Słowa wygłoszone przez Chrystusa z krzyża mówią nie tylko o Jego osamotnieniu i bólu.

Są dla nas wskazówką, jak przeżywać najtrudniejsze chwile naszego życia, jak nie zgubić wiary, sensu i relacji z Bogiem. Zawołania z Golgoty warto uczynić swoimi na czas Wielkiego Postu. W każdy lutowy wtorek w garwolińskiej kolegiacie organizowane są Zimowe Wieczory z Jezusem. Tematem trzeciego spotkania było cierpienie. O tym, jak przeżywać swój ból z Chrystusem, mówił o. dr hab. Michał Legan OP. Zakonnik pełni obecnie funkcję kierownika redakcji audycji katolickich w Telewizji Polskiej. Jest też znanym publicystą i rekolekcjonistą. Do zaproponowanego tematu odniósł się w homilii. - Pytacie, jak powinniśmy przeżywać cierpienie. Tak jak Jezus! On mówi, że ulgę przynosi nam… przebaczenie. Pokazał to na Golgocie, gdy prosił Ojca, by przebaczył Jego winowajcom.

Rozmowa z ks. Mirosławem Niewęgłowskim, diecezjalnym duszpasterzem trzeźwości.

W niedzielę 2 marca rozpoczynamy Tydzień Modlitw o Trzeźwość Narodu. Jaka jest jego idea i komu jest ten tydzień potrzebny?

Tydzień Modlitw o Trzeźwość Narodu, który obchodzimy w tym roku po raz 58, potrzebny jest nam wszystkim - tak osobom uzależnionym, jak i tym, które podejmują modlitwę. Modlitwa jest z jednej strony wyrazem duchowej odpowiedzialności za sprawę trzeźwości rodziny, narodu i każdego z nas, trudno więc mówić tutaj o odbiorcach i nadawcach. Z drugiej strony Tydzień Modlitw pozwala uświadomić sobie, że trzeźwość nie łączy się tylko z osobami uzależnionymi, które zdrowieją, ale w kontekście narodowym, duchowym i religijnym jest wspólną sprawą nas wszystkich.

Podobno spowiedź jest formą psychicznej przemocy i dlatego powinna być zabroniona dzieciom poniżej 18 roku życia. Taki postulat trafił do Sejmu RP.

Jego zwolennicy chcą, żeby posłowie uchronili najmłodszych przed stresem w konfesjonale, ale jednocześnie nie przeszkadza im przyznawanie prawa do pigułki „dzień po” 15-latkom czy zmiany płci. Autorem petycji jest Rafał Betlejewski, performer i autor książek, od lat krytycznie wypowiadający się na temat Kościoła, szydzący z wiary i katolików. Czytamy tam, że spowiedź jest „ingerencją w intymny świat dziecka, prowadzoną z wymogiem mówienia «całej prawdy», pod groźbą kary - boskiej - przez ludzi, którzy nie mają odpowiedniego przygotowania psychologicznego”.

Dzielenie się dobrem, zarówno materialnym, jak i duchowym, zawsze przynosi podwójną korzyść: najpierw obdarowanemu, a następnie - nie mniejszą! - obdarowującemu - twierdził sługa Boży bp Ignacy Świrski, zachęcając do różnorakich czynów miłosierdzia.

„Jak widzicie, Umiłowani moi, sprawa miłosierdzia jest wielkiej wagi” - często zaznaczał w swoim nauczaniu. W liście pasterskim z 5 września 1955 r. pisał: „z radością stwierdzam, że zagadnienie miłosierdzia z każdym rokiem pogłębia się i znajduje właściwe zrozumienie, zarówno wśród Duchowieństwa, jak i ogółu Diecezjan. W obliczu szerzącej się nędzy, nie przestawajmy rozbudzać w sobie oraz w innych ducha prawdziwie chrześcijańskiego miłosierdzia.

Kościół zatwierdził nową modlitwę - Koronkę o dar dialogu dla osób indywidualnych, małżeństw i rodzin oraz osób życia konsekrowanego.

- Z dialogiem kojarzy się słowo „więź”. Gdzie nie ma więzi, nie ma życia - mówi ks. kan. dr Jacek Sereda, zachęcając do odmawiania koronki, która otwiera nas na szeroką przestrzeń życia ludzkiego i rodzinnego. Imprimatur dla Koronki o dar dialogu udzielił biskup pomocniczy archidiecezji warszawskiej Piotr Jarecki. W opinii Kurii Metropolitalnej Warszawskiej koronka to „cenna pomoc duszpasterska promująca ideę dialogu i modlitwy o jego dar. W dzisiejszym świecie zdominowanym przez pośredniki przekazu, lakoniczne formy i deficyt spotkania może być wartościowym środkiem oraz istotną inspiracją do modlitwy i przemyśleń o własnych postawach w życiu wiary i codziennych relacjach”.

Niewiele osób wierzy w realną obecność Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Gdyby wierzyli, nie dałoby się wejść do naszych kościołów, bo byłyby wypełnione po brzegi.

Takim spostrzeżeniem dzieli się Małgosia, która od ponad dekady codziennie uczestniczy w adoracji. Trudno nie przyznać jej racji. Na szczęście ciągle nie brakuje tych, którzy wierzą w to, że nasz Zbawiciel ukrywa się pod postacią konsekrowanego chleba. - Myślę, że adorację każdy przeżywa po swojemu. Co wtedy robić? Po prostu być. Gdy patrzę na Hostię, myślę, jak wielka i nieogarniona rzeczywistość jest w Niej zamknięta. I przypominają mi się słowa z piosenki: „Pokorny tak, że jedna moja myśl zasłania Ciebie”. Tu najważniejsza jest obecność - mówi Honorata.

Od stuleci maryjne przekazy z nieba wskazują nam zbawczą drogę. W świecie objawieniowym - tym prawdziwym, niosącym pokój - Matka Boża apeluje o umocnienie Kościoła przez modlitwę, pokutę, ofiarę.

Ci, którzy przyjmą to orędzie do serca, będą jak święty zaczyn mający przynieść plon. Plon, który pozwoli Kościołowi przetrwać… Papież Benedykt XVI w posynodalnej adhortacji apostolskiej „Verbum Domini” przekonywał, że „kryterium prawdziwości objawienia prywatnego jest jego ukierunkowanie ku samemu Chrystusowi”. „Jeśli oddala nas ono od Niego, z pewnością nie pochodzi od Ducha Świętego, który jest naszym przewodnikiem po Ewangelii, a nie poza nią. (…)

„Moralność zdaje się mieć bardzo szerokie granice i w zależności od kręgu kulturowego oraz aktualnych problemów danego pokolenia będą takie, a nie inne punkty ciężkości w określaniu postaw moralnych” - pisze jeden z uczestników internetowej dyskusji. Prawda czy fałsz?

Program randkowy w jednej z TV. Młody człowiek (34 lata) mówi o sobie: „Opisałbym się jako osobę moralną. Jestem weganinem, kupuję produkty fair trade i zrównoważonej mody. Przykładam do tego wagę i to mnie definiuje […]. Jezus jest najwspanialszym uosobieniem miłości. Z przyjacielem co tydzień gotuję dla bezdomnych.

Coraz mocniej dostrzegamy, że zarówno my sami, jak i cały świat, żyjemy bardziej po swojemu niż po Bożemu. Nasze błędne postrzeganie wiary, duchowości, sumienia, powołania i wieczności odbiega od zamysłów Boga i przynosi opłakane konsekwencje w życiu i codzienności.

Ten problem doskonale widział amerykański abp Fulton J. Sheen. Żył i posługiwał w XX w. Zmarł w 1979 r. Jego spostrzeżenia i refleksje są ciągle aktualne. Nauczał nie tylko z ambony. Został zapamiętany szczególnie z ewangelizacyjnych programów telewizyjnych, które gromadziły przed ekranami rekordową liczbę widzów.

Kim był człowiek, którego sam Bóg wybrał na ziemskiego ojca dla swojego Syna? Czy współczesny świat go potrzebuje?

Święty Józef, wierny opiekun Maryi i Jezusa, otaczany jest czcią przez Kościół. Uznaje się go za wzór pokory, ciszy i wypełniania woli Bożej. Jest opiekunem wiernych, którzy proszą go o wstawiennictwo u Boga, a także patronem rodzin, małżeństw, ojców, a nawet... dobrej śmierci. 8 grudnia 1970 r. został również patronem Kościoła. Papież Jan Paweł II wskazywał współczesnemu światu na św. Józefa jako niezawodny wzór i pomoc: „Potrzeba tego świadectwa oddania. Potrzeba go człowiekowi, często zagubionemu pośród fałszywych obietnic łatwego szczęścia.