W niedzielę 14 kwietnia rozpocznie się XVI Ogólnopolski Tydzień Biblijny. Jest on okazją do przypomnienia roli słowa Bożego w życiu każdego z nas.

Temu tygodniowi towarzyszą różne inicjatywy biblijne, m.in. rekolekcje, spotkania z biblistami i maratony czytania Biblii. Niedziela rozpoczynająca ten czas jest Narodowym Dniem Czytania Pisma Świętego. Te wszystkie działania mają nas zachęcić do sięgania po słowo Boże. Tak często słuchamy wszystkiego, co płynie ze świata, tak łatwo czytamy to, co on wkłada nam w dłonie, a tak mało wagi przywiązujemy do tego, co otrzymaliśmy od Boga w Piśmie Świętym.

Modlitwa jest i zawsze pozostanie tajemnicą. Ale można się do niej zbliżyć - uwrażliwia ks. dr Jerzy Jastrzębski, zachęcając do głębszego zrozumienia Modlitwy Pańskiej, a zarazem poznania nauczania bł. kard. Stefana Wyszyńskiego.

To zwykle pierwsza modlitwa, jakiej się uczymy. Prosta i piękna. Obecna podczas każdej Mszy św., rozpoczynająca pacierz, powtarzana w Różańcu i różnego rodzaju koronkach. Paradoksalnie - odmawiamy ją często bezrefleksyjnie. Każde z wezwań kryje tymczasem ogrom treści, które warto zgłębić z pomocą innych. Takie podpowiedzi kryje publikacja „Modlitwa doskonała. «Ojcze nasz» oczami prymasa Wyszyńskiego”.

Obietnice Pana Jezusa przekazane nam przez św. s. Faustynę Kowalską spełniają się na naszych oczach. Jego zapewnienia, o których czytamy w „Dzienniczku”, dotyczą każdego z nas, bo wszyscy jesteśmy ich adresatami.

Kult Miłosierdzia Bożego kojarzy się nam jednoznacznie z obrazem Chrystusa zawierającym napis: „Jezu, ufam Tobie”. - Ten wizerunek zachęca nas przede wszystkim do relacji pełnej zaufania - mówi s. Anna Maria Trzcińska ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. - Nie sposób przejść obojętnie obok wpatrzonych w siebie oczu Jezusa. On sam powiedział do s. Faustyny, że Jego spojrzenie na tym obrazie ma być takie, jak z krzyża. Co to oznacza? Na pewno było ono pełne wielkiej miłości, a także tęsknoty za tymi, którzy byli daleko od Niego.

Byli o krok od tego, by zabić swoje dziecko. Dziś odważnie mówią, że Bóg uratował ich od największego grzechu i błędu. A kiedy Kacper podbiega do Marzeny i bez powodu mówi: „dziękuję, mamusiu”, wiedzą, że dziękuje im za życie.

Marzena i Kamil Czarnoccy pochodzą z małej miejscowości niedaleko Korczewa. Są rodzicami Oliwki, Kacpra, Łucji, Faustyny, a wkrótce na świat przyjdzie ich drugi synek Franciszek. Znają się od 23 lat. - Kiedy Marzena pierwszy raz zobaczyła mnie w szkole podstawowej, stwierdziła filozoficznie: „i taki brzydki chłopak znajdzie sobie kiedyś dziewczynę”. A w szkole średniej bardzo ją denerwowałem - opowiada ze śmiechem Kamil. I rzeczywiście 13 lat temu ten „brzydki chłopak” znalazł sobie żonę. A została nią Marzena.

Lubimy filmy, które dobrze się kończą. Wielokrotnie podejmowano próby ekranizowania Ewangelii: to znakomity materiał na zapisaną na celuloidzie historię: kończy się happy endem!

Nazarejczyk powstaje z martwych, oprawcy zostają zawstydzeni, zło - pogrążone, zwycięża miłość! Światła jupiterów rozbłyskają z całą siłą. Wielkie brawa! Kurtyna w dół. Gdyby jednak chcieć w taki sposób opisać, zamknąć w gotowej formie Paschę Jezusa, stałaby się jedynie historią „ku pokrzepieniu serc”. Jedną z wielu. Niczym więcej. A przecież to tylko refleks tego, co się naprawdę dokonało. Św. Paweł napisał: „Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” (1 Kor 15,13). Nie ma chrześcijaństwa bez zmartwychwstania Jezusa!

Rozmowa z o. prof. Narcyzem Klimasem OFM, wykładowcą historii Kościoła i archiwistą Kustodii Ziemi Świętej, badaczem autentyczności Grobu Pańskiego.

Proszę Ojca, skąd to zainteresowanie Bożym Grobem?

Od 35 lat pracuję w Ziemi Świętej. Kiedy w 1988 r., jeszcze jako kleryk i student teologii, pierwszy raz szedłem Drogą krzyżową, uświadomiłem sobie, że idę śladami samego Jezusa. Kiedy weszliśmy na Golgotę, przewodnik wskazał miejsce, gdzie można zobaczyć pękniętą skałę z krzyżem, włożyć rękę i jej dotknąć. Zrobiłem to, ale nurtowało mnie pytanie: czy to na pewno tu? Wtedy postanowiłem, że zajmę się tematem Bożego Grobu naukowo.

Przed nami ważne dni: Niedziela Męki Pańskiej, Wielki Tydzień, Triduum Paschalne. To nie tylko wspomnienie historii, uczczenie wydarzeń mających kluczowe znaczenie dla naszej wiary i naszego zbawienia.

Spojrzenie li tylko z perspektywy chronologii na przeszłe wydarzenia, jako coś dokonanego, zamkniętego, w sposób dramatyczny zubożyłyby naszą celebrację. W jednej z pierwszych scen w „Pasji” Mela Gibsona pada szczególne pytanie. Jezus zostaje powalony i straż świątynna prowadzi Go przed Sanhedryn. W pewnym momencie, mocno uderzony, pada na ziemię. W tej samej chwili kamera pokazuje Maryję i Marię Magdalenę, jak wiedzione intuicją budzą się z niespokojnego snu.

Dla podlaskich unitów krzyż Chrystusa był rycerską chorągwią, pod którą stawali do walki o wiarę i Kościół. Takie sformułowanie pojawia się wielokrotnie w zachowanych opisach i wspomnieniach.

W świadectwie opowiadającym o obronie drelowskiej świątyni czytamy: „Według ks. Franciszka Wasilewskiego z Radzynia lud, trzymając w ręku krzyż jak zwycięską chorągiew, odpowiedział, że od kościoła nie odstąpi: bo jak żyć bez kościoła i jak dzieci bez kościoła wychowywać? Tego lud pojąć nie mógł. Dziwna rzecz. Trzy roty piechoty rosyjskiej, pochylone karabiny, wymierzone z odległości może pięciu metrów i świadomość bliskiej śmierci niewątpliwie budziły strach.

Coraz więcej osób decyduje się na konsekrację św. Józefowi. Uznając go za swego ojca duchowego i wyrażając gotowość, by się do niego upodobnić, zyskują potężnego orędownika!

Św. Józef ma wielu czcicieli. W ostatnich latach, m.in. za sprawą książki marianina ks. Donalda H. Callowaya, ogromną popularnością cieszy się propozycja konsekracji św. Józefowi. - To początek podróży, która odmieni twoje życie - tymi słowami zwraca się do osób podejmujących takie wyzwanie ks. Calloway. I akcentuje: przebywanie blisko św. Józefa jest szczególną łaską od Boga.

Podlaskich unitów najmocniej charakteryzowały wierność i jedność. Byli jak złoto, którego wartość poddano próbie ognia. Przeszli ją wzorcowo.

Z opisów ich męczeństwa wyłania się obraz nie tylko konkretnych osób, ale też całych społeczności, mieszkańców poszczególnych wiosek. Unici o swoją wiarę walczyli zarówno samotnie, jak i we wspólnocie. Samotnie płacili kontrybucje i siedzieli w więzieniach, ale wspólnie bronili swoich świątyń albo odbywali kary na placach swoich wsi.