We włodawskim szpitalu nie funkcjonuje oddział dziecięcy. W nagłych wypadkach mali pacjenci są odsyłani do Chełma lub Parczewa.

Zaniepokojeni rodzice, a w ich imieniu radni powiatowi oczekują od nowej dyrektor konkretnych decyzji w tej sprawie. 31 stycznia dyrektorem Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej we Włodawie została Elżbieta Korszla, dotychczasowa zastępczyni dyrektor Teresy Szpilewicz, która odeszła na emeryturę. Jak podkreśla jeden z członków komisji konkursowej i radny powiatowy Mirosław Konieczny, o wyborze zdecydowało m.in. zapewnienie kandydatki o posiadaniu planu zmniejszenia kosztów lecznicy przy jednoczesnym utrzymaniu wysokiej jakości usług.

Z okruchów wspomnień odtwarzają dawne tradycje tkackie. I przekazują je dalej, następnym pokoleniom - aby ocalić zanikającą sztukę ludową.

Dawniej tkanie płótna było powszechnym zajęciem, kobiety pracowały przy rozłożonym warsztacie tkackim zajmującym nawet połowę izby. Krosna można dziś obejrzeć nie tylko w muzeach, są uruchamiane w domach kultury, wprowadzając w tajniki tego jednego z najstarszych rzemiosł. Zanim powstały wykorzystywane do tkania na krośnie płócien nici, trzeba było zasiać len. Jego zbiór odbywał się późnym latem po żniwach - wyrywano go ręcznie z korzeniami i wiązano w małe snopeczki, które należało dobrze wysuszyć przez kilka dni na słońcu.

Są zdyscyplinowane i odważne, ale nie agresywne. Zdolne do obrony i odparcia ataku, a poza służbą - spokojne i zrównoważone.

Mela - pięcioletnia suczka rasy owczarek niemiecki - bierze udział w pokazach i szkoleniach, Koli - jej równolatka rasy border collie - swój pierwszy egzamin terenowy klasy 0 Państwowej Straży Pożarnej zdała w lipcu 2020 r. Egzamin klasy 1 rok później. Jest jeszcze Mia, owczarek belgijski, która z przewodnikiem przygotowuje się do swojego pierwszego egzaminu klasy 0 PSP w zakresie pracy poszukiwawczej, a także dwulatek Rudy, tej samej rasy co Mia (szkoli się w poszukiwaniu w terenie i na gruzowiskach).

Torfowiska, które stanowią siedlisko dla cennych chronionych gatunków roślin, to największa wartość przyrodnicza rezerwatu Jezioro Orchowe.

W regionie znane jest powiedzenie: „Hanna koronkami stoi”. Wśród uznanych koronczarek i hafciarek jest Maria Kazimiera Sarnacka, ale rękodziełem tym zajmują się również: Barbara Szmid, Danuta Szaniawska, Leokadia Jawicz i Monika Chudzik.

Jest szansa, że tradycja nie zaginie, bo w listopadzie rozpoczął się cykl warsztatów koronczarskich, które są otwarte dla wszystkich. Zainteresowanie jest spore. Jest to już druga edycja warsztatów rozpoczętych rok temu przed świętami Bożego Narodzenia. Wówczas efektem czterech spotkań były koronkowe ozdoby na choinkę, która stanęła w kościele św. Apostołów Piotra i Pawła. - W ubiegłym roku z zajęć skorzystało ok. dziesięciu osób, natomiast na pierwsze warsztaty w tym roku przyszło aż 30.

Nazwisko Boretti można spotkać zarówno w Warszawie, jak i we Florencji. Józef Mikołaj Boretti związany był przez pewien czas również z ziemią hańską, a równo 60 lat temu otrzymał tytuł honorowego obywatela Włodawy.

Urodził się 6 grudnia 1863 r., a ochrzczony został w warszawskiej parafii Świętego Krzyża. Jego przodkowie przybyli do Warszawy pod koniec XVIII w. z Księstwa Mediolanu. Pradziad Józefa Mikołaja - Giuseppe (1746-1849) był włoskim budowniczym działającym w Polsce za Stanisława Augusta, od 1787 r. „Stał na czele Zgromadzenia Murarzy w Warszawie jako pierwszy starszy i był czynny w ustanawianiu nowej ustawy rzemieślniczej” - czytamy w „Sadze Borettich” autorstwa Jerzego Marii Borettiego.

Jeśli dzieci wykonają szopkę z ojcem lub matką, czas spędzony razem dłużej pozostanie w ich pamięci - mówi pani Ewa, mama sześciorga dzieci.

Adwent powinien być czasem duchowego przygotowania na głębokie przeżycie prawdy o wcieleniu Boga. Spotkanie z Jezusem podczas Mszy roratniej to dobra okazja do pogłębienia wiary zarówno przez dorosłych, jak też młodzież i dzieci. Aby przeprowadzić najmłodszych przez ten okres roku liturgicznego, potrzeba szczególnego zaangażowania rodziny, rozmowy na temat prawd wiary, wspólnego uczestnictwa w roratach, przygotowania wieńca adwentowego i żłóbka, nauki kolęd, a także zachęty do podejmowania adwentowych postanowień. Podczas ogłoszeń parafialnych na roraty zapraszane są zwłaszcza dzieci ze wskazaniem, aby przyniosły ze sobą lampiony.

Jego misja została przerwana w trakcie zbyt krótkiego życia - mówi archeolog Wojciech Mazurek, wspominając Marka Bema, z którym współpracował przy badaniach na terenie po byłym niemieckim nazistowskim obozie zagłady w Sobiborze.

19 listopada w wieku 62 lat zmarł Marek Bem - historyk, autor licznych publikacji, w przeszłości dyrektor Muzeum-Miejsca Pamięci w Sobiborze i dyrektor Muzeum Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego we Włodawie, propagator Festiwalu Trzech Kultur. Z zamiłowania podróżnik, był wielkim ambasadorem Włodawy i regionu. Jako historyk poświęcił się problematyce Holocaustu, był wybitnym znawcą historii niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady istniejącego od maja 1942 r. do grudnia 1943 r. w Sobiborze. Wspierał od strony historycznej badania archeologiczne prowadzone na terenie po obozie.

Kiedyś odprawiane tam były nabożeństwa majowe z Różą Zamoyską, teraz na ławeczce ustawionej przy posągu Maryi modlą się pacjenci szpitala, a turyści zachwycają się tym miejscem.

W ogrodzie przy budynku Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Gruźlicy i Chorób Płuc w Adampolu (gm. Wyryki) znajduje się wykonana z białego marmuru XVIII-wieczna figura Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej. Została przeniesiona tutaj z dziedzińca pałacu w Różance należącego do rodu Zamoyskich. Zamoyscy byli właścicielami dóbr włodawskich i różanieckich od 1789 r. - od czasu, kiedy dwunasty ordynat Stanisław Kostka Zamoyski poślubił Zofię Czartoryską, córkę księcia Adama i Izabeli Fleming. Dobra te utrzymali do 1942 r., kiedy musieli je opuścić wyrzuceni przez Niemców.

„Kapłaństwo to służba, kapłanowi trzeba trwać przy ołtarzu do końca jak żołnierzowi na warcie” - mówił śp. ks. prałat Julian Jóźwik (1941-2020). Jego życiu i posłudze poświęcona jest książka „Powołanie i służba”.

Jej autorką jest regionalistka Jadwiga Jóźwik - żona brata ks. Juliana, mająca w swoim dorobku publikacje na temat obiektów sakralnych w Wojcieszowie oraz edukacji regionalnej. W książce przedstawione zostało życie i posługa ks. J. Jóźwika - kapłana o szczególnej wrażliwości na potrzeby drugiego człowieka i troszczącego się o nowe powołania do życia konsekrowanego. - Cieszę się, że udało mi się zebrać obszerny materiał, opracować i opublikować - mówi autorka.