Po śmierci papieża Franciszka oczy świata zwrócone są na Watykan, gdzie niebawem rozpocznie się jedno z najbardziej tajemniczych i symbolicznych wydarzeń w Kościele katolickim - konklawe. Jak będzie ono wyglądało?

Konklawe w formie, jaką znamy dzisiaj, jest wynikiem trwającej trzynaście wieków ewolucji. - Początkowo prawo wyboru papieża przysługiwało duchowieństwu diecezji rzymskiej czy ludowi rzymskiemu. Odbywało się to na różne sposoby, m.in. przez kompromis czy aklamację. Dopiero w XI w. papież Mikołaj II dekretem „In nomine Domini” postanowił, że wybór biskupa Rzymu należy wyłącznie do Kolegium Kardynałów - mówi dr Agnieszka Romanko z Katedry Kościelnego Prawa Publicznego i Konstytucyjnego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II.

„W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia mojego; która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii św., dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar...” („Dzienniczek”, 699).

Święto Miłosierdzia Bożego ustanowiono na wyraźną prośbę Jezusa skierowaną do św. s. Faustyny. Jest jednym z najmłodszych w naszym Kościele, oficjalnie obchodzimy je dopiero od 25 lat. - Zostało ustanowione 30 kwietnia 2000 r. przez św. Jana Pawła II w dniu kanonizacji s. Faustyny - przypomina s. Maria Faustyna Ciborowska ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia z Łagiewnik.

W niedzielę 20 kwietnia papież Franciszek pojawił się na balkonie Bazyliki św. Piotra i pobłogosławił tłum.

Życzenia „Buona Pasqua!” (Wesołych Świąt Wielkanocnych!), a po nich odczytane już przez innego kapłana orędzie, były ostatnimi słowami, jakie Ojciec Święty skierował do wiernych… Papież miał 88 lat. Argentyński kardynał Jorge Mario Bergoglio, który od 13 marca 2013 r. był 266 biskupem Rzymu, miał w chwili wyboru 76 lat. Do tego momentu - przez 16 lat - był metropolitą swego rodzinnego miasta Buenos Aires. Franciszek to pierwszy mieszkaniec Ameryki Łacińskiej, a także pierwszy jezuita, który został wybrany na najwyższy urząd w Kościele katolickim.

„Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” - pisał św. Paweł (por. 1 Kor 15,14). Apostoł doskonale rozumiał wagę wydarzeń paschalnych - my mamy z nimi spory kłopot.

Zmartwychwstanie Chrystusa pokazuje, że czysta, życionośna wiara jest czymś znacznie głębszym niż „metafizyczna wrażliwość”. To Spotkanie! Zmartwychwstały nie objawiał się swoim uczniom jako idea, lotna myśl - przychodził do nich, siadał razem przy stole, jadł, śmiał się, rozmawiał.

Stacja I - Jezus powstaje z martwych

W Orędziu wielkanocnym słyszymy: „O tej to nocy napisano: a noc jako dzień zajaśnieje, oraz: noc będzie mi światłem i radością”. Nie było i nie będzie większego cudu jak zmartwychwstanie Jezusa. Ono wydarzyło się dla nas. Życie zwyciężyło śmierć! Niemożliwe było przecież, aby ona panowała nad Synem Bożym. Jego pusty grób mówi nam o tym, że dla Boga nie ma nic niemożliwego. On ma moc zniweczyć każde zło. Módlmy się, by nasz Pan wprowadził nas w tajemnicę swego zwycięstwa!

Jezus poprzez swoją śmierć na krzyżu zbawił świat. Jest naszym Odkupicielem. - Maryja współpracowała ze swoim Synem w dziele odkupienia w sposób zupełnie wyjątkowy: cierpiała bardziej niż ktokolwiek - podkreśla o. Wawrzyniec M. Waszkiewicz.

W „Pasji” Mela Gibsona - przesyconej wzruszającymi obrazami męki Pańskiej - porusza scena, w której Matka Boża wraz z Marią Magdaleną ściera płótnami z posadzki żywą relikwię: najdroższą krew swego Syna po okrutnym ubiczowaniu „Czemuś, Matko ukochana, ciężko na sercu stroskana?” - ból Maryi wyśpiewujemy w nabożeństwie Gorzkich żali.

Pokuta to nie tylko umartwienie, jej celem ma być uwolnienie ludzkiego serca od grzechu, uczynienie go szczerym i otwartym szeroko na działanie łaski Bożej.

„Pokutą jest być wytrwałym w dobrym, zwalczanie swoich wad” - mawiał o. Pio. Czy dzisiaj łatwo nam wprowadzać w życie praktyki, które mają służyć naszemu rozwojowi duchowemu w duchu pokuty? Środa Popielcowa rozpoczyna okres pokutny, przypominając o przemijaniu człowieka. Droga krzyżowa, Gorzkie żale czy rekolekcje pomagają nam w duchowym przygotowaniu do Zmartwychwstania. Kluczowa dla tego okresu jest modlitwa, post i jałmużna. Chętnie podejmujemy te akty religijne.

Jezus jest nadzieją chorych. Ewangeliczną prawdę pani Sabina potwierdza wyznaniem: - I ja potrzebuję lekarza i miłosierdzia, jakie Zbawiciel okazuje grzesznikom. I ja pragnę być powołana do pójścia za Nim, do nawrócenia i do zajęcia obok Niego miejsca przy stole…

Czas Wielkiego Postu staje się kolejną okazją - i zaproszeniem! - do wejścia na drogę nawrócenia: pójścia za Jezusem - wzorem Szymona, zwanego Piotrem, i jego brata Andrzeja, rybaków, którzy na słowo Nauczyciela natychmiast zostawili swoje sieci. Chrystus jest naszym jedynym światłem. Jak w dzisiejszym świecie nie zagłuszyć w sobie wezwania do bycia Jego uczniem?

Pojmowanie męskości w świecie i Kościele różni się diametralnie. Wielu współczesnym panom daleko dziś do postawy przewodnika, stróża i głowy rodziny, bo stali się zniewieściali i obojętni na to, co naprawdę ważne. Czy da się jeszcze odwrócić ten niebezpieczny trend?

Kanadyjski dziennikarz Kennedy Hall twierdzi, że jest to możliwe, choć bardzo trudne. Dzieląc się świadectwem swego życia - jako męża i ojca czwórki dzieci - pisze o duchowości katolickiej dla mężczyzn. W publikacji „Święty Józef. Pogromca duchów piekielnych” proponuje panom konkretne ćwiczenia duchowe, które mają im pomóc w stawaniu się prawdziwymi wojownikami i bohaterami - na wzór św. Józefa.

Cisza, medytacja słowa Bożego, adoracja Najświętszego Sakramentu, systematyczna praca i zegarmistrzowska precyzja. Owocem tak spędzonego czasu jest ikona.

Ich pisanie to okazja do dotykania najwrażliwszej części naszego serca, przestrzeń spotkania i spojrzenia na własne życie oczami Boga, a jednocześnie sposób na przeżycie Wielkiego Postu. Nazywana oknem ku wieczności, miejscem zetknięcia się nieba z ziemią, coraz częściej znajduje swoje miejsce nie tylko w świątyniach, ale i domach. Ikona jest dziś narzędziem służącym przekazywaniu współczesnemu człowiekowi orędzia Ewangelii. A warsztaty pisania ikon stają się coraz popularniejsze. Dla wielu ludzi to remedium na pęd życia.