Proszę Ojca, wezwanie „Królowo Polski” w wybrzmiewającej szczególnie głośno w maju Litanii loretańskiej podkreśla towarzyszące Polakom od stuleci przekonanie o szczególnej opiece Maryi nad naszym narodem. Mamy prawo do takiego twierdzenia?

Jest Ona Matką naszego narodu, ponieważ wyprasza nam szczególne łaski. Tak jak historia zbawienia ukazuje interwencję Boga w losy świata, tak fakty historyczne dowodzą roli Maryi w dziejach Polski. Świadczy o tym zarówno „Bogurodzica”, zwycięskie dla Polaków, kluczowe bitwy II wojny światowej, które nieprzypadkowo miały miejsce w święta Matki Bożej, jak i to, że trwając przy Maryi w prowadzeniu Kościoła, kard. Stefan Wyszyński czy Karol Wojtyła nie popełnili błędu, co zdarzyło się innym wspólnotom.

Powiedział Ksiądz kiedyś, że Światowe Dni Młodzieży (ŚDM), wymyślone przez Ducha Świętego, a podjęte duszpastersko przez Jana Pawła II, okazały się „strzałem w dziesiątkę”. Nie zmienił Ksiądz zdania w ciągu 18 lat pracy przy organizacji ŚDM?

ŚDM bronią się same i są nadal jedną z najlepszych wizytówek pontyfikatu św. Jana Pawła II. Gdyby tak nie było, to dziś, po dziewięciu latach od jego śmierci, poszłyby w zapomnienie. A tymczasem kolejni papieże - i to o tak różnych temperamentach, a nawet wizjach duszpasterskich - widzą w nich ciągle prorocze narzędzie ewangelizacji współczesnego świata.

Przez wiele lat jako wykładowca Wyższego Seminarium Duchownego, a obecnie stojąc na jego czele, obserwuje Ksiądz studentów-kandydatów do kapłaństwa. Kto decyduje się na wstąpienie na tę drogę?

Wydaje mi się, że przede wszystkim ci, którzy mają bliższy związek z Kościołem: ministranci, lektorzy, oazowicze. Zdarzają się oczywiście kandydaci nienależący do żadnej z parafialnych grup formacyjnych, ale stanowią wyjątek. Zasadnicza sprawa w wyborze kapłaństwa jako drogi życia to dobre wzorce - kapłani, których młodzi ludzie mają okazję obserwować, dzięki którym rozkwita ich wiara, ułatwiając odkrycie powołania.

Zbliża się setna rocznica objawień w Fatimie. Jakie znaczenie ma ten czas dla całego świata?

Jeśli Maryja przychodzi do ludzi z Bożego polecenia, jest to nic innego, jak wielki plan pomocy człowiekowi w osiągnięciu świętości i zbawienia. Wydarzenia, które miały miejsce w Fatimie, dokonały się na progu wielkich zmian. I wojna światowa, narodziny komunizmu po obaleniu caratu w Rosji, wybuch II wojny światowej - fakty te, zapowiedziane zresztą przez Matkę Bożą, sprawiły, iż człowiek znalazł się w sytuacji wielu zagrożeń. Poprzez objawienia w Fatimie Bóg pochylił się nad ludzkością, dając jej lekarstwo.

Przed nami kolejny diecezjalny dzień rodziny. Tym razem jego tematyka koncentruje się wokół kolejnego elementu przysięgi małżeńskiej - uczciwości. Jest ona utożsamiana z mówieniem prawdy, nieukrywaniem niczego przed współmałżonkiem. Tymczasem okazuje się, że nie do końca rozumiemy przysięgę. Czym jest uczciwość małżeńska?

Papież rodziny św. Jan Paweł II w katechezach dla narzeczonych mówił, że uczciwość to bycie porządnym człowiekiem przez wzgląd na osobę, z którą się związało nierozerwalnie. Uczciwość mieści się w miłości i wierności oraz służy realizowaniu celów małżeńskich. Są nimi troska o szczęście, dobro małżonków, zrodzenie i wychowanie potomstwa.

W jednym ze swych pierwszych wywiadów po nominacji na biskupa w 2004 r. Ksiądz Biskup powiedział: „Duchowo jestem bliski całej prawdzie o Miłosierdziu Bożym i duchowości św. siostry Faustyny”. Znalazło to wyraz w biskupim zawołaniu, które brzmi: „Iesu, in Te confido (Jezu, ufam Tobie)”. Skąd ta fascynacja ideą Bożego Miłosierdzia i postacią św. siostry Faustyny?

Myślę, że miały na to wpływ wydarzenia i klimat lat przed i po 2000 r. Był to czas wielkiego zainteresowania całego Kościoła osobą i duchowością św. s. Faustyny. Po jej beatyfikacji (1993 r.) prawda o Bożym Miłosierdziu zaczynała bardzo intensywnie żyć w Kościele, a po kanonizacji w 2000 r. dotarła do wszystkich zakątków świata. Bł. Jan Paweł II, ówczesny papież, w zdecydowany sposób przyczynił się do tego.

Odwiedził Pan Południowe Podlasie niemal w przeddzień kanonizacji swego wielkiego przyjaciela - Jana Pawła II, któremu towarzyszył Pan każdego dnia jego pontyfikatu. Z jakimi uczuciami oczekuje Pan na to wydarzenie?

Dla mnie kanonizacja Jana Pawła II jest czymś oczywistym. Przecież 27 lat żyłem obok świętego, byłem przy nim, on był przy mnie. Lata u boku Jana Pawła II przeminęły jak mgnienie, ale zostawiły niezatarty ślad w moim sercu. Teraz patrzę na to, co przeżyliśmy razem, i gdy wspominam ten czas, wyraźnie widzę jego świętość.

Księże Profesorze, był Ksiądz uczniem człowieka, który zostanie świętym. Jakie to uczucie?

Czuję wielką radość. Nawet gdyby Jan Paweł II nie został wyniesiony na ołtarze, w moim przekonaniu był i jest święty. Dziękuję Bogu, że dał mi szansę poznać tego człowieka, współpracować z nim oraz jako uczeń ks. prof. Tadeusza Stycznia uczestniczyć w seminariach prowadzonych przez kard. Karola Wojtyłę. Choć ze względu na jego obowiązki w Kościele powszechnym nie były one regularne, to jednak bardzo zapadły mi w pamięć.

Zmartwychwstanie Jezusa to wielka tajemnica. Co się właściwie stało w Jerozolimie owej wiosny 30 r. - dwa tysiące lat temu?

Zmartwychwstanie Jezusa przynależy do dwóch porządków: doczesności i wieczności. W obrębie pierwszego, który znamy, bo w nim żyjemy, mieści się życie Jezusa Chrystusa oraz Jego męka, śmierć i złożenie do grobu. Wiemy, że 3 lub 7 kwietnia 30 r. (trwają dyskusje odnośnie do dokładnej daty) Jezus umarł na krzyżu, a Jego ciało tego samego dnia pospiesznie pochowano.

Pańska książka zaczyna się w Wieczerniku…

Jest ona poświęcona poszukiwaniom kielicha, którego Chrystus użył podczas ostatniej wieczerzy w jerozolimskim Wieczerniku. Wiadomo, że w tej sprawie narosło wiele legend, fantastycznych opowieści, w związku z czym czasami trudno jest rozdzielić fikcję literacką od prawdy. Wraz z Januszem Rosikoniem postawiliśmy sobie za zadanie dotarcie do autentycznego naczynia eucharystycznego z Wieczernika i oddzielenie fikcji od rzeczywistości.