5 października rozpoczęło się XII zwyczajne zgromadzenie ogólne Synodu Biskupów, poświęcone Słowu Bożemu w życiu i misji Kościoła. Nie da się go rozdzielić od poprzedniego, poświęconego Eucharystii...

Z miejsca zaznaczę, że mam zamiar trzepnąć laptopem w stół. I choć zapewne da się po tym usłyszeć dość łoskot rozlicznych nożyc, nie mam na myśli nikogo konkretnego, w co zapewne i tak parę osób nie uwierzy i znów się obrazi. Ale widać taki los.

Kiedy 28 lat temu wybuchały strajki w Lublinie, mój świat chłopaka wychowanego na mieszance gierkowskiej propagandy, Radia Wolna Europa, opowieściach świadków o tym, czego w podręcznikach do historii nie dało się znaleźć, i książkach czytanych do upadłego faktycznie legł w gruzach.

Kiedy byłem dzieckiem, a potem młodzieńcem niedzielne czy wakacyjne popołudnia wypełniało mi ganianie z kolegami po łączkach i ugorach, gdzie własnym sumptem stawialiśmy koślawe urządzenia bramkopodobne, by oddawać się naśladowaniu Lubańskiego, Deyny czy seniora Smolarka.

Normalnie o tej porze na całym świecie w mediach obowiązuje sezon na potwory z Loch Ness, bicie głupich rekordów lub śledzenie gwiazdeczek muzyki pop na wakacjach. Część ludzkości odpoczywa, ładuje akumulatory, część w pocie czoła zbiera owoce całorocznej pracy.

Są ludzie, których się zna całymi latami, a mimo to nie czuje upływu czasu. Są tuż obok, nie narzucając się uczestniczą w naszym życiu, dostarczają wzruszeń i powodów do serdecznego śmiechu. Nie ma znaczenia różnica wieku, wykształcenia, charakteru czy zajęcia. Ich obecność jest tak oczywista, że niemożliwym wydaje się, by było inaczej.

No i jest. Zapowiadana od paru miesięcy przez zaciekłe polemiki, wywołująca napady złości, wściekłości, nienawiści, miast chłodnej merytorycznej analizy, dzieląca ludzi, którzy przez lata wspólnie dla Polski narażali swe życie i zdrowie, ale też i zlekceważona przez młode pokolenie.

Prezydent Clinton, przyciśnięty do muru w sprawie młodzieńczych grzeszków, wyznał, że i owszem, palił marihuanę, ale na wszelki wypadek się nie zaciągał. Pytany o to samo nasz premier zdobył się na coś w rodzaju szczerości, potępiając jednocześnie obłudę eksprezydenta.

Z czym mi się kojarzy 1 maja 2004 r.? Po pierwsze - z wielką balangą na całe osiedle, jaką urządzili sobie moi już byli sąsiedzi, i bezradnością policjantów, którzy nie potrafili dostać się do ich mieszkania. Po drugie - z wejściem Polski do UE. Po trzecie...

Czasami, zanim coś się powie, a zwłaszcza zrobi, należy dwa razy pomyśleć. Najwyraźniej poseł Jacek Kurski nie jest orędownikiem tej zasady i na tacy podał działaczom organizacji homoseksualnych i lewackich pretekst do rozpoczęcia kampanii promującej związki partnerskie oraz walczącej z urojonymi prześladowaniami gejów i lesbijek.