Przyznam, że trochę mi głupio po raz kolejny pisać o tym samym. No ale co zrobić, skoro przed nami - jak zewsząd słychać - znowu walka o wszystko.

O wolność, niepodległość, niezawisłość, suwerenność, tożsamość, tolerancję, demokrację, prawdę… Choć w kraju kampania wyborcza trwa już czwarty rok, to teraz - co doskonale widać - wkraczamy w fazę ostatecznego wariactwa i z dnia na dzień będzie już tylko gorzej. Media narodowe, media niepokorne, media niezależne, media publiczne, media wolne, media opozycyjne, media głównego nurtu, media rządowe, niemieckie media dla Polaków (to tylko niektóre z mediów, jakie mamy w kraju) jeszcze przez blisko pół roku będą nakręcać emocje oraz siać strach i histerię. Kiedy się jednak dobrze przyjrzeć otaczającej nas rzeczywistości, to bez trudu można zauważyć, że czekają nas najbardziej nudne i przewidywalne wybory po 1989 r.

Zdecydowana większość Polaków - a zapewne też spora gromada Europejczyków - uznaje Andrzeja Seweryna za wybitnego aktora i intelektualistę.

Tę pierwszą tezę udowadniał przez lata wieloma filmowymi rolami, drugą - dopiero co, przed marszem 4 czerwca, kiedy to mieliśmy okazję poznać, jak twórczo inspiruje młode pokolenie. „Drogie dziecko” - poucza do kamery kogoś z najbliższej (chyba) rodziny - „pamiętaj, twoim zadaniem jest im przyp...ć. Tym wszystkim Trumpom, Kaczyńskim, Orbanom pierd...m trzeba przyp...ć. Żadnych dialogów chrześcijańskich, żadnego tam, wiesz, rozumienia, debaty, porozumienia. Nie, k...a! Przyp...ć”. To mocno ograniczony ułomek wypowiedzi, ale bez przywołania choćby jej fragmentu nie da się ogarnąć ogromu talentu i językowej ekwilibrystyki artysty. A ma pan Seweryn przy tym monologu tak przekonującą mimikę...

Jeszcze człowiek porządnie po transmisji Konkursu Piosenki Eurowizji nie ochłonął, a już mu kolejny festiwal zafundowali. Tym razem rodzimy, z Sopotu - się Polsat SuperHit Festival nazywa i właśnie swoje 20-lecie świętuje.

W tych rodzimych festiwalach to trudno się teraz odnaleźć, bo w zasadzie to prawie każda telewizyjna stacja ma swój, a Sopot to do co najmniej dwóch chyba przynależy. Ale ja o tym, co to się w ostatni majowy weekend przydarzył. Jak człowiek ma ciut więcej niż 20 lat, to mu się na hasło „festiwal w Sopocie” taka klapka podnosi i przez taki otworek widzi on głównie Międzynarodowy Festiwal Piosenki przemianowany później (na złość kapitalistom) na Międzynarodowy Festiwal Interwizji. I nie tylko żal za utraconą młodością każe to wydarzenie z łezką w oku wspominać. Wszak bywało nawet, że w ramach dokopania Zachodowi wynajmowaliśmy gwiazdy światowego formatu: Boney M., Demisa Roussosa, Charles’a Aznavoura.

Młodzi ludzie często słyszą, że cały poniesiony przez nich wysiłek edukacyjny jest po to, żeby zdobyć pracę będącą przeciwieństwem kopania rowów, czyli zapewniającą prestiż i duże pieniądze. Czy naprawdę jeszcze ktoś w to wierzy?

Zakończyły się tegoroczne matury, a absolwenci szkół średnich stoją przed wyborem kierunku studiów. Za chwilę komputerowe algorytmy przemielą punkty z egzaminów i rozparcelują przyszłych licencjatów oraz magistrów po wydziałach. Jestem pełna podziwu dla ich chęci zdobycia wyższego wykształcenia, bo ono nie daje dziś przepustki do niczego. No dobrze... Są profesje, gdzie bez stosownego dyplomu nie ma mowy o ich wykonywaniu. Choćby lekarza... Chyba nikt nie chciałby, aby operował go pan Waldek, który wszystko potrafi i od kilkudziesięciu lat pracuje jako złota rączka (sufity podwiesza, to śledziony nie zoperuje?). Chociaż i w tym zawodzie występują patologie - pewnie wielu z nas spotkało na swojej drodze medyka...

Aby zupełnie nie pogubić się w otaczającej mnie rzeczywistości, w miarę systematycznie staram się czytać to, co napisali inni, oraz słuchać tego, co inni mieli do powiedzenia.

Kilka dni temu, owinięty po czubek nosa w koc (rzecz jasna za sprawą globalnego ocieplenia, z którym mieliśmy do czynienia jeszcze w pierwszej połowie maja), przeglądając tzw. internety, na jednej ze stron zauważyłem nagłówek o treści: „Uwaga nowe! Jak sikać prawidłowo? Wiele osób popełnia przy tym masę błędów”. Przyznam, że w pierwszej chwili kusiło mnie nawet, by przestudiować ów - oparty zapewne na wnikliwych badaniach naukowych - tekst na temat profesjonalnego załatwiania podstawowej potrzeby fizjologicznej. Na szczęście w mej głowie szybko zderzyły się jakieś dwie bile i uświadomiłem sobie, że przecież już najstarsi górale tłumaczyli ceprom, „że sikać każden może sobie jako chce, i kajsik chce, byle tylko nie pod wiater i nie w gacie”.

Kiedy w 1977 r. demoludowy Międzynarodowy Festiwal Piosenki w Sopocie przerobiliśmy na - w ambitnym założeniu konkurencyjny - Konkurs Piosenki Interwizji, poczuliśmy się bardzo blisko wytęsknionej Europy.

Występy Boney M. czy Demisa Roussosa uchylały rąbka tajemnicy niedostępnego Zachodu. Polskie uczestnictwo - sporo lat później - w Konkursie Piosenki Eurowizji uznaliśmy za milowy krok w dołączeniu do prawdziwie europejskiej wspólnoty. Więc choć - poza wysoką notą Edyty Górniak - eurowizyjne konkursy nie były dla nas łaskawe, nie zgłaszaliśmy pretensji. Zwłaszcza że i format nie tylko nam się mocno po latach już opatrzył. Tegoroczne, niedawno zakończone zawody wygrała Szwedka Loreen, ale zwyciężczynią ogłosiła się zdobywczyni trzeciego miejsca, 22-letnia reprezentantka Izraela Noa Kirel, która przez pięć komisji jurorskich (w tym z Polski) została uhonorowana najwyższymi notami (od 11 nie otrzymała żadnych punktów).

Od wielu dni cała Polska żyje historią ośmioletniego Kamilka zakatowanego przez ojczyma.

Trudno to wszystko pomieścić w głowie. Ale, jak to w życiu bywa, „wzmożenie moralne” spowodowane tragedią zapewne wkrótce wygaśnie. Wrócimy do codzienności. Nie o tym dziś ma być jednak ten tekst. Nie ma zgody na zadawanie bólu komukolwiek - niezależnie od tego, jakiego jest on rodzaju, kogo dotyczy, jakie argumenty bądź pseudoargumenty za nim stoją. A gdy ból zadaje sobie sam młody człowiek? Co wtedy? W niewielkim stopniu do społeczeństwa docierają informacje o lawinowym wzroście samookaleczeń. Tną się nastolatki. Bywa, że na oddziały psychiatryczne ze „sznytami” trafiają dorośli.

Zwykle pojawiają się w mieszkaniu, szukając lepszych warunków, wilgoci, jedzenia i temperatury sprzyjającej egzystencji.

Ponoć przekazują sobie informacje przez sygnały chemiczne. Zatem w moim przypadku musiało to wyglądać mniej więcej tak: wieść o dogodnym lokum szybko rozprzestrzeniła się w kolonii mrówek i maleńka armia śladem zapachów weszła bez zaproszenia do zajmowanej przeze mnie kuchni. Tym samym nie dała mi wyboru - musiałam przejąć kontrolę nad problemem. - W takich sytuacjach niezawodny jest ocet - poradziła koleżanka. Od razu instruując, jak mam wykorzystać wspomniany roztwór. - Posmaruj nim blaty i miejsca, w których widziałaś insekty. Zobaczysz, że szybko uciekną - zapewniła o skuteczności metody.

Trochę mi to czasu zajęło. Jak tylko się dowiedziałam, że wydział teologiczny Uniwersytetu w Helsinkach postanowił przyznać 20-letniej szwedzkiej aktywistce klimatycznej tytuł doktora honoris causa, to pomyślałam: spoko, Gretę Thunberg cały świat kojarzy, udziela się dziewczyna, to niech sobie dostaje.

Przecież nie pierwszy raz honoris causa dostaje. Ale potem dotarło do mnie, że tym razem doktorem teologiem zostanie. No i jakoś tak wyszło, że nijak nie mogłam Grety do tego dopasować. Bo teologia to z definicji nauka o Bogu. A wśród głoszonych przez młodą Szwedkę haseł jakoś się Boga nie za bardzo dało usłyszeć-uwidzieć.

W piątek 5 maja, w 125 dniu 2023 r. na świecie skończył się koronawirus. Słyszeliście o tym Państwo? Jak przeszło trzy lata temu zamykali nas na dwa tygodnie, to wielu sobie myślało (ja przynajmniej tak miałem), że jak nadejdzie kres pandemii, to będzie wielkie święto.

Zawyją syreny, odezwie się Dzwon Zygmunt, zrobią dzień wolny od pracy, zorganizują jakieś pikniki i koncerty, ze szklanych ekranów przemówią do nas dyżurni wirusolodzy kraju, głos zabierze rzecznik prasowy ministerstwa zdrowia, z orędziem wystąpią prezydent, premier albo chociaż marszałkowie sejmu i senatu…