Najprawdopodobniej młody człowiek, być może wracający ze spotkania ewangelizacyjnego, poruszony treściami, które tam usłyszał, namalował na murze przejścia podziemnego entuzjastyczne zdanie: „Bóg jest odpowiedzią!”. Za kilka dni ktoś inny dopisał pod spodem: „A jakie było pytanie?”.

Wizyta duszpasterska z natury rzeczy - obok błogosławieństwa domu, otulenia modlitwą rodziny i wzmocnienia jedności Kościoła (w wymiarze jego elementarnej komórki, jaką jest parafia) - stanowi dobrą okazję do refleksji nad kondycją naszej wiary, rozumienia Kościoła jako takiego. Generalnie zdecydowana większość z nas otwiera drzwi księdzu - jedni z przekonania, szczerze, inni z poczucia obowiązku, pragnienia zachowania pewnej tradycji. Pomimo medialnej nagonki i cyklicznego zohydzania „kolędy” przez popularne portale internetowe czy zbliżające się do tabloidów i szukające na siłę sposobu na wzmocnienie poczytności lokalne gazety. Bywają też drzwi zamknięte. Dlaczego? Powody są zapewne różne.

17 grudnia 2022 r. papież Franciszek zatwierdził dekret o męczeństwie rodziny Ulmów zamordowanej w 1944 r. przez Niemców za ukrywanie ośmiorga Żydów. Oznacza to otwarcie drogi do ogłoszenia ich błogosławionymi. Tej godności, obok Józefa i Wiktorii, dostąpi również siedmioro ich dzieci: Stanisława, Barbara, Władysław, Franciszek, Antoni, Maria oraz dziecko, które miało przyjść na świat wiosną 1944 r.

Informacja odbiła się szerokim echem w mediach na całym świecie. W publikacjach akcentuje się zarówno fakt, że na ołtarze zostanie wyniesiona cała rodzina, w tym nienarodzone dziecko, jak i to, że Ulmowie - motywowani wiarą, miłością do Boga i człowieka - zginęli za pomoc udzieloną Żydom w czasie II wojny światowej. „Chciałbym w centrum postawić postawę ich codziennej wierności, posłuszeństwa Panu Bogu. To szczególnie uderzające, jeśli chodzi o rodzinę Ulmów. To był fundament ich życia. To byli piękni, bardzo mądrzy, dojrzali ludzie. Dla nich dane słowo miało ogromną wartość. Jeśli składali komuś jakąś obietnicę, to była absolutnie rzecz święta” - mówił kilka dni temu agencji Family News Service ks. dr Witold Burda, postulator procesu beatyfikacyjnego (za www.ekai.pl).

Wierzymy, że jest to Boże dzieło, a do udziału zapraszamy wszystkich małżonków, którzy chcą czuć się kochanymi i pokochać prawdziwie osobę, z którą idą przez życie - mówią Monika i Daniel Leszczyńscy, zachęcając do udziału w Szkole Dialogu.

Monika i Daniel są małżeństwem z ponaddwudziestoletnim stażem: mają troje dzieci, pracują zawodowo, od wielu lat formują się w Domowym Kościele - rodzinnej gałęzi Ruchu Światło-Życie. Swoim doświadczeniem dzielą się z innymi, prowadząc kursy dla narzeczonych i dla małżeństw. Czytelnicy „Echa Katolickiego” mieli okazję ich poznać - na naszych łamach ukazał się cykl wywiadów dotyczących dialogu małżeńskiego. Przekonywali w nich, że jest to podstawowe, bardzo proste narzędzie pozwalające żonie i mężowi poznać samych siebie i siebie nawzajem, pokochać bezwarunkowo, stworzyć relację opartą na wzajemnej akceptacji i szacunku dla potrzeb drugiego.

„Windą, która mnie uniesie aż do nieba, są twoje ramiona, o Jezu!, a do tego nie potrzebuję wzrastać - przeciwnie: powinnam zostać małą, stawać się coraz mniejszą” - pisała w „Dziejach duszy”.

Od urodzin św. Tereski od Dzieciątka Jezus mija 150 lat, a jej „mała droga” - całkowite zdanie się na Boga, zaufanie Mu i odpowiedź miłości na Jego miłość - inspiruje kolejne pokolenia chrześcijan. Św. Tereska od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza („Mała Teresa” i „Mały Kwiatek”) urodziła się 2 stycznia 1873 r. w Alençon we Francji jako najmłodsza z dziewięciorga dzieci Zelii Guerin i Ludwika Martin [kanonizowani w 2015 r. rodzice Teresy są pierwszym świętym małżeństwem - przyp.]. Po śmierci matki w 1877 r. rodzina przeprowadziła się do Lisieux. „To nie ja żyję, ale żyje we mnie Jezus” - powtarzała Tereska od dnia przyjęcia Pierwszej Komunii św.

Przed nami święta Bożego Narodzenia. Radosne chwile spotkań rodzinnych są jednocześnie niełatwym czasem dla osób znajdujących się w trudnej sytuacji życiowej, które nie zawsze stać na zakup najpilniejszych produktów.

To właśnie one potrzebują w tym wyjątkowym okresie szczególnej pomocy. Rodzin liczących na wsparcie w tym trudnym dla domowego budżetu czasie, niestety, nie brakuje. Godne święta osobom potrzebującym starają się zapewnić Banki Żywności, które dwa razy w roku, w okresie wielkanocnym i przed Bożym Narodzeniem, organizują zbiórki żywności. Tegoroczna świąteczna akcja w sklepach w całym kraju odbyła się pod koniec listopada. - Udało nam się pozyskać ponad 7 ton żywności - informuje Iwona Czarnocka, prezes Banku Żywności w Siedlcach. - Zebrane produkty spożywcze przekazujemy organizacjom współpracującymi z nami, które w formie paczek świątecznych podarowują je swoim podopiecznym - dodaje.

Z polską Wigilią kojarzy się karp. Z ukraińską? - Kutia - mówi Mykoła Mańko. Smakowita podróż po Kresach, w jaką zabiera czytelnika, jest też próbą szukania odpowiedzi na pytania: czy barszcz ukraiński aby na pewno jest ukraiński i dlaczego na wigilijnych stołach Ukraińców serwowany jest barszcz polski.

Urodził się w Drohobyczu na Ukrainie. Jako uczeń technikum weterynaryjnego marzył o zostaniu… Doktorem Dolittle. Miłość do Polski, gdzie mieszka od 29 lat, zapoczątkowała - co podkreśla - fascynacja religijna. - Chciałem mieć na własność egzemplarz Pisma Świętego. W Związku Radzieckim nie można było wówczas dostać Biblii i tak trafiłem do polskiego kościoła. Z Mszy św., jako że nie znałem wtedy języka, zapamiętałem tylko słowa: Jezus Chrystus - wspomina. Na początku lat 90 M. Mańko podjął studia na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Jak sam mówi: przyjechał na naukę, ale wrósł w Polskę. - W Krakowie zakochałem się od pierwszego wejrzenia. W końcu i Kraków, i Drohobycz to Galicja - zaznacza, dodając, iż sentyment do miasta jest w znacznej mierze zasługą ludzi, których spotykał.

Jak zapewnić pacjentowi dobrą opiekę do końca życia? W jaki sposób pomóc choremu i jego rodzinie przygotować się do śmierci? I jak radzić sobie z emocjami towarzyszącymi przeżywaniu żałoby? Refleksja nad profesjonalną bliskością była przedmiotem konferencji zorganizowanej 9 grudnia w Akademii Nauk Stosowanych Mazovia w Siedlcach.

Spotkanie z udziałem m.in. lekarzy, pielęgniarek i innych pracowników medycznych, którzy z racji profesji i powołania towarzyszą na co dzień umierającym, współorganizowali: Fundacja Siedleckie Hospicjum Domowe dla Dzieci, Instytut Dobrej Śmierci oraz Okręgowa Izba Pielęgniarek i Położnych Rejonu Siedleckiego. Po powitaniu uczestników konferencji przez rektor uczelni dr Bożenę Piechowicz z prelekcją „Autonomia pacjenta: człowiek jest więcej niż ciałem” wystąpił Marcel Andino Velez, antropolog i gerontolog.

Reprezentowanie swoich rówieśników na danym terenie oraz konsultowanie decyzji lokalnych władz - to główna rola młodzieżowych rad miast czy gmin, które chcą, aby ich głos był coraz bardziej słyszalny.

Tworzą je młodzi ludzie wybrani przez swoich rówieśników w wyborach organizowanych w szkołach. - Przeprowadzonych z zachowaniem wszelkich prawideł demokratycznych - podkreśla Katarzyna Kobylińska-Chryć, nauczycielka historii i wiedzy o społeczeństwie w I Liceum Ogólnokształcącym w Łosicach oraz opiekun tamtejszej młodzieżowej rady miasta i gminy, która pod koniec listopada rozpoczęła swoją piątą kadencję. - W każdym okręgu wyborczym, które pokrywały się ze szkołami w naszej gminie, wyznaczono liczbę mandatów. Nie były one równe dla każdej placówki.

Mówi się, że zdrowia nie można kupić. Życie uczy jednak, że trochę można… - zauważa Sylwia. Pomagaczem jest i z zawodu, i z powołania. Teraz sama potrzebuje pomocy. Proteza lewej ręki - szansa na poprawę komfortu życia - to koszt 220 tys. zł. Apelujemy o wsparcie jej zbiórki!

Spotykamy się w redakcji. Za dwie godziny Sylwia rozpoczyna pracę. Jest zatrudniona na rzecz projektu pomocowego prowadzonego przez Caritas Diecezji Siedleckiej. Jako tzw. osoba pierwszego kontaktu odpowiada m.in. za przydzielenie formy wsparcia, jaką otrzymają ludzie poszkodowani na skutek przestępstw, doświadczający przemocy domowej i innych trudnych losowych zdarzeń. - Przyjście do nas to pierwszy krok. Kolejnym, o ile uda się odpowiednio zmotywować daną osobę do wprowadzenia zmian w swoim życiu, jest konkretna ścieżka pomocowa, a więc wizyta u prawnika, psychologa czy doradcy zawodowego.

Obawy mieszkańców miejscowości położonych blisko wschodniej granicy o stan bezpieczeństwa są uzasadnione. Mimo to życie toczy się dalej i nikt nie ulega panice.

Czują lęk nie tylko z powodu tego, co dzieje się na Ukrainie, ale również drugiego sąsiada - Białorusi. - Rzeczywiście mamy niepewność, co zrobi Łukaszenka, bo przecież Białoruś współpracuje z Rosją - przyznaje Weronika Król z Ochotniczej Straży Pożarnej we Włodawie. - Czujemy lekką niepewność, ale w żadnym razie nie jest to panika - zauważa, dodając, że po wybuchu rakiety w Przewodowie niektórzy zaczęli myśleć o zrobieniu zapasów żywności, może spakowaniu walizek na wszelki wypadek. - Nikt jednak nie wpada w panikę, bo oni przecież na to liczą, na nasz strach - podkreśla.