Joanna Woszczyńska od lat jest choreografem Formacji Tańca Nowoczesnego LUZ działającej przy Miejskim Ośrodku Kultury, wychowując kolejne pokolenia młodych tancerzy. Po raz kolejny została uhonorowana za swoją pracę.

Na początku nie chciała, by o tym pisać, bo teraz - kiedy wokół dzieją się straszne rzeczy - nie czas na to. Jednak - jak sama powiedziała przed koncertem „LUZtracja 2021”, który miał miejsce 25 lutego - „chociaż od trzech dni tylko chce się wyć, dzieci muszą mieć jakąś normalność... Aby mogły być silne, póki mamy jeszcze w Polsce czas”. Na pytanie, jaka jest pani Asia, jak zwracają się do niej „luzacy”, wszystkie odpowiedzi są w jednym tonie: miła i niezwykle skromna, pracowita i pokorna, uśmiechnięta i zawsze z życzliwym słowem. Dzieci ją uwielbiają, a rodzice nie kryją podziwu i wdzięczności, że nie tylko potrafi rozpalić miłość do tańca, ale też skutecznie go podtrzymywać.

Marianna Rodak wydała swój pierwszy tomik poezji. Za pomocą krótkich strof autorka opowiada o rzeczach codziennych, dlatego w jej wierszach każdy znajdzie coś dla siebie.

Na lokalnym rynku wydawniczym ukazała się kolejna pozycja dla wielbicieli mowy wiązanej. W ponad 60-stronicowej książeczce można znaleźć blisko pół setki wierszy o różnej tematyce. - Zebrałam utwory z wielu lat. Przeważnie są one dość osobiste, opowiadające o rzeczach codziennych, moich przeżyciach. Zdarzają się też wspomnienia z podróży albo relacje z wizyt. Zastanawiam się w nich nad ulotnością chwil. W tomiku można też znaleźć wiersz o matce, którą straciłam w bardzo młodym wieku. A cały tomik dedykuję słuchaczom, którzy przez wiele lat uczestniczyli w spotkaniach autorskich z moim udziałem - zdradza poetka.

„Plastusiowy pamiętnik” czy „Rogasia z Doliny Roztoki” zna każdy, ale niewielu wie, że ich autorka Maria Kownacka kilka lat spędziła w podłukowskiej Krzywdzie. To tu podczas II wojny światowej napisała ponad 100 wierszy, tu odpoczywała, nabierała sił. To było jej miejsce na ziemi, które nazywała „rodzinną Mekką”.

M. Kownacka przychodzi na świat w rodzinie Jana i Ludwiki z Lesznowskich 11 września 1894 r. w Słupie niedaleko Kutna. Jej dość szczęśliwe dzieciństwo przerywa niespodziewana śmierć matki. Ojciec, nie radząc sobie z pięciorgiem dzieci, postanawia oddać Marysię na wychowanie rodzinie z Krakowa. Dziewczynka kompletnie się tam nie odnajduje. W 1906 r. próbuje nawet otruć się formaliną. Nieszczęście to jednak przynosi nadzieję na zmianę.

Rozmowa z Andrzejem Chodackim, pisarzem i muzykiem, lekarzem Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Białej Podlaskiej.

​Czy zawód lekarza w pewien sposób pomaga w pisaniu?

Tak. Lekarz pracujący w szpitalu codziennie spotyka się z dramatem umierania oraz ludzkimi dylematami dotyczącymi tej niezwykle trudnej części naszego życia. Moim zadaniem jest przeprowadzić ludzi przez ten moment tak, aby nie stracili więzi z Bogiem. Oczywiście zawsze trzeba im zapewnić specjalistyczną pomoc medyczną, diagnostykę, skuteczne leczenie przeciwbólowe i przeciwlękowe. I to robię jako lekarz.

Ludzie mają dziś dość dramatów w codziennym życiu. My chcemy zapewnić im rozrywkę, sprawić, że będą się śmiać i zapomną o troskach - mówi Jolanta Barańska, założycielka Teatru Dowolnego Wieku ze Sławatycz.

W styczniu grupa zaprezentowała nowy program pt. „Ale to już było”, który powstał na bazie wierszy Juliana Tuwima. - Inspiracją był dla mnie jego wiersz pt. „Ci, którzy nie wiedzą”. I tak powstał spektakl będący komentarzem do obecnej rzeczywistości za pomocą tekstów nie tylko autora słynnej Lokomotywy”, ale też Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego czy Wisławy Szymborskiej - mówi J. Barańska, autorka scenariusza i reżyser przedstawienia. - A że sytuacja związana z pandemią utrudniała nam spotkania całego zespołu i praca nad czymś większym stała się niemożliwa, uznałyśmy, iż łatwiej nauczyć się kilku wierszy niż roli do całego spektaklu - dodaje.

10 lutego w Muzeum Regionalnym wręczono po raz 32 nagrody im. Ludomira Benedyktowicza z 2020 r. Otrzymali je Monika Mikołajczuk, Bożena Wojciuk i Andrzej Zdrojewski.

Wręczenie wyróżnień zwykle miało miejsce na początku grudnia. Jednak z powodu związanych z pandemią obostrzeń, które zakazywały organizowania większych spotkań, galę przełożono. Stąd jej nietypowy termin. Gości powitał dyrektor MR w Siedlcach Sławomir Kordaczuk, a Zofia Czapska przewodnicząca kapituły, w składzie której znaleźli się także Małgorzata Biały, S. Kordaczuk, Sławomir Musiej, Grzegorz Skwarek i Grzegorz Welik - przybliżyła historię nagrody.

Poznawanie historii własnej rodziny może być ciekawe i inspirujące. Przekonał się o tym mieszkaniec Ryk, który nieznane losy swoich przodków odkrył w zaskakującym miejscu.

Robert Markiewicz pasjonuje się historią, zwłaszcza regionu, genealogią, heraldyką i geografią historyczną. Z wykształcenia jest historykiem i jako podpułkownik pracuje w Wojskowym Biurze Historycznym w Warszawie. Z powodu pandemii - jak wiele osób - musiał przejść na pracę zdalną. Czas spędzony w domu postanowił wykorzystać na poszukiwania rodzinnych korzeni, czym interesuje sie od lat. - Będąc jeszcze dzieckiem, pewnego razu wybrałem się na zwiedzanie strychu rodzinnego domu. Wśród znajdujących się tam wielu rzeczy natknąłem się na stary, zakurzony samowar. Wtedy nie miałem pojęcia, co to jest.

Moje obrazy to moje emocje, moje wnętrze - mówi Anna Jaworska, której wernisaż prac pt. „Malowane niebem” odbył się 4 lutego w Galerii „Oranżeria” Radzyńskiego Ośrodka Kultury.

A. Jaworska (z domu Matuszewska) urodziła się w 1958 r. w Radzyniu Podlaskim. Obecnie mieszka w Warszawie i jest - jak sama podkreśla - szczęśliwą emerytką. Ukończyła Akademię Teologii Katolickiej (obecnie Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego) na kierunku socjologia religii oraz Akademię Sztuk Pięknych na kierunku surdopedagogika. Podnosząc swoje kwalifikacje, zrobiła też kurs florystyczny organizowany przez Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego, Katedrę Roślin Ozdobnych na wydziale ogrodniczym. Ponad 36 lat pracowała jako surdopedagog w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci Słabosłyszących w Warszawie.

Choć szata nie zdobi człowieka, to jednak wiele o nim mówi. Strój, czy to ludowy, czy współczesny, jest oznaką tożsamości, wizytówką małej ojczyzny oraz znakiem rozpoznawczym.

Przez tereny Podlasia na przestrzeni wieków przetoczyło się wiele narodowości i przedstawicieli wielu kultur. Osiedlali się tu Rosjanie, Białorusini, Ukraińcy, Tatarzy czy Żydzi. Elementem łączącym był strój.

W sobotę 29 stycznia odbyła się gala z okazji 60-lecia Radzyńskiego Ośrodka Kultury. Instytucja może pochwalić się różnorodnymi inicjatywami, które na stałe wpisały się kalendarz kulturalnych wydarzeń miasta i powiatu.

Sobotnie spotkanie stało się okazją do podsumowania 60-letniej działalności ROK i podziękowania byłym i obecnym pracownikom oraz współpracownikom. Galę poprowadził prezenter telewizyjny Tomasz Kammel, a z jubileuszowym koncertem pt. „Najpiękniejsza muzyka filmowa” wystąpili Ewa Szlachcic i Piotr Bogutyn.