Bł. Jan Paweł II w czasie swojego ostatniego pobytu w rodzinnych Wadowicach wspomniał napis znajdujący się na słonecznym zegarze umieszczonym na bocznej ścianie parafialnego kościoła, który mógł w dziecięcych latach codziennie odczytywać. A brzmiał on dość lakonicznie: „Czas ucieka, wieczność czeka!”.

Jak co roku, w dniach wspominania zrywu warszawskich powstańców, raczeni jesteśmy rozważaniami nad zasadnością ich poczynań, nad logiką podejmowania w tamtym momencie akcji zbrojnej oraz o konsekwencjach tego działania w późniejszych polskich dziejach. Ściera się romantyzm z pragmatyzmem, a przynajmniej tak się wydaje.

Nie wiem, czy pamiętacie Państwo skecz Zenona Laskowika i Bohdana Smolenia „Z tyłu sklepu”? Cóż, ja pamiętam, a jest to zaiste wyznanie dinozaura.

Słuchając doniesień medialnych o tym, co dzieje się w naszej polskiej polityce w sezonie cokolwiek ogórkowym, można by do opisania tej rzeczywistości użyć parafrazy słów z „Wróżby” Jacka Kaczmarskiego: Na prawdę popytu, na zdradę ceny nie ma.

„Skojarzenia to przekleństwo” - śpiewał niezapomniany tercet Wolski, Zaorski, Kryszak. Tak, tak... należy powiedzieć, że śpiewał dwadzieścia lat temu, ale te słowa jakoś zapadły w naszą „polską gwarę”.

Kończące się Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej oraz perspektywa rozpoczynających się pod koniec lipca XXX Igrzysk Olimpijskich ery nowożytnej niewątpliwie skłaniają każdego widza, lecz nie tylko, do śledzenia informacji o zwycięzcach. We wszelkiego rodzaju turniejach zazwyczaj zwracamy bowiem uwagę bardziej na tych, których głowy wieńczy triumfalny laur, aniżeli na tych, którzy muszą poczuć smak porażki.

Dla młodszego pokolenia kreowana przez Tadeusza Rossa postać Zulu Guli jest co najmniej tak archaiczna, jak kośćce dinozaurów stojące w muzeach historii naturalnej. Ja jednak, będąc bezpośrednim obserwatorem ówczesnych jego poczynań aktorskich, zapamiętałem powtarzaną przez niego frazę: „Polska to bardzo dziwna kraj”.

Nietrudno zauważyć, że historia lubi się powtarzać, choć zazwyczaj to, co wczoraj było tragedią, dzisiaj raczej staje się komedią lub tragifarsą. Lecz chociaż staje się wówczas „wierszem idioty odbitym na powielaczu”, to jednak skutki owej groteski są jak najbardziej realne, co więcej - równie lub nawet bardziej bolesne.

Można by rzec, iż w ostatnich tygodniach przygotowań do Mistrzostw Europy w naszym rodzinnym kraju zrobiło się i śmieszno, i straszno. I to nie tyle z powodu rozkopanego kraju czy też widma napływu piłkarskich turystów, którzy nie zawsze są pokojowo nastawionymi globtroterami, przybywającymi z gałązką pokoju i chcącymi cieszyć się urokami poznawanych zakątków nieznanej im krainy.

Zapewne słowa tytułu znają już tylko wykształceni w starym systemie szkolnictwa. Kasowanie lektur w ramach „dostosowywania” nauczania do „wymogów czasu” spowodowało nie tylko straszliwą pustkę w odbiorze świata przez młodych ludzi, którzy zazwyczaj hołdują już tylko zasadzie: „Byle do weekendu!”, lecz pociągnęło za sobą także ogromną zapaść intelektualną, która objawia się przede wszystkim epidemią alergii na słowo pisane.