłał dzieci, by modliły się nad chorymi, a ci zostawali uzdrowieni. Kto z nas, gdy zachoruje, woła najmłodszych, by modlili się o uzdrowienie? Widzielibyśmy o wiele więcej cudów! Znam wiele takich przypadków”. I jeszcze dwa świadectwa.