Król jest nagi i żadne zaklęcia tego nie zmienią. Nawet 160 mln esemesów wysłanych na konto zwycięzcy Eurowizji, zachwyty nad nowym kanonem „piękna” i „wolności”.

Cywilizacja, która zdrowy rozsądek odesłała do lamusa, wyśmiała logikę i stroi się w szaty postępu, świeci nagością. Znacie? Nie? To posłuchajcie. Przed wielu laty żył cesarz, który tak bardzo lubił nowe, wspaniałe szaty, że wszystkie pieniądze wydawał na stroje. Nie dbał o swoich żołnierzy, nie zależało mu ani na teatrze, ani na łowach. Liczyło się tylko to, jak inni go postrzegają.

Kilka dni temu prezydent Warszawy Rafał Trzaskowski podpisał zarządzenie zabraniające pracownikom administracji eksponowania symboli religijnych na swoich biurkach.

Nakazuje ono także urzędnikom zwracanie się do osób „transpłciowych” i „niebinarnych” preferowanymi przez nie zaimkami. W piątek 17 maja R. Trzaskowski wyjaśniał, że decyzja ma na celu „uporządkowanie sytuacji, która wynikała z wielu pytań dotyczących tego, czy urzędy powinny być miejscem, w którym eksponowane są symbole religijne”.

Wychodząc w procesji w uroczystość Ciała i Krwi Pańskiej na ulice naszych miast i wsi, pragniemy dać świadectwo, że historia Jezusa to nie mit o zwycięzcy ani tylko opowieść „ku pokrzepieniu serc”.

To rzeczywistość, która jest tak bardzo realna jak czerwcowa zieleń, zapach bzów i rozmiękczony promieniami słońca asfalt, uginający się pod stopami ludzi kroczących w postawie uwielbienia za Chrystusem. Wychodzimy, aby pokazać innym, a może przede wszystkim sobie samym, że On jest! Żywy, Prawdziwy! Udział w procesji eucharystycznej jest publiczną manifestacją wiary w Jego cudowną Obecność.

„Jesteśmy ostatnim pokoleniem” - piszą na koszulkach młodzi ludzie. Przyklejają się do asfaltu, oblewają farbą pomniki, niszczą obrazy w galeriach sztuki.

Praktycznie bezkarnie. Policyjne raporty podkreślają, że ekolodzy (?) są świetnie zorganizowani, przeszkoleni do prowadzenia akcji ulicznych, da się zauważyć koordynację i hierarchizację zarządzania protestami. Wiele instytucji i fundacji zapewnia im finansowanie.

W Wielką Środę, 27 marca, na stronie internetowej Rządowego Centrum Legislacji ogłoszono projekt nowelizacji Kodeksu karnego.

Zakłada on karę trzech lat pozbawienia wolności za „nawoływanie do nienawiści” ze względu na „orientację seksualną lub tożsamość płciową”. Taką samą karę może otrzymać osoba, która „znieważa grupę ludności albo poszczególną osobę z powodu jej orientacji seksualnej lub tożsamości płciowej”. „Kto stosuje przemoc lub groźbę bezprawną wobec grupy osób lub poszczególnej osoby z powodu jej przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, politycznej, wyznaniowej lub z powodu jej bezwyznaniowości, niepełnosprawności, wieku, płci...

Lubimy filmy, które dobrze się kończą. Wielokrotnie podejmowano próby ekranizowania Ewangelii: to znakomity materiał na zapisaną na celuloidzie historię: kończy się happy endem!

Nazarejczyk powstaje z martwych, oprawcy zostają zawstydzeni, zło - pogrążone, zwycięża miłość! Światła jupiterów rozbłyskają z całą siłą. Wielkie brawa! Kurtyna w dół. Gdyby jednak chcieć w taki sposób opisać, zamknąć w gotowej formie Paschę Jezusa, stałaby się jedynie historią „ku pokrzepieniu serc”. Jedną z wielu. Niczym więcej. A przecież to tylko refleks tego, co się naprawdę dokonało. Św. Paweł napisał: „Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” (1 Kor 15,13). Nie ma chrześcijaństwa bez zmartwychwstania Jezusa!

Zima tego roku była wyjątkowo surowa. Zasypało śniegiem pola i lasy. Mróz był tak silny, że wydawało się, jakby świat zatrzymał się, zastygł w bezmiernym zdumieniu. No bo przecież „topniejące lodowce”, „płonąca planeta”, efekt cieplarniany… A tu taka niespodzianka!

Polna mysz (rodzaju męskiego - nazwijmy ją/jego umownie Gustaw), zamieszkująca norkę pod miedzą, zaczynała z trwogą patrzeć na topniejące z dnia na dzień zapasy. „Co będzie dalej?” - powtarzał zaaferowany Gustaw. „Jak żyć?...”. Słyszał, że jest miejsce na świecie, gdzie zawsze świeci słońce, jest bajecznie kolorowo, nikt nie chodzi głodny i wszyscy są szczęśliwi.

Najpierw obrazki z życia: przy stoliku w restauracji siedzi dziesięć osób.

Spotkanie przyjaciół, bez zobowiązań - wcześniej umówili się, że rachunek zapłacą „po włosku”, czyli podzielą go na równe części. Kelner przynosi paragon, podaje ogólną sumę. Trzy osoby wyciągają telefon, by… na kalkulatorze obliczyć swoją część, czyli podzielić przez dziesięć. Inny przykład: aby zapłacić BLIK-iem, należy najpierw wygenerować, potem zaś wpisać w aplikacji zakupowej krótki kod. Konieczne jest przełączenie się pomiędzy stronami w smartfonie - wymaga to prostej operacji.

Po 15 października 2023 r. żyjemy w epoce dumnego obwieszczania wszystkim wokół, że oto „idzie nowe”, koniec z ciemnotą i „dominacją Kościoła”.

Błąd. To nie przyszło nowe, a jedynie powróciło stare - z całym dziedzictwem ponurej historii. Dobrze znane z drugiego półwiecza XX w. W ową tendencję wpisuje się hasło: „Kapelani, won ze szpitali!”. Argumenty - jak to w naszej postkolonialnej rzeczywistości: zgrane, nużąco powtarzalne i podobne do siebie - analogiczne, jak w przypadku kontestacji lekcji religii w szkołach czy finansowania remontu zabytków, dzieł prowadzonych przez Kościół.

Mijamy je codzienne. Wiszą w domach, szkołach i urzędach. Od wieków stawia się je na rozstajach dróg.

Nie brakuje ich przy ruchliwych arteriach komunikacyjnych - przechowują pamięć tragedii, które kiedyś się wydarzyły. Krzyże. Tyle ich wokół nas. Przywykliśmy do ich obecności, wtopiły się w codzienność, w tysiące migających reklam, w codzienny zgiełk. Problem w tym, że nader często stają się dziś znakami niewidzialnymi, przezroczystymi. Są, a jakby ich nie było. Jakby nic nie znaczyły, niczego nie komunikowały, nie zwracały ku Temu, który jedynemu w swoim rodzaju Krzyżowi nadał wyjątkową rangę. Który pobłogosławił świat krzyżem. Martwe znaki? Ścieżki donikąd?... Coraz więcej jest takich, którym krzyż przeszkadza.