Rozmowa z prof. Wojciechem Roszkowskim, historykiem, ekonomistą, nauczycielem akademickim.

Słowa minister edukacji Barbary Nowackiej o „polskich nazistach, którzy budowali Auschwitz”, można uznać za przejęzyczenie?

Raczej nie. Przecież z tego nagrania, które zresztą coraz trudnej znaleźć w internecie, widać, że czytała z kartki, stąd trudno mówić o przejęzyczeniu. To raczej - mam nadzieję - świadome czytanie bez zrozumienia. Bo jeżeli ze zrozumieniem, to jeszcze gorzej…  

Rozpędzona rewolucyjna machina, napędzana neomarksizmem i jego wielorakimi odmianami, hojnie finansowana przez rozliczne światowe agendy, która miała odwrócić bieg historii, zdemolować porządek świata i, jak to rewolucja, na ruinach zbudować nowy, lepszy - nagle zaczęła się przycinać.

Coś zazgrzytało, zafurczało - jakby ktoś sypnął piaskiem w tryby dotąd doskonale funkcjonującego, idealnie naoliwionego ustrojstwa albo wsadził kij w szprychy. Póki co jej impet nie słabnie - odwrotnie proporcjonalnie do paniki koryfeuszy postępu, która lawinowo narasta.

Nikt nie planuje choroby, niepełnosprawności. Nie da się „na zapas” zgromadzić sił, odpowiednio wzmocnić się, aby - gdy przyjdzie - stawić czoła wyzwaniu.

Najczęściej wtedy pozostajemy bezradni albo wypieramy je. Tyle że szybko okazuje się, iż to nie film, który w dowolnym momencie można wyłączyć. Przebudzenie bardzo boli. Nierzadko nowa sytuacja pojawia się nagle. Ot, zdawać by się mogło rutynowa wizyta lekarska i - niczym grom z jasnego nieba - diagnoza: rak, są już przerzuty, trzeba natychmiast rozpocząć chemioterapię! Poranek - na pierwszy rzut oka nieróżniący się niczym od innych, naznaczony dziwnym odkryciem: bliska osoba zaczyna mówić niezrozumiale, opada kącik ust - i szybka, jak błyskawica, myśl: to udar!

Szkoła powinna wspierać rodziców nie tylko w edukacji, ale i w kształtowaniu postaw.

Ale jak ma przekazywać wartości, skoro bez merytorycznej dyskusji usuwa się religię oraz etykę z polskich szkół? Decyzja minister edukacji Barbary Nowackiej, czyli rozporządzenie z dnia 17 stycznia 2025 r., zmienia zasady nauczania religii w naszym kraju - wbrew licznym protestom i sprzeciwom. Od 1 września, czyli początku roku szkolnego 2025/2026, lekcje religii i etyki będą odbywać się tylko raz w tygodniu, a ich harmonogram zostanie dostosowany tak, aby miały miejsce bezpośrednio przed lub po zajęciach obowiązkowych.

Gdyby nie była „panią od muzyki”… - Nie widzę siebie w innej roli. Tak jak nie wyobrażam sobie świata bez muzyki. Jak nie gram, to uczę. A jak nie uczę, słucham - mówi z przekonaniem Bernadeta Adamczyk z Siedlec, wieloletnia pedagog, nauczyciel fortepianu, akompaniator.

Dla bliskich i znajomych jest Becią. - Tak mówią wszyscy, chociaż ja za tym zdrobnieniem nie przepadam - przyznaje po cichu. Ale imię Bernadeta kocha - wybrał je jej ojciec; kiedy miała się urodzić, czytał właśnie „Pieśń o Bernadecie” Frantza Werfela. W rodzinie mówiło się, że głos ćwiczyła jeszcze przed przyjściem na świat - razem z mamą, która była już wtedy związana z chórem katedralnym i śpiewała w sopranach, ramię w ramię z mężem - tenorem.

W ten tragiczny październikowy dzień pomógł mi Anioł Stróż - twierdzi Mateusz Sielaszuk. Na skutek porażenia prądem mężczyzna doznał poważnych obrażeń. Mimo iż nie wrócił do pełni sprawności, mówi dziś, że jest szczęśliwym człowiekiem.

Wsparcie żony, braci strażaków i sióstr, jak też wielu innych osób, które pomogły mu finansowo w trakcie leczenia, pozwalają panu Mateuszowi z optymizmem patrzeć w przyszłość i podejmować nowe życiowe wyzwania. Ufa Bożym planom. Jego troska o rodzinę i budowanie relacji, a przy tym dzielenie się umiejętnościami i rozwijanie pasji stają się potwierdzeniem opinii, że można wyjść z trudnych doświadczeń jeszcze mocniejszym.

„Widziała to. Widziała to wszystko na własne oczy” - to tytuł spektaklu wystawionego w Gminnym Centrum Kultury w Drelowie w 151 rocznicę męczeństwa unitów drelowskich.

Przedstawiał wzruszającą historię dziewczyny, dla której wiara była siłą w walce o godność. Znakomitą grę aktorską publiczność nagrodziła gromkimi brawami, a wybrzmiały na koniec hymn „Ciebie, Boga, wysławiamy” poruszył niejednego widza. 17 stycznia 1874 r. w Drelowie, w parafii unickiej, wojsko rosyjskie zastrzeliło 13 unitów i ciężko raniło około 200 osób, które wytrwale broniły własnej cerkwi i wiary, nie chcąc oddać kluczy do świątyni i przyjąć prawosławia. Obchody rocznicowe to wielkie wydarzenie w parafii, którą cechuje żywy kult unitów.

Mówi się, że ludzkie życie jest bezcenne. Okazuje się jednak, iż czasami można ustalić jego wartość. W przypadku 14-letniego Tymka Kalaty z Siedlec to 16,5 mln zł.

Tyle kosztuje terapia genowa, która może powstrzymać nieuleczalną chorobę, z jaką musi się mierzyć. W szachach można wygrać na dwa sposoby: albo doprowadzić do sytuacji, w której dajemy szach-mat, albo gdy rywal się podda. Wie o tym doskonale Tymek, który tajniki roszad oraz gambitów ma w małym palcu i niejedno zwycięstwo na koncie. Teraz jednak rozgrywa partię życia, ale tym razem jej wynik nie zależy od niego, lecz od ludzi dobrej woli, którzy pomogą zadać szach-mat wyjątkowo twardemu przeciwnikowi - dystrofii mięśniowej Duchene’a, czyli DMD.

„Żeby być misjonarzem, nie trzeba lecieć na inny kontynent, bo miłość można i trzeba nieść wszędzie: tak do obcych, jak i sąsiada z ulicy” - zanotowała w jednym z pomisyjnych sprawozdań. „Misje to niesienie miłości Pana Boga” - głosiła. Misja Heleny Kmieć trwa!

Mariola Kaźmierska poznała Helenę w wyjątkowym - jak je określa - miejscu: Wolontariacie Misyjnym „Salvator”. O jej życiu - ziemskiej drodze do świętości - opowiadała podczas odbywającego się 8 stycznia w Siedlcach Diecezjalnego Zjazdu Kolędników Misyjnych. - Helenka bardzo kochała Pana Boga i bardzo chciała dzielić się tą miłością z innymi - podkreślała z zachętą do inspirowania się przykładem jej misyjnego zaangażowania i życia na 100%.

W trwającym Roku Jubileuszowym Ojciec Święty zaprasza nas do bycia pielgrzymami nadziei. Jak rozumieją to wezwanie liderzy wspólnot i ruchów istniejących w naszej diecezji? Zainspirujmy się ich przemyśleniami.

Nadzieja, obok wiary i miłości, jest dla nas, wierzących, darem Bożym zadanym od momentu chrztu. Dla mnie stanowi dopełnienie wiary i miłości. Ona nas wzmacnia, pozwala wierzyć i realizować swoją misję oraz kroczyć ku zbawieniu. Porównałbym ją do płomienia, który dziś mam w sobie rozpalić na nowo. Jeśli to uczynię, będę mógł nieść ją dalej, do innych ludzi - najpierw jako mąż i ojciec, a potem jako osoba należąca do Akcji Katolickiej.