Kiedy 28 lat temu wybuchały strajki w Lublinie, mój świat chłopaka wychowanego na mieszance gierkowskiej propagandy, Radia Wolna Europa, opowieściach świadków o tym, czego w podręcznikach do historii nie dało się znaleźć, i książkach czytanych do upadłego faktycznie legł w gruzach.

Nadchodzący wrzesień, Polski Wrzesień, każdego roku pobudza mnie do refleksji. Może dlatego, że nasłuchałam się w dzieciństwie wielu związanych z nim historii.

Powodem napisania tych paru słów była pewna wypowiedź telewizyjna, na którą natknąłem się przypadkiem. Skończywszy oglądania jakiegoś filmu, przeskoczyłem kilka kanałów raczej z przyzwyczajenia niż w poszukiwaniu ciekawych programów. Zresztą miałem już zamiar oddać się we władanie Morfeusza. Natrafiłem na końcówkę programu „Szkło kontaktowe”. I ze snu już nici.

Każde święto narodowe czy też obchody ważniejszych rocznic dziejowych odświeżają spór o sposób świętowania tychże wydarzeń. Przez media, ale również przez nasze domy i środowiska, przetaczają się debaty.

Kiedy byłem dzieckiem, a potem młodzieńcem niedzielne czy wakacyjne popołudnia wypełniało mi ganianie z kolegami po łączkach i ugorach, gdzie własnym sumptem stawialiśmy koślawe urządzenia bramkopodobne, by oddawać się naśladowaniu Lubańskiego, Deyny czy seniora Smolarka.

Tytuł może być dla Szanownych Czytelników trochę mylący, gdyż w czasie obchodu Roku Herbertowskiego wydawać by się mogło, że dotyczyć będzie spuścizny jednego z największych polskich poetów. Nie chodzi mi jednak o rozważania nad wierszami Herberta, ale o naszą zwykłą codzienność.

Jeden z moich znajomych podzielił się ze mną ostatnio swymi doświadczeniami, związanymi z rejestracją pojazdu mechanicznego. Wiadomo – sam zakup samochodu jest w sumie wydarzeniem dość przyjemnym (dla serca, zwłaszcza męskiego, na pewno, może mniej dla kieszeni), natomiast związane z tym formalności – raczej niekoniecznie.

Ledwie kilka tygodni upłynęło od zakończonych w Sydney kolejnych Światowych Dni Młodzieży. Kilka tygodni komentarzy, zachwytów nad organizacją, zadziwienia entuzjazmem młodych, którzy (dla niektórych o dziwo!) przyjęli Benedykta XVI jako nie tylko następcę Sługi Bożego Jana Pawła II, ale przede wszystkim jako Apostoła Jezusa Chrystusa i znak działania Bożego w tym świecie.

Normalnie o tej porze na całym świecie w mediach obowiązuje sezon na potwory z Loch Ness, bicie głupich rekordów lub śledzenie gwiazdeczek muzyki pop na wakacjach. Część ludzkości odpoczywa, ładuje akumulatory, część w pocie czoła zbiera owoce całorocznej pracy.

Ostatnie wydarzenia w polskim parlamencie odbiły się w opinii publicznej szerokim echem. Różnego rodzaju badania i sondaże donoszą o upadku polskiego parlamentaryzmu, który zainfekowany „kaczą grypą” dogorywa jak bez przymierzania chory z wirusem H5N1.