Miłość zamiast odwetu? Czy to w ogóle możliwe? Dopóki teoretyzujemy - wydaje się, że tak. Kiedy jednak nas lub naszych bliskich spotka coś złego, zwykle nie ma dostatecznej kary, na jaką zasługuje prześladowca.

Pewnie tak samo myśleli słuchacze Jezusa. Przecież od lat powtarzano im: „Oko za oko, ząb za ząb”. Tymczasem On mówi coś, co wytrąca z równowagi zarówno ich, jak i nas: „Nie stawiajcie oporu złemu. Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi. Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz. Zmusza cię kto, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące. Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie”. Czy to oznacza, że mamy pozwolić się krzywdzić i zgadzać na wszystko ze strony tych, którzy źle nam życzą? Słowa Jezusa wydają się sprzeczne z obowiązującą dzisiaj logiką. Według niej dobroć i życzliwość należy okazywać ludziom dobrym, z wrogami zaś walczyć, by ich zniszczyć. Nadstawianie drugiego policzka to jak wywieszenie białej flagi, dezercja z pola walki, słabość. Wiele osób, odbierając powyższe słowa bardzo dosłownie, powie, że wiara jest dla frajerów. Ktoś nas bije, oszukuje, wykorzystuje - a my mamy mu na to pozwalać.

Dorośli ministranci mówią, że na taką służbę zawsze jest dobra pora. Na swoim przykładzie pokazują, że wiek nie gra roli, że liczą się chęci, wiara i pragnienie bycia bliżej Boga.

Opowiadają raczej lakonicznie, bez używania wielkich słów, ale w ich głosie czuć radość, satysfakcję i dumę. Widać, że odnajdują się w ministranckiej służbie. - Cztery lata temu ks. Andrzej Danieluk, nasz ówczesny kapelan, zmobilizował ojców kandydatów do bierzmowania, by spróbowali swoich sił w ministranturze - wspomina Grzegorz Rękawek należący do Stowarzyszenia „Rodzina Rodzinie” działającego przy garwolińskiej kolegiacie. - Zgłosiło się nas chyba około dziesięciu. Do dziś zostało tylko kilku. Nasza służba miała być rodzajem świadectwa dla dzieci - tłumaczy. - Najpierw zostałem lektorem, skończyłem nawet szkołę liturgiczną - zaznacza Marek Rudnicki z parafii w Komarówce Podlaskiej. - Od dziesięciu lat codziennie chodzę na Eucharystię. Wróciłem do Boga z powodu choroby. Kiedy przyszła pandemia, moje uczestnictwo w Mszy św. stanęło pod znakiem zapytania. Wtedy nasz wikariusz zaproponował mi, bym stanął przy ołtarzu jako lektor i ministrant. Pod takim warunkiem znów mogłem być na liturgii osobiście. Zgodziłem się. Oczywiście ksiądz przygotował mnie odpowiednio do służby. Teraz jestem przy ołtarzu codziennie.

Przykazania Boże są jak znaki drogowe wiodące do nieba, jak napisy z nazwami umieszczone na rogach ulic, żebyśmy wiedzieli, którędy idziemy - mówił św. Jan Maria Vianney.

Tymczasem dzisiaj nie brak głosów, że Dekalog to przeżytek i nijak ma się do współczesnych realiów. Czy rzeczywiście?   Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie!

Kiedy dzwonię do Marty, pytając, czy porozmawia o Dekalogu, zgadza się bez wahania. - Ostatnio nawet na kanale Langusta na palmie słuchałam o. Szustaka, który mówił o pierwszym przykazaniu. On ma taki przekaz, że człowiek wszystko rozumie - tłumaczy. - Ale wiesz, zmieniając temat, muszę ci coś powiedzieć. Ostatnio byłam u wróżki. Chcę zmienić pracę i coś pojawiło się na horyzoncie, ale nie potrafię sama podjąć decyzji. Ktoś mądrzejszy musi mi w tym pomóc - oświadcza. Gdy kręcę z niedowierzania głową i chcę coś powiedzieć, nie daje mi dojść do głosu: - Co w tym złego? Grzechem jest bić dzieci, znęcać się nad zwierzętami, kraść, zabijać. A ja staram się żyć, jak Pan Bóg przykazał. Nie rozumiem, dlaczego mam się spowiadać z chodzenia do wróżki - dziwi się poirytowana.

Los można zmienić, trzeba tylko mocno w to wierzyć. A najtrudniejsze chwile uda się przetrwać przy wsparciu rodziny - przekonują.

Justyna Karaś i Agnieszka Kołtun już kilkukrotnie wygrały walkę z nowotworem. Teraz pomagają innym kobietom podnieść się z tej ciężkiej choroby. Osiemnaste urodziny to dla każdego nastolatka wyjątkowy moment. Czas wkraczania w dorosłość, snucia wielkich planów i obierania ścieżki zawodowej. Nie dla pani Justyny, która tego dnia dostała od losu niechciany prezent. Była to diagnoza: ziarnica złośliwa z przerzutami na węzły. W gabinecie lekarskim usłyszała, że zostały jej niespełna trzy miesiące życia. - Nie przyjęłam tych słów do siebie. Podjęłam walkę. Zamiast przygotowywać się do matury, musiałam zdawać inny egzamin z dojrzałości - mówi J. Karaś. Prawie rok spędziła w szpitalu. Najpierw przeszła chemioterapię, potem radioterapię. - Aż wreszcie usłyszałam: „remisja” i w jednej chwili w moim życiu znów zaświeciło słońce. Pomimo ciężkiego leczenia onkologicznego już po roku udało mi się zajść w ciążę. Urodziłam zdrowego i wspaniałego chłopca - opowiada.

Błogosławiąc, życzymy, aby dobro, które Bóg nam przygotował, było przyjęte z wiarą.

Bóg błogosławi stworzeniom już na początku opowieści o stworzeniu świata: „Pobłogosławił je Bóg tymi słowami: «Bądźcie płodne, mnóżcie się i zapełniajcie wody morskie. Ptactwo zaś niech się mnoży na ziemi»”. Ludzie Starego Testamentu błagają o błogosławieństwo i unikają przekleństw, które są konsekwencją niegodziwości i grzechu. Najbardziej znaną formułą błogosławieństwa w Starym Testamencie jest błogosławieństwo Aaronowe: „Pan powiedział do Mojżesza: «Oznajmij Aaronowi i jego synom: Tak macie błogosławić Izraelitów - Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozjaśni nad tobą swoje oblicze i będzie ci łaskawy. Niech Pan zwróci na ciebie swoje oblicze i niech cię obdarzy pokojem»”. W Nowym Testamencie Jezus często wyciąga błogosławiącą dłoń - do ubogich w duchu, tych, którzy się smucą, którzy pragną sprawiedliwości i cierpią prześladowania. Kościół od samego początku przejął praktykę błogosławienia ludzi, zwierząt i przedmiotów.

Wiele atrakcji dla dzieci i młodzieży przygotowali członkowie scholi działającej w parafii św. Mikołaja w Międzyrzecu Podlaskim z racji trwających w województwie lubelskim ferii zimowych.

- To już tradycyjny cykl spotkań zorganizowany przez pana organistę i jego podopiecznych, na który zapraszają swoich przyjaciół do wspólnej zabawy - zachęcał proboszcz ks. Dariusz Parafiniuk. Ferie ze Scholą Świętego Mikołaja trwały pięć dni. Podczas dwóch pierwszych przygotowano program z myślą o młodzieży. Trzy kolejne zaplanowane były dla dzieci. Pierwszy dzień ferii rozpoczęła konferencja ks. Leszka Mućki. Następnie młodzi ludzie mogli zadać anonimowe pytania dotyczące nurtujących ich kwestii, dotyczących wiary, grzechu czy miłości.

Wspólna modlitwa, konferencja naukowa i rozważanie słowa Bożego to główne punkty XXVI Dnia Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce, który ph. „Przejście Pana: Dziś wychodzicie” (Wj 13,14) obchodzono 17 stycznia w Siedlcach.

Uroczystość rozpoczęła się przy pomniku upamiętniającym zagładę siedleckich Żydów w czasie II wojny światowej, usytuowanym w miejscu sąsiadującym dawniej z synagogą spaloną przez Niemców w 1939 r. Bp Kazimierz Gurda oraz naczelny rabin Polski Michael Schudrich zapalili znicze przy pomniku, następnie wszyscy zebrani wysłuchali odczytu historyka dr. Witolda Bobryka, który przybliżył losy społeczności żydowskiej w Siedlcach. - Shoah przyniósł zagładę barwnej i różnorodnej społeczności żydowskiej żyjącej od wieków wśród nas - mówił.

4 września 1927 r., podczas uroczystości związanych z powrotem wizerunku Matki Bożej Kodeńskiej do Kodnia, miała miejsce niezwykła ceremonia. Tamtego dnia 31 podlaskich unitów zostało wyróżnionych państwowymi oraz kościelnymi odznaczeniami.

Wszyscy otrzymali Złote Krzyże Zasługi i papieskie krzyże „Pro Ecclesia et Pontifice”. W tej grupie było 26 mężczyzn i pięć kobiet. O tym, jak wyglądała ceremonia, można dowiedzieć się z miesięcznika „Wiadomości Diecezjalne Podlaskie” (9/1927). Przed sumą do unitów oficjalnie zwrócił się Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, mówiąc: „Wyście cierpieli za wiarę i za Polskę, gdyż ten, który trwał przy wierze, trwał i przy Polsce. Dlatego w imieniu Pana Prezydenta Rzeczypospolitej i Rządu wręczę wam odznaki honorowe, by w ten sposób nagrodzić wasze cierpienia…”. Po odznaczeniu wojsko zaprezentowało broń, a orkiestra zagrała hymn Polski. Jeden z odznaczonych podziękował w imieniu pozostałych za wyróżnienie i zawołał: „Niech żyje Polska!”.

Często narzekamy: „Bóg do mnie nie mówi”, podczas gdy list od Niego leży w naszych domach zakurzony gdzieś między „Potopem” a książką kucharską.

To Biblia, w której słowo, krok po kroku, może stać się dla nas światłem, wzmocnieniem, wsparciem, napomnieniem, przypomnieniem - w zależności od konkretnej sytuacji, kontekstu, potrzeb i wyzwań. Wystarczy ją tylko otworzyć. Można słuchać Pisma Świętego tylko podczas niedzielnej Mszy św. Ale… jeśli sportowiec chce zdobyć mistrzostwo, nie wystarczy mu jeden trening w tygodniu. On będzie trenował każdego dnia. Tak samo jest ze słowem Bożym. Czytane regularnie zmienia życie każdego człowieka, stając się drogowskazem. Siedem lat temu Monika Soszyńska wraz z mężem i córką uczestniczyli w Mszy św., po której miała miejsce modlitwa wstawiennicza. - To wtedy dotknął mnie Duch Święty - nie ma wątpliwości.

Chrześcijaństwo wyrasta z judaizmu, rodzi się w jego łonie. Judaizm Drugiej Świątyni jest tym, w którego kontekście działa Jezus z Nazaretu przepowiadający tę naukę z nową mocą, stając u podwalin Kościoła i religii chrześcijańskiej - mówi ks. prof. Mirosław S. Wróbel, dyrektor Instytutu Nauk Biblijnych KUL, dyrektor Centrum Relacji Katolicko-Żydowskich im. Abrahama J. Heschela.

Na pewno tym, co łączy chrześcijan i Żydów, jest Pismo Święte. W Nowym Testamencie mamy ok. 300 cytatów ze Starego Testamentu. Papież Benedykt powiedział, że Nowy Testament bez Starego byłby jak roślina skazana na uschnięcie. Sam Jezus i autorzy Nowego Testamentu czerpali garściami z tekstów starotestamentalnych, z tekstów Tory, tekstów Proroków, tekstów Pism. To zadanie dla nas - w tekście Nowego Testamentu odkrywać bogactwo Starego i pokazywać ich jedność, szczególnie gdy spotykamy się razem, kiedy tworzymy podwaliny dialogu.