Uczymy się doceniać to, co mamy, i cieszyć małymi rzeczami. A przede wszystkim pamiętać, że nigdy nie jesteśmy sami! - mówią panie z Mgiełki.

Stowarzyszenie Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych „Mgiełka” powstało w 2011 r. na bazie grupy wsparcia prowadzonej przez Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w Siedlcach. - Większość osób uczęszczających na spotkania stanowili rodzice dzieci niepełnosprawnych - wyjaśnia Elżbieta Goschorska, prezes Mgiełki, zaznaczając, iż grupa okazała się cenną płaszczyzną wymiany doświadczeń, a powołanie stowarzyszenia było odpowiedzią na potrzebę zrzeszenia się, kontynuacji i zainicjowania działań na rzecz chorych dzieci oraz ich opiekunów. Kiedy E. Goschorska dołączyła do grupy, jej członkowie mieli już uchwalony statut. Stowarzyszenie zostało zarejestrowane w grudniu 2010 r., a od stycznia rozpoczęło funkcjonowanie. - Poproszono mnie o prowadzenie księgowości. Zaczęło się od jednego spotkania, ale szybko odnalazłam w nim swoje miejsce.

Od ponad 30 lat zajmuje się tematyką wschodnią. Barbara Włodarczyk jest dziennikarką, autorką programu „Szerokie tory”.

Jest swoistą encyklopedią, jeśli chodzi o kraje byłego Związku Radziecko i samej Rosji. W piątek 19 maja swoimi spostrzeżeniami podzieliła się z mieszkańcami Siedlec. Spotkanie odbyło się w Muzeum Regionalnym. Zainteresowanie było tak duże, że zabrakło miejsc. Nic dziwnego, bo na reportażach Barbary Włodarczyk wychowały się całe pokolenia. - Rosja to temat, który zawsze był mi bardzo bliski - podkreśliła, witając się z gośćmi. - Co może być ciekawszego niż wschód, największy kraj świata pełen absurdów, niesamowitych ludzi i historii, których nie wymyśli żaden scenarzysta? Widziałam, jak się walił Związek Radziecki, jak wyglądał okres bandyckiego kapitalizmu, jak przychodził Putin i jakie nadzieję z nim wiązano. Jak nastały złote czasy, kiedy dzięki koniunkturze na gaz i ropę rosły dochody ludzi, a potem polityczne wydarzenia zaczęły przesłaniać wszystko.

Nie masz pomysłu na weekend? Mazowsze to idealny kierunek!

To region niezwykle urokliwy i malowniczy, pełny wyjątkowych i ciekawych miejsc. Znajdziemy tu parki krajobrazowe, zamki, pałace i dwory, szlaki rowerowe i piesze… Słowem - szeroki wachlarz propozycji dla każdego! Ten region ma naprawdę wiele do zaoferowania. Zadowoleni będą zatem zarówno miłośnicy aktywnego wypoczynku, jak i relaksu na łonie natury czy fani zwiedzania zabytkowych budynków. Bogactwo mazowieckiej krainy pod względem turystycznym będziemy pokazywać w kolejnych odcinkach naszego nowego cyklu pt. „Kierunek: Mazowsze”. Podpowiemy - gdzie zaplanować rodzinny wyjazd, jakie historyczne miasto warto odwiedzić, którym szlakiem przyrodniczym pójść, jakimi trasami spokojnie przemierzać województwo mazowieckie na jednośladzie… Zachęcamy zatem do lektury, a po szczegóły - zapraszamy do internetowego przewodnika: mazowsze.travel.pl.

„Niewierzący rodzice szukają alternatyw dla aktywności związanych z przystąpieniem dziecka do pierwszej komunii.

Aby pociechom nie było przykro, wiele osób organizuje im «świecką komunię»” - możemy przeczytać na stronie internetowej „Gazety Wyborczej”. Pomysł nie jest nowy - podjęli go już dekady temu komuniści, od dobrych kilku lat powraca w sezonie „komunijnym” w nowej odsłonie. „Wiedzą, że dziecku będzie przykro, gdy ominą go ważne wydarzenia z udziałem rówieśników. Dzień po uroczystości pociechy z pewnością będą wymieniać się informacjami na temat otrzymanych podarunków lub emocji, które towarzyszyły im podczas uroczystości” - ubolewa autor publikacji w „Newsweeku”. „Wszystko to sprawia, że opiekunowie chcą zminimalizować ryzyko tego, że ich maluch będzie czuł się w jakiś sposób wykluczony czy wyizolowany od reszty kolegów. Alternatywą dla czynności związanych z przystąpieniem do pierwszej komunii może być świecka wersja tego wydarzenia”.

Kiedy Krzysztof Bogdan Bęgowski w klinice w Bangkoku przeszedł proces korekty płci i ogłosił, że jest Anną Grodzką, zyskał nie tylko polską, ale i europejską sławę.

Jego/jej perypetie zostały udokumentowane w wyprodukowanym przez HBO filmie „Trans-akcja”, a rozpoznawalność zaowocowała uzyskaniem (z pierwszego miejsca na liście wyborczej Ruchu Palikota) poselskiego mandatu. Parę lat później, kiedy już wrzawa na jej temat przebrzmiała, Grodzka nie zdołała zebrać 100 tys. podpisów potrzebnych do wystartowania w wyborach prezydenckich ani też zyskać odpowiedniej liczby głosów koniecznych do znalezienia się w Parlamencie Europejskim. Kilkanaście lat po ujawnieniu się Anny Grodzkiej tranzycja płciowa nie budzi już tak wielkich emocji. Można by nawet zaryzykować twierdzenie, że do tego zjawiska prawie przywykliśmy. Naturalna ludzka skłonność do podglądania, a szczególnie do podglądania tego, co udziwnione, sprawia, że bardzo dobrze się mają najróżniejsze reality show.

Nie jadę tam, aby walczyć, nie noszę broni. Mam ze sobą tylko kamerę albo aparat. Zawsze też powtarzam, że w pierwszej kolejności jestem człowiekiem, a dopiero potem dziennikarzem i prawnikiem.

Jeśli mogę pomóc uratować czyjeś życie, to tak robię - mówi dziennikarka wojenna Bianka Zalewska. Pochodzi z Białej Podlaskiej. Zrobiło się o niej głośno, gdy w 2014 r. została poważnie ranna w trakcie pracy reporterskiej w obwodzie ługańskim. O swoich wieloletnich doświadczeniach związanych z Ukrainą opowiadała podczas spotkania z mieszkańcami rodzinnego miasta. Na początku wspominała o okolicznościach związanych z wyróżnieniem Międzynarodową Nagrodą dla Kobiet Niezwykłej Odwagi przyznawaną przez amerykański Departament Stanu.

Pielęgniarka i położna to zawody dające wykonującym je osobom dużo satysfakcji.

Opieka nad pacjentem stanowi piękny okres w pracy zawodowej. Pielęgniarka i położna to osoby, od których wymaga się nie tylko profesjonalizmu, ale i uczciwości, rzetelności oraz sumienności. To zawody zaufania publicznego. Opiekując się pacjentem, są odpowiedzialne za odpowiednie dawkowanie leków, płynów, zajmują się osobami, którym choroba uniemożliwia samodzielne dbanie o higienę, spożywanie posiłków czy poruszanie. Tyle mówi sucha definicja, a jak wygląda ten zawód w praktyce? Hanna Osypińska 40 lat pracowała na sali porodowej SP ZOZ w Międzyrzecu Podlaskim.

Pierwsza Komunia św. powinna być świętem całej rodziny - powtarzają duszpasterze.

Przygotowanie do tego sakramentu - dla dzieci zupełna nowość, dorosłym daje możliwość odnowienia wiary. Jeżeli nie skorzystają z tej okazji, dzień ten może stać się jedynie miłym wspomnieniem, które powiększy zbiór rodzinnych zdjęć. Przegląd prasy katolickiej z ostatnich lat - co roku w maju ta sama smutna refleksja: masówka, moda komunijna, absurdalnie drogie prezenty, wystawne imprezy… I Pan Jezus „przy okazji”. Niestety duża w tym wina nas, rodziców, którzy ulegliśmy komercyjnemu szaleństwu, robiąc z Pierwszej Komunii św. społeczno-religijny event. Księża otwarcie przyznają, że często to właśnie dorośli są przeszkodą w dobrym przygotowaniu dziecka do sakramentu. Tymczasem od opiekunów zależy, czy zrozumie ono i właściwie przeżyje spotkanie z Jezusem w Eucharystii, a także to, czy ten dzień stanie się szczególny i czy nie zgubi się prawdziwy, duchowy wymiar tej uroczystości.

Klęcząc i płacząc przed kodeńskim wizerunkiem mówiłam: „Maryjo, wszystko w moim życiu było beznadziejne. Jeśli Ty mi nie pomożesz, to zginę”.

Potem, w czasie terapii, trzymając w dłoni różaniec, prosiłam: „Matko, nie wypuszczaj mnie ze swoich rąk”. Dziś wiem, że Ona nie zapomina o swoich dzieciach. Wspomnienia z dzieciństwa? Zaczyna od tego, że jako mała dziewczynka, przychodząc z mamą do kościoła, zawsze siadała w tym samym miejscu, z którego widziała obraz Jezusa Miłosiernego. Oczywiście w tamtym czasie nie wiedziała nic o Faustynie ani o koronce. - Wystarczyło, że Jezus patrzył na mnie z tego obrazu. Nie spodziewałam się, że spotkam Go żywego i prawdziwego - zaczyna swoją opowieść Sylwia. Mówi o ojcu alkoholiku oraz domu pełnym przemocy i przekleństw. - Byłam świadkiem takich sytuacji, jakich nie powinien oglądać żaden człowiek, a tym bardziej dziecko. Tata bił i wyzywał mamę od najgorszych. Mnie nie wyklinał, ale nieraz powtarzał, że jestem taka sama jak matka. To się na mnie mocno odbiło.

„Módl się, by nie zabrakło nam kapłanów, którzy będą nam udzielać sakramentów, będą wyjaśniać Ewangelię Chrystusa, i uczyć nas, jak stać się dziećmi Bożymi!”

To fragment modlitwy do Matki Bożej Kapłanów. Genialnie pokazuje sens błagania o nowe powołania. Ta intencja powinna być bliska sercu każdego katolika. Świetnie rozumieją jej powagę członkowie grup modlących się za kapłanów. - Jesteśmy ludźmi wierzącymi, czytamy Pismo Święte, chodzimy do kościoła i modlimy się. O powołania prosimy przede wszystkim z nakazu Pana Jezusa, który wzywał: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo” (Łk 10,2). To żniwo jest naprawdę ogromne, my to widzimy i dlatego wołamy w tej intencji - zaznacza Teresa Kruszewska, założycielka Apostolatu Złota Róża.