Dlaczego warto sięgać po sztukę religijną? Ponieważ umacnia naszą wiarę i wskazuje na najcenniejsze wartości, prawdy oraz dogmaty. Obcowanie z taką twórczością podbudowuje wiedzę i formuje ducha.

Sztuki, która służyła wierze, można poszukać np. w Hiszpanii, a konkretnie w Sewilli. W XVII i XVIII w. powstały tam dzieła, które zadziwiają po dziś. Niektóre na pewno znamy, np. „Pokłon pasterzy”, „Ostatnia wieczerza”, „Niepokalana” czy „Madonna na serwecie” Bartolomea Estebana Murilla. O tych bardziej i mniej popularnych dziełach sztuki sewilskiej doby baroku opowiada książka „Sztuka i wiara” autorstwa ks. prof. Andrzeja Witki.

Od kilku tygodni trwa dyskusja na temat likwidacji tzw. Funduszu Kościelnego. Jak nietrudno przewidzieć, temat „Kościół - pieniądze” tradycyjnie wygeneruje ciąg oskarżeń i fałszywych tez.

Jest to, w naszych realiach polityczno-społecznych, „pewniak” w budowaniu linii sporu, antagonizowaniu ludzi, wywoływaniu emocji. A tego, jak kania dżdżu, potrzebuje nowa władza najbardziej. Bo tylko w taki sposób koalicja antypisu może utrzymać swoją spójność. Inaczej ujmując temat: nie chodzi o to, by złapać króliczka, lecz aby go gonić. Kolejnymi wrzutkami medialnymi i politycznymi umiejętnie podgrzewać dyskusję, puszczać w obieg fałszywe newsy. Wyciszać, co istotne, zakłamywać rzeczywistość i jednocześnie wzmacniać fałszywą narrację. A wszystko po to, aby Kościół ubezwłasnowolnić.

Przez 27 miesięcy był torturowany w mokotowskiej katowni przy ul. Rakowieckiej. Gdyby abp Antoni Baraniak dał się złamać, kard. Stefan Wyszyński trafiłby do więzienia, a kard. Karol Wojtyła być może nigdy nie zostałby papieżem.

Decyzją Sejmu RP 2024 r. został poświęcony pamięci abp. A. Baraniaka - sekretarza dwóch prymasów, więźnia komunistycznego, niezwykłego kapłana i człowieka. „Nieraz myślałem, że jest lękliwy. Okazało się, że był raczej rozważny i ostrożny niż lękliwy. Gdy przyszła godzina jego, nie ugiął się przed ubowcami. Walczył mężnie o prawdę. I zwyciężył” - tak o abp. Baraniaku napisał w „Pro memoria” kard. Wyszyński. Dziś pamięć o niezłomnym żołnierzu Kościoła, który zamiast munduru nosił sutannę, a w więzieniu przy ul. Rakowieckiej przeszedł piekło, wraca. Mimo to wciąż wiemy o nim zbyt mało.

Nie ma dnia, by któryś z portali internetowych nie publikował tekstu na temat tzw. kolędy, czyli wizyty duszpasterskiej kapłanów w domach wiernych. 

Paleta emocji towarzyszących dywagacjom „ekspertów od Kościoła”, a tych, jak powszechnie wiadomo, mamy nieprawdopodobnie wielką liczbę, rozciąga się od irytacji, pogardy, złości, nienawiści po ironię, obelgi i frustrację. Szkoda miejsca na ich analizę. Przeszkadza wszystko, najbardziej „koperty” przekazywane przy tej okazji. I choć przyjęcie księdza absolutnie nie ma charakteru obligatoryjnego, nikt nikogo nie zmusza do przeżywania takowej „męczarni”, najwięcej - jak to zwykle bywa w naszej pogmatwanej rzeczywistości - mają do powiedzenia ci, którzy drzwi do mieszkań czy domów swojemu proboszczowi nie otwierają.

Wieczorem mam problem, żeby zasnąć. Nie dlatego, że się łajdaczę, ale dlatego, że ilość problemów, z jakimi przyjeżdżają rodzice i ich dzieci, przerasta mnie - mówi prof. Mariusz Jędrzejko.

Gość kolejnego spotkania w ramach cyklu „Przekroczyć siebie”, które miało miejsce pod koniec grudnia w I Katolickim Liceum Ogólnokształcącym w Siedlcach, jest pedagogiem społecznym, specjalnym, socjologiem, diagnostą i terapeutą uzależnień oraz cyberzaburzeń, mediatorem rodzinnym. - Jestem kompetentnym ojcem, bo mam czwórkę dzieci i wszystkich pozbyłem się z domu i już nie wracają - „zareklamował” się na początku. Przechodząc do bardziej poważnych tematów, podkreślił, że obserwuje wszechobecne zmęczenie i chciałby porozmawiać o przyczynach tej sytuacji.

Jako matka jestem szczęśliwa i dziękuję Polsce oraz Polakom, którzy w tym trudnym dla narodu ukraińskiego czasie dali nam schronienie i wsparcie. Hospicjum to dzisiaj nasz dom - mówi Oksana.

Rodzinny Łuck opuściła tydzień po rozpoczęciu wojny. - Najgorszy dzień w moim życiu - nawiązuje do inwazji Rosji na Ukrainę. Od prawie dwóch lat mieszka w Polsce. - Siedlce to teraz nasze miasto - stwierdza. O pomocy, jakiej doświadczyła od Polaków, rodzinie, jaką stało się dla niej Siedleckie Hospicjum Domowe dla Dzieci, Oksana Kostanda mówi z wdzięcznością i dumą. - Pan Bóg stawia na drodze dobrych ludzi. On nigdy nas nie opuścił i nie opuści. Spotykamy się tuż przed świętami. - Choinka jest już ubrana, a prezenty czekają na rozpakowanie - informuje Oksana.

Kiedy oddawał Bogu swoje życie na adoracji, wylał wiele łez. Uświadomił sobie, że sam nie daje rady. Jakub Wachnik - sportowiec z najwyższej ligi siatkarskiej w Polsce - podczas spotkania w Rykach podzielił się świadectwem wiary.

Siatkarza Bogdanki LUK Lublin udało się zaprosić s. Marcie z klasztoru sióstr karmelitanek w Rykach. Mimo napiętego grafiku przyjmujący lubelskiego zespołu znalazł czas, by odwiedzić rycką parafię Najświętszego Zbawiciela w ostatnim dniu rekolekcji. 12 grudnia sala na wikariacie wypełniła się nie tylko miłośnikami sportu. Jakub Wachnik wiele mówił o karierze w siatkówce, która stała się jego szczęściem, ale i przekleństwem. Tego rodzaju sport wybrał już w dzieciństwie. - To, że mam potencjał, dostrzegł mój nauczyciel wychowania fizycznego.

Zatraciliśmy istotę oczekiwania tak ważną w Adwencie. Czekamy, ale na świąteczne promocje na prezenty, obficie zastawiony stół i tzw. klimat, który wprawi nas na chwilę w lepszy nastrój.

Wielu z nas przestało wyglądać pierwszej gwiazdki w wigilijny wieczór. Obyśmy nie stracili z oczu samego Pana Jezusa. Dla mieszkającego w Łukowie mistrza harmonijki ustnej Andrzeja Wojtusia Adwent rozpoczął się - tak samo jak w ostatnich 22 latach - udziałem w „Konkursie gry na instrumentach pasterskich” organizowanym 2 i 3 grudnia, już po raz 42, przez Muzeum Rolnictwa im. ks. Krzysztofa Kluka w Ciechanowcu. Jak co roku laureat wielu edycji tego konkursu drugiego dnia, podczas Eucharystii dla wszystkich muzyków, na wejście odegrał na harmonijce jedną z adwentowych pieśni.

Podejrzewając przemoc czy problemy w rodzinie, oceniając ryzyko ich zaistnienia, nie można bazować na stereotypach.

Raport Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę pokazuje, jaka jest skala przemocy wobec dzieci i nastolatków w Polsce. W 2023 r. większość z nich, bo aż 79%, doświadczyła w swoim życiu choć raz przemocy lub zaniedbania. W 2022 r. było to 52%... Sprawcami przemocy psychicznej i fizycznej ze strony bliskich dorosłych najczęściej byli rodzice - ojcowie (39% i 35%) i matki (odpowiednio, 43% i 31%). Ale nie tylko nieletni padają ofiarami przemocy, choć o nich ostatnio mówi się najczęściej. Liczba tzw. niebieskich kart zakładanych w naszym kraju pokazuje, że skala domowej przemocy wciąż jest duża, choć pandemia trochę namieszała w statystykach.

Dziękuję Ci, Maryjo - to słowa, które powtarza najczęściej. Jej serce przepełnia wdzięczność za nawrócenie, znalezienie męża i macierzyństwo. Droga była wyboista, ale za przyczyną Matki Bożej Pan Bóg wszystko poukładał…

Ewelina i Paweł Kośmidrowie z Łukowa są małżeństwem od ośmiu lat. Trzymają się dewizy, o której przypomina napis wyryty na ślubnych obrączkach: „Razem do Boga”. Świadomość, że wszystko jest łaską, skłoniła Ewelinę do świadectwa - jak podkreśla - na chwałę Maryi i Pana Boga. Od początku naszej wspólnej drogi byliśmy otwarci na życie, ale szybko zorientowaliśmy się, że jest jakiś problem. Od ślubu minął rok, potem drugi, a dziecka nie było. Zaczęliśmy szukać pomocy u lekarzy. Propozycją, jaką słyszeliśmy najczęściej, było in vitro. Odmawiałam, wiedząc, że Pan Bóg by tego nie chciał. Powtarzałam w sercu: jak ma być dziecko, to tylko na Jego zasadach.