O roli warzyw w codziennej diecie, ich wpływie na zdrowie i pomysłach na urozmaicenie codziennego jadłospisu - w rozmowie z Beatą Mońką, dietetyczką i promotorką zdrowego stylu życia.

O warzywach mówi się, że są fundamentem zdrowego żywienia. Proszę o przypomnienie, dlaczego ich regularne spożywanie jest tak ważne?

Warzywa są podstawowym elementem naszej diety, a ich wartość odżywcza jest niezrównana. Od czasów starożytnych do dzisiaj odgrywają one zasadniczą rolę w zapewnieniu zdrowia i dobrego samopoczucia ludziom na całym świecie.

Starsi czytelnicy zapewne pamiętają jeszcze dosyć koszmarną, ale popularną w latach 60 zabawę dzieci w „wywołuję, wywołuję III wojnę światową”. I choć - z grubsza rzecz ujmując - chodziło w niej o zabranie terytorium jakiemukolwiek państwu, to dobrze było zagrabić je Niemcom.

To oczywiście pokłosie nie tylko świeżych wtedy jeszcze wspomnień o II wojnie światowej, ale też zawiłych relacji z tym krajem na przestrzeni wieków. Końcówka lat 60 to robiące zawrotną karierę telewizyjne seriale „Czterej pancerni i pies” czy „Stawka większa niż życie”, które w dużym stopniu ukształtowały nasze - dalekie od rzeczywistości - postrzeganie Niemców jako tych, których z pomocą radzieckich przyjaciół bez większego wysiłku można „robić w konia”.

Ostatnimi czasy, słuchając różnych wypowiedzi króla Europy i jego paziów dumnie reprezentujących wszystkie 56 płci, uświadomiłem sobie, co też mają oni na myśli, mówiąc o uśmiechniętej Polsce.

Ba, ja nawet z ich powodu nie tylko zacząłem się uśmiechać, ale nawet szczerze śmiać. Dziś okazuje się, że ludzie głosujący za obecną władzą są paradoksalnie bardziej smutni i agresywni, natomiast pozostali, obserwując ich głupotę, mają jakby więcej powodów do nieskrywanej radości. Radości choćby z tego, że całe to polityczno-medialno-celebryckie towarzystwo coraz bardziej gubi się w postrzeganiu realiów otaczającego ich świata.

Do Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego wpłynęło pismo, w którym dr hab. Elżbieta Janicka żąda m.in. usunięcia z terenu Muzeum Treblinka krzyży oraz pomnika „rzekomego polskiego Sprawiedliwego”.

Memorandum - jak zatytułowano dokument - poprzedziła publikacja w „Gazecie Wyborczej” artykułu pt. „Negacjonizm po polsku”, w którym E. Janicka, badaczka antysemityzmu i Zagłady, nie tylko pisze o „tłumach okolicznych mieszkańców z butelkami wody w dłoniach, w nadziei na złoto i brylanty”, ale też że „dawne śmiertelne targowisko przypomina dzisiaj powierzchnię reklamową”.

7 lipca parafia św. Michała Archanioła w Białej Podlaskiej obchodziła jubileusz 20-lecia istnienia. Okrągła rocznica była okazją do podziękowania Bogu i ludziom za całe dobro, które wydarzyło się w tej wspólnocie.

Świętowanie rozpoczęło się od Mszy św. celebrowanej pod przewodnictwem bp. Kazimierza Gurdy. Do jej sprawowania włączył się również ks. prałat Mieczysław Lipniacki, pierwszy proboszcz parafii. Pasterz Kościoła siedleckiego przypomniał w homilii, iż bialska parafia św. Michała Archanioła została powołana 8 lipca 2004 r. dekretem bp. Zbigniewa Kiernikowskiego.

2 lipca w kodeńskim sanktuarium odbył się Diecezjalny Dzień Chorego. Pielgrzymka osób chorych, cierpiących i osłabionych wiekiem tradycyjnie od lat jest łączona z odpustem ku czci Matki Bożej Kodeńskiej.

Zgromadzonych na Kalwarii powitali ks. Paweł Siedlanowski, diecezjalny duszpasterz chorych, oraz o. Mariusz Bosek OMI, rzecznik prasowy sanktuarium. Pierwszym punktem spotkania była modlitwa różańcowa. Potem uczestnicy pielgrzymki wysłuchali konferencji wygłoszonej przez ks. P. Siedlanowskiego. Była ona oparta o słowa Hioba: „Dał Pan i zabrał Pan. Niech imię Pańskie będzie błogosławione” (Hi 2,21).

Karmelitański szkaplerz należy utożsamiać nie tylko ze znakiem szczególnej opieki Matki Bożej, ale też z osobistym wezwaniem do naśladowania Maryi i do miłości bliźniego.

Warto go przyjąć i nosić z namysłem, odpowiedzialnie i z ufnością, bo tylko wtedy przynosi owoce. Dwa brązowe płatki z wizerunkami Serca Jezusa i Serca Maryi połączone są dwoma długimi i mocnymi sznureczkami. Jeden płatek nosimy na piersi, drugi na plecach. W ten sposób każdego dnia „żyjemy, poruszamy się i jesteśmy” - jak pisał św. Paweł - między Jezusem i Maryją. - Nie ma na świecie ważniejszych i piękniejszych serc niż Boskie Serce Chrystusa i Niepokalane Serce Maryi - mówi o. Mariusz Płuciennik, karmelita posługujący w sanktuarium w Woli Gułowskiej.

Jesteśmy na półmetku Roku Modlitwy. Papież Franciszek ogłosił go nieprzypadkowo. I nie chodzi tylko o zbliżający się jubileusz 2025 roku.

Może jeszcze bardziej idzie o przypomnienie tego, o czym zapomnieliśmy i co porzuciliśmy? Nastawieni na aktywizm, na własne pomysły i działania, na wypełnianie swoich zadań, przestaliśmy doceniać wartość i sens modlitwy. Daliśmy się nabrać na to, że jest ona traceniem czasu, że nie przynosi tylu owoców, co konkretne działania. Zignorowaliśmy fakt, iż rzeczywiście można ją porównać do oddechu duszy. Nic więc dziwnego, że się duchowo dusimy, brakuje nam powietrza, że wewnętrznie upadamy i rozpadamy się, że czujemy się osamotnieni i dotknięci jakąś niezrozumiałą pustką.

Tradycyjnie wakacje to sezon „ogórkowy” - czas szukania tematów, które w upalne dni zachęcą rozleniwionych czytelników, widzów do kliknięcia artykułu w internecie, obejrzenia podcastu czy przeczytania tekstu prasowego.

Chodzi o kasę, ale też ugranie większej stawki. A to już nie przelewki. Polityki wszyscy mają serdecznie dość, tak jak absurdów wymyślanych przez sejmowe komisje śledcze, kolejnych postulatów „je...ć PIS” i poczynań bodnarowców. Poza tym Polacy sukcesywnie dostają nowe rachunki za energię elektryczną i gaz, zaczynają liczyć i nie zgadza się im to, co widzą na papierze, z tym, co słyszeli niedawno z ust rządzących.

Historia tego francuskiego małżeństwa opowiada przede wszystkim o wielkiej miłości katoliczki i antyklerykała.

Bo gdyby nie miłość, ona nie byłaby dzisiaj kandydatką do wyniesienia na ołtarze, a on nie przeżyłby nawrócenia i nie wstąpił do dominikanów… „Żyli długo i szczęśliwie” - to scenariusz, jakiego - składając przysięgę małżeńską - oczekuje każda para. Ale wspólna droga zaskakuje, przynosząc mnóstwo niespodzianek i nieoczekiwane zwroty akcji. Tak też było w przypadku Elżbiety i Feliksa Leseurów.