Jerzy Mirecki, autor książki „Dzieci Powstania ‘44” przyznaje, że historia jego rodziny interesowała go już w młodości, jednak dopiero niedawno udało mu się powrócić do tej pasji. Efektem jest pięknie wydany album „Prababka z Polesia”.

Rodzinne korzenie najczęściej zaczynają nas interesować, kiedy mamy czas na refleksję, wspomnienia, choć nie jest to regułą. - Pomysł towarzyszył mi od wielu lat - opowiadał swoją historię J. Mirecki podczas spotkania promującego album, które miało miejsce w Sali Białej w Siedlcach 28 kwietnia. - Od zawsze intrygowały mnie korzenie rodzinne, w dzieciństwie zbierałem różne pamiątki, w młodości gromadziłem fotografie. Potem była przerwa, bo pisałem „Dzieci powstania ‘44” blisko pięć lat. Wieczór rozpoczęła prezentacja zdjęć z rodzinnych albumów J. Mireckiego, po czym nastąpiło oficjalne powitanie gości przez dyrektora Miejskiego Ośrodka Kultury Mariusza Woszczyńskiego. - Jerzy Mirecki jest zaprzyjaźniony z MOK od wielu lat. Tę historię rozpoczęła książka „Dzieci powstania ‘44”, do której choreografię przygotowała Joanna Woszczyńska, choreograf Alternatywnego Teatru Tańca LUZ.

Mimo wyrównanego poziomu artystycznego przekonały jurorów precyzją i muzykalnością. Trzy zespoły śpiewacze z powiatu ryckiego zakwalifikowały się do wojewódzkiego etapu Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu.

W sobotę 7 maja w ramach obchodów Dnia Dziedzictwa Ludowego w ryckim parku miejskim odbył się Regionalny Przegląd Kapel i Śpiewaków Ludowych. O miano najlepszego wykonawcy walczyło dziewięć zespołów reprezentujących dwa powiaty: rycki i puławski. Tego dnia wiele działo się na scenie, ale i poza nią. Panie z kół gospodyń wiejskich w Krasnoglinie i Zalesiu serwowały przekąski, a inni wystawcy prezentowali rękodzieło. Główną część popołudnia wypełniły występy uczestniczących w przeglądzie zespołów śpiewaczych. Scenę w pełni zdominowały przedstawicielki powiatu ryckiego. Wyjątkiem był reprezentujący powiat puławski zespół Zagrodzka Nuta.

„W mętnej wodzie łatwiej łowić ryby” - brzmi stare polskie porzekadło. Trudno nie odnieść wrażenia, że żyjemy w czasach totalnej utraty przejrzystości praktycznie w każdym aspekcie rzeczywistości.

Owa „mętna woda” zdaje się ogarniać wszystkie sfery życia - przynajmniej tak jest to przedstawiane medialnie - poczynając od polityki, ekonomii, społeczeństwa, przez zdrowie i bezpieczeństwo, kończąc na kryzysie Kościoła i papiestwa. Czy mamy do czynienia z ciągiem przypadków, kumulacją niemających związku ze sobą wydarzeń, nałożeniem się na siebie wielu nieplanowanych wcześniej okoliczności czy raczej jest to zaplanowana strategia - nieustannie korygowana, poddawana cyklicznemu upgrade’owi? Może tak, może nie… Wydaje się to niemożliwe, brakuje też wystarczającej liczby dowodów. Ale, oceniając zjawisko z innej strony, pojawiające się określenie typu: „globalny reset” (łączone choćby z osobą Klausa Martina Schwaba), dobrze udokumentowane przedkryzysowe działania (wcześniej precyzyjnie zaplanowane), potwierdzone licznymi konkretami, dają wiele do myślenia.

Kraje Europy Zachodniej nie dowierzały w atak Rosji na Ukrainę, ale też wciąż nie podejmują stanowczych działań, by ją powstrzymać. Europa Wschodnia, która od setek lat zmagała się z rosyjską agresją, wie, że nasza przyszłość zależy od tego, na ile świat zrozumie Rosję.

Nad tym tematem od lat pracował prof. Andrzej Nowak, przygotowując książkę „Polska i Rosja. Sąsiedztwo wolności despotyzmu X-XXI w.”, jednak wydarzenia z początku tego roku przyspieszyły jej publikację. Chciano, by głos największego na świecie znawcy Rosji był słyszany jasno i wyraźnie. Wiele z tego, co dzieje się dzisiaj, A. Nowak przewidział już lata temu. Gdyby kanclerz Niemiec czy prezydent Francji korzystali w przeszłości z jego rad, cała Europa byłaby dziś w innym położeniu. Politycy Zachodu woleli jednak słuchać rad biznesmenów.

Siedleccy radni odrzucili studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Jeden z powodów to zapisana w dokumencie lokalizacja nowego cmentarza przy ul. Grabianowskiej.

Studium to najważniejszy dokument planistyczny w mieście. Na jego bazie opracowuje się szczegółowe miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego określające przeznaczenie terenów, parametry zabudowy oraz rozmieszczenie infrastruktury. Plan lokalizacji cmentarza przy ul. Grabianowskiej zrodził się 30 lat temu. Realizacja planu przyspieszyła jednak dopiero w ostatnim czasie, ponieważ wraz z rosnącą liczbą zgonów spowodowanych epidemią ubywa miejsca na obecnych nekropoliach. Na cmentarzu centralnym zmarli chowani są już jedynie do istniejących grobów, a na cmentarzu przy ul. Janowskiej nowych miejsc starczy jeszcze jedynie na kilka lat. Nowa nekropolia ma zajmować obszar ok. 11 ha.

Miejski Zakład Komunikacyjny w Białej Podlaskiej inwestuje w swój tabor. Na bialskie ulice wyjechały dwa nowe autobusy marki Solaris. Podpisano też umowę na zakup pojazdu z silnikiem półhybrydowym.

„Seniorze, odkryj swoje Siedlce na nowo” to tytuł projektu, który jest realizowany przez Caritas Diecezji Siedleckiej. Zadanie skierowane jest do mieszkańców Siedlec powyżej 60 roku życia.

Ks. Józef Huszaluk, wieloletni duszpasterz parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, w której posługiwał 36 lat, zmarł 5 maja. Uroczystościom pogrzebowym, które miały miejsce w poniedziałek 9 maja w Stoczku, przewodniczył bp Kazimierz Gurda.

Przybyli na nie: bp Grzegorz Suchodolski, liczne grono księży, rodzina, wierni stoczkowskiej parafii, reprezentacje parafii, w których pracował, jak też siostry ze Zgromadzenia Sióstr św. Teresy od Dzieciątka Jezus założonego przez urodzonego w Stoczku sługę Bożego bp. Piotra Adolfa Szelążka. W homilii bp K. Gurda nawiązał do zapewnienia Jezusa Chrystusa, które wybrzmiało w Ewangelii odczytanej w liturgii słowa: „Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie. W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. (…) A gdy odejdę, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie ja jestem” (J 14,1-3) oraz „Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze Mnie”.

Rozmowa z ks. Józefem Niżnikiem, proboszczem i kustoszem sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Strachocinie, autorem książki „Św. Andrzej Bobola. Bohater Chrystusowy”.

​16 maja będziemy obchodzić święto św. Andrzeja Boboli. Dlaczego ten męczennik i patron Polski wciąż bywa pomijany, niedoceniany?

A. Bobola jest postacią mało znaną, ponieważ reprezentuje świętość, do której nie jesteśmy przyzwyczajeni. W naszej wyobraźni święty to człowiek ze złożonymi rękoma, niesprawiający kłopotów, grzeczny, posłuszny, zapracowany. Życie Boboli jest nieco inne niż świętych, których znamy. Dodatkowo trudno o nim mówić, ponieważ nie mamy dokumentów źródłowych. Poza tym jego świętość za życia nie była rozpoznawalna. Gdyby nie wydarzenia w Strachocinie i jego objawienie, byłbym podobny do wielu księży, którzy wiedzą, że to wielki święty, patron Polski, ale gdy przyjdzie o nim coś powiedzieć, to nie bardzo wiadomo, o czym mówić.

Rozmowa z dr. hab. inż. Jackiem Sosnowskim, dyrektorem Instytutu Rolnictwa i Ogrodnictwa Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach.

​Daliśmy sobie wmówić, że trawnik musi być idealny, bez żadnych innych roślinek, równo przystrzyżony - niczym na polu golfowym…

Pięknie utrzymane i przystrzyżone trawniki, nazywane dywanowymi, historycznie nawiązują do ogrodów w stylu angielskim i francuskim. Polska arystokracja z czasów w XVII i XVIII w. również adaptowała modne w ówczesnej Europie podejście do sztuki ogrodowej. Dobry przykładem są założenia ogrodowe przy pałacu w Łańcucie czy położone ok. 100 km od Siedlec posiadłości Zamoyskich w Kozłówce.