Jakkolwiek odbieramy rozpoczęty niedawno rok 2011, a właściwie jakie nadzieje bądź lęki z nim wiążemy, każdy z nas powitał nowy okres w dziejach raczej radośnie. Nawet jeśli nie było w nas wybuchu wesołości, to jednak jakaś forma radości towarzyszyła przechodzeniu z jednego roku do drugiego.

W noworoczny wieczór telewizja publiczna powtórzyła, jak świecka tradycja nakazuje, kilka polskich starych filmów, m.in. „C.K. Dezerterów”. Dla zmęczonego balowaniem umysłu to odpoczynek, nie trzeba się bowiem głowić nad zgadywaniem zakończenia, ponieważ doskonale się je zna. Mniejsza o to.

Dla nikogo nie jest żadnym zaskoczeniem, że rozpoczynając nowy okres w swoim życiu człowiek dokonuje podsumowania dotychczasowego etapu. Jest to logiczne, gdyż określiwszy wcześniej zajmowaną pozycję, łatwiej ruszyć do przodu.

Pisząc tekst, który ma ukazać się w ostatnim numerze roku kalendarzowego, nie sposób nie zadać pytania: „Jaki był ten rok?” I choć od wszelkich podsumowań, rankingów itp. mamy już zapewne zawrót głowy, myślę, że warto się jednak nad tym pytaniem zatrzymać.

Postawiłem na moim wigilijnym stole jeden dodatkowy talerz. Przyjrzałem się mu uważnie. Samotny jakiś pośród zastawionych półmisków. Kogo przy nim usadzę?

Pod centrum handlowym stoi wystrojony w czerwony kubraczek facet. Zaprasza klientów do wejścia. Wyraźnie widać, że jest po kilku głębszych. Na dworze minus 10°C. A wiadomo: człowiek nie kaktus, pić musi. Grzeje - przynajmniej od środka.

Minęła 29 rocznica wprowadzenia stanu wojennego w Polsce. 13 grudnia 1981 r. ówczesne władze wystąpiły do ostatecznej, ich zdaniem, rozprawy z jedynymi wówczas w miarę demokratycznymi strukturami społecznymi, jakimi był NSZZ Solidarność.

Pytanie: „Co oznacza skrót CBA?”. Odpowiedź: „Centralne Biuro Śledcze”. Szok? Proszę mi wierzyć, że może być jeszcze gorzej! Zazwyczaj zjawiskowo piękne kobiety popadają w złość, a na ich twarzach rysuje się grymas dezaprobaty (a stąd już tylko krok do powstania zmarszczek), kiedy słyszą, że uroda nie idzie w parze z inteligencją.

Lubię sięgać do moich starych nagrań i posłuchać dawnych piosenek. W odróżnieniu od wielu dzisiejszych przebojów poza melodią posiadały one świetne teksty. Być może było to wynikiem przekonania autorów, że ważną sprawą jest również to, o czym się śpiewa.

Niewielki parking w pewnym mieście. Na nim malowniczo i w różnych konfiguracjach ustawione samochody. Właśnie jakiś adept szkoły przetrwania za kierownicą próbuje zawrócić, rycząc silnikiem niczym ranny wół i wzbijając spod kół fontanny śniegu lub raczej owej charakterystycznej, sypkiej mazi, stanowiącej mieszankę soli i śniegu.