Domy rekolekcyjne są ciągle niedocenionym skarbem diecezji. Wartość takich ośrodków zrozumie ten, kto spędził w ich murach choć kilka dni. Potem będzie wracał. To gwarantowane!

To budynki z pokojami, salą konferencyjną, stołówką i obowiązkowo kaplicą. Całości zazwyczaj dopełnia otoczenie zachęcające do spacerów i samotnych przemyśleń. Są niby podobne, ale każdy inny. - Dom w Siedlanowie wyróżnia cisza i spokój. O ile większość takich obiektów funkcjonuje przy sanktuariach, przy których odbywa się ruch pielgrzymkowy, u nas jest spokojnie. Nasz dom służy tylko i wyłącznie rekolekcjom i dniom skupienia. Mamy dogodne warunki; do dyspozycji rekolektantów są aż trzy kaplice. Wszystko po to, by spotkać się z samym sobą, z Bogiem i drugim człowiekiem.

O. Stanisław Jarosz OSPPE był człowiekiem zwyczajnym i takiego znali i kochali go mieszkańcy Włodawy. Przy parafii św. Ludwika do dziś działają wspólnoty, które zawiązały się dzięki jego zaangażowaniu.

O. S. Jarosz zmarł 19 listopada w wieku 69 lat. 49 lat przeżył w Zakonie św. Pawła Pierwszego Pustelnika, pełnił w nim liczne funkcje. W 1995 r. rozpoczął posługę w Centralnym Ośrodku Krzewienia Duchowej Adopcji na Jasnej Górze, zaś w 2017 r. został krajowym moderatorem Dzieła Duchowej Adopcji. Pogrzeb o. Stanisława Jarosza odbył się 23 listopada w kościele paulinów na Bachledówce k. Zakopanego. W tym samym czasie celebrowano Mszę św. żałobną we włodawskim kościele pw. św. Ludwika, gdzie w latach 2008-2014 paulin był przeorem i proboszczem.

Wolontariusze nie potrafią przejść obojętnie obok ludzi potrzebujących pomocy. Zatroskani o los bliźniego pojawiają się tam, gdzie są potrzebni. Co otrzymują w zamian? Wdzięczność lub uśmiech drugiej osoby. I tego nie da się przeliczyć na żadne pieniądze.

Aby wyrazić uznanie dla ich działalności, 5 grudnia obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Wolontariusza. - Nasi wolontariusze dostarczają ciepłe posiłki osobom starszym, schorowanym, robią im zakupy. Udzielają bezpłatnie korepetycji dzieciom z uboższych rodzin. Biorą także udział w zbiórkach żywności. Wspierają w działaniach zaprzyjaźnione z nami organizacje. A w ostatnim czasie pomagają również w przygotowaniu „śniadań dobroci” - wylicza Beata Prokurat z Centrum Wolontariatu Caritas Diecezji Siedleckiej. - Trzeba armii ludzi dobrej woli, by dostarczyć pomoc tam, gdzie jest najbardziej potrzebna - dodaje.

To prości ludzie nazwali ten znak cudownym ze względu na to, że otrzymali łaskę uproszoną za pośrednictwem Matki Bożej - przypomina dyrektor krajowy Apostolatu Maryjnego ks. Jerzy Basaj CM, mówiąc o medaliku, którego wzór 27 listopada 1830 r. przekazała św. Katarzynie Laboure sama Matka Boża.

190 lat temu w Paryżu ogarniętym epidemią cholery wybito pierwsze medaliki z wizerunkiem Matki Najświętszej, z której rozłożonych rąk - z pierścieni znajdujących się na palcach dłoni - rozchodzą się promienie światła, i napisem „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”. Nazywano je Medalikami Niepokalanego Poczęcia. Nastąpiło to dwa lata po szczególnej misji, jaką w prywatnym objawieniu otrzymała od Maryi nowicjuszka Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. - W 1832 r. rozdano pierwsze medaliki - ludzie zaczęli je nosić, modlić się do Matki Bożej, a w ich życiu zaczęło dokonywać się to, co można nazwać cudem - przypomina ks. J. Basaj.

Uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata to okazja do refleksji nad tym, czy wszystko, co robimy, jak postępujemy, czynimy ze świadomością, że na szczycie schodów, po których wspinamy się przez całe życie, znajdują się drzwi do Jego królestwa.

Święto mające przypominać o uznaniu panowania i władzy Chrystusa, zarówno w życiu osobistym chrześcijan, jak i całych społeczności, ogłoszono niespełna 97 lat temu, choć ta prawda towarzyszy nam od tysięcy lat. Jego ustanowienie wiąże się z pontyfikatem Piusa XI, zaś miało ono służyć odnowie wiary, także w przestrzeni publicznej, która szczególnie - zdaniem papieża - narażona jest na wypieranie zeń wartości i zasad chrześcijańskich. W 1969 r. papież Paweł VI podniósł święto do rangi uroczystości. - Święto Chrystusa, Króla Wszechświata zostało ustanowione w 1925 r. na koniec Świętego Roku Jubileuszowego, które przypadało na 11 grudnia - tłumaczy ks. kan. Wojciech Hackiewicz, proboszcz parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Starym Opolu i asystent diecezjalny Akcji Katolickiej.

Bóg wybrał te kobiety, aby powierzyć im swoje tajemnice. A one w sposób szczególny odpowiedziały na Jego wezwanie...

Z osobistych historii dziesięciu mistyczek, bohaterek książki „Dziesięć twarzy tajemnicy”, oraz z ich natchnionych tekstów wyłania się duchowe bogactwo, które warto docenić w obecnych czasach pełnych wyzwań. Bo - jak prosiła Matka Boża bł. Elenę Aiello - „Ostrzeżeń tych nie można ukrywać, lecz trzeba je pieczołowicie przechowywać, aby nowe pokolenie wiedziało, że ludzie i narody zostali na czas ostrzeżeni, aby powrócić do Boga i czynić pokutę”. Życie Luizy Piccarrety, włoskiej mistyczki, przebiegało w ciszy i na modlitwie, a przede wszystkim na cierpieniu. Od najmłodszych lat Luiza miała doświadczenia mistyczne. Jako dziecko była dręczona koszmarami, w których atakowały ją demony.

Współcześni ludzie traktują czyściec dość lekko: jako poczekalnię, w której szybko i bezboleśnie mogą odpokutować za niedoskonałości ziemskiego życia. Inni twierdzą, że to wymysł ludzki niemający biblijnego oparcia, a nawet kraina fantasy gdzieś między niebem a piekłem.

Jakże więc straszną niespodzianką, jakim zaskoczeniem będzie dla każdego niewierzącego człowieka to wszystko, co duszę jego musi już spotkać po śmierci - pisała polska wizjonerka Fulla Horak. Oprócz niej dar poznania tajemnicy czyśćca otrzymało wielu mistyków i świętych. Wprawdzie Kościół bardzo ostrożnie podchodzi do źródeł, które informują o obcowaniu ludzi żywych z duszami czyśćcowymi, traktując je jako objawienia prywatne, to jednak daleki jest od ich ignorowania.

Nałożono na niego kilka wyroków i to nie tylko sądowych. Po kilkudziesięciu latach wyszedł na prostą i każdemu, niezależnie od jego historii, powtarza: nie jesteś skazany!

Swoimi przeżyciami mógłby obdzielić kilka osób. Aż trudno uwierzyć, że ten 38-letni mężczyzna po doznaniu tylu przeciwności otrzymał to, czego przez lata tak bardzo mu brakowało. Historią Grzegorza Czerwickiego, bo nim mowa, interesowało się wiele mediów. Opowiadał o niej w prasie i telewizji. Przekazuje ją także w szkołach, zakładach karnych i poprawczakach. Ostatnio razem z Michałem Koterskim poprowadził rekolekcje dla mężczyzn w Kodniu i odwiedził Zespół Placówek Oświatowych w Łomazach, by spotkać się z uczniami najstarszych klas. - Każde takie spotkanie jest dla mnie ważne. Chcę opowiedzieć, w co dałem się wciągnąć. Myślałem, że to wszystko jest fajne, a w rzeczywistości było autostradą do piekła - opowiadał G. Czerwicki.

Jan Paweł II był wielkim polskim patriotą, ambasadorem polskości, który niezwykle mocno podkreślał swoje pochodzenie. Uczył nas odpowiedzialności za kraj, służby, którą niesie miłość. Jak mówił: „Polska jest matką szczególną”, dlatego „ma prawo do miłości szczególnej” - zauważa Grzegorz Polak.

Dziennikarz i publicysta, autor wielu książek - m.in. pozycji „Jakby Siedlce liczyły milion” - wicedyrektor Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego w Warszawie, gościł 22 października w parafii pw. św. Jana Pawła II. G. Polak odwiedził Siedlce w ramach Dni Kultury Chrześcijańskiej i wygłosił konferencję pt. „Jan Paweł II - nauczyciel pięknego patriotyzmu”. - Nie czuję się tutaj obco, chociażby ze względu na patrona tej wspólnoty, który jest misją mojego życia - zaznaczył na początku. Jak tłumaczył, od lat chodzi śladami Jana Pawła II i pokazuje, jak papież „całym zapałem i miłością z zakasanymi rękawy” służył Polsce i Polakom.

„Dałem wam Matkę moją za Opiekunkę i czegóż się boicie? Dlaczego tak słaba wasza ufność?”.

Słowa te wypowiedział Pan Jezus podczas jednego z widzeń Wandy Malczewskiej. Uznana dziś za czcigodną sługę Bożą Kościoła katolickiego i przez wielu nazywana polską Katarzyną Emmerich XIX- wieczna mistyczka otrzymała od Boga dar przepowiadania przyszłości. Najwięcej z tych przepowiedni dotyczyło losów ojczyzny i Kościoła. Wizjonerka pochodziła z rodu, do którego należeli m.in. malarz Jacek Malczewski i poeta Antoni Malczewski, z domu przesiąkniętego tradycją patriotyczną i religijną. Już jako mała dziewczynka była oddana Bogu. Po deklaracji miłości do Pana Jezusa i prośbie, żeby zabrał ją do siebie, usłyszała słowa: „Kto się chce dostać do nieba, musi dużo cierpieć i w pokorze dużo dobrych uczynków spełniać, bez rozgłosu wśród ludzi, a tylko z miłości ku mnie! Tą drogą cię poprowadzę”.