Czy budynek Powiatowego Urzędu Pracy zostanie sprzedany bialskiemu oddziałowi Generalnego Inspektoratu Transportu Drogowego? Taki wniosek złożyli radni powiatowi z PiS. Opinie w tej sprawie są podzielone.

Oddział ITD pojawił się w Białej Podlaskiej w 2017 r. za prezydentury Dariusza Stefaniuka. Włodarz wraz z przedstawicielami tej instytucji zapewniał, że tutejsza jednostka z roku na rok będzie poszerzała swoją kadrę. Dziś liczy ona ponad 150 osób i zajmuje czwarte piętro w budynku starostwa przy ul. Brzeskiej 41. Od dłuższego czasu ITD szuka jednak nowej siedziby. Pomysł zgłoszony przez radnych z PiS był dyskutowany na nadzwyczajnej sesji i wzbudził wiele kontrowersji.

Na terenie zabytkowej Placencji trwają prace związane z rewitalizacją oficyny i jej otoczenia. Władze gminy szykują się też do modernizacji budynku po byłym posterunku policji.

Realizacja obu zadań jest możliwa dzięki znacznemu dofinansowaniu z rządowego programu Polski Ład. Koszt odnowienia oficyny sięgnie 5,2 mln zł, a budynku po posterunku 1,2 mln zł. Samorząd do obu projektów dołoży łącznie ponad 1 mln zł. - Reszta pochodzi z dofinansowania. Bez rządowej dotacji nie moglibyśmy sobie pozwolić na takie inwestycje. Trzeba powiedzieć, że mają one wymiar strategiczny i zmienią wygląd Kodnia. O efektach przekonamy się za 12-13 miesięcy - deklaruje Mariusz Zańko, sekretarz gminy Kodeń.

Miejska Biblioteka Publiczna w Białej Podlaskiej zaprasza mieszkańców miasta i powiatu bialskiego do udziału w konkursie regionalnym „Znani i nieznani z Podlasia - biografie naszych babć i dziadków”.

Za nami II Diecezjalne Forum Młodych. W tym roku trwało dwa dni i zostało połączone z peregrynacją relikwii bł. Carla Acutisa.

Forum organizowane przez Centrum Duszpasterstwa Młodzieży Diecezji Siedleckiej rozpoczęło się 21 października od Mszy św. sprawowanej pod przewodnictwem bp. Kazimierza Gurdy w kościele Podwyższenia Krzyża Świętego w Łukowie. Ordynariusz w homilii wiele miejsca poświęcił bł. Carlo. Przypominał, że ten włoski nastolatek potrafił właściwie odczytywać znaki czasu. Odnosząc się do peregrynacji i forum, biskup zaznaczył, że są one okazją do tego, by z uwagą i mądrością obserwować świat, dostrzegać obecność Pana Boga i odnajdywać w Nim prawdę, wolność i miłość. Hierarcha cytował słowa Carlo, który przed śmiercią wyznał: „Cieszę się, że umieram tak wcześnie, bo nie zmarnowałem ani minuty życia na rzeczy, które nie podobałyby się Bogu”.

22 października w kościele pw. Wniebowzięcia NMP w Białej Podlaskiej odbył się dzień skupienia dla kół Żywego Różańca z Rejonu bł. Honorata Koźmińskiego. Wzięli w nim udział członkowie róż z dekanatów Biała-Północ, Biała-Południe i terespolskiego.

Spotkanie rozpoczęło się od wniesienie na ołtarz relikwii św. Jana Pawła II. Potem zgromadzeni wysłuchali konferencji wygłoszonej przez ks. kan. Henryka Jakubowicza, proboszcza bialskiej parafii św. Michała Archanioła. Kapłan podkreślał, że Różaniec jest modlitwą daną przez samego Boga. Składa się bowiem z Modlitwy Pańskiej, której nauczył nas Jezus, oraz z Pozdrowienia Anielskiego, które są słowami Bożymi. Modlitwę „O mój Jezu...” przekazała nam Matka Boża w Fatimie. Ks. H. Jakubowicz zachęcał nie tylko do modlitwy, ale też do noszenia różańca ze sobą. - Różaniec jest małym egzorcyzmem. On nie tyle wypędza z człowieka szatana (tu potrzebna jest posługa księdza egzorcysty), ale daje siłę do walki ze złym - podkreślał duszpasterz.

8 października parafia pw. Matki Bożej Różańcowej w Ortelu Królewskim obchodziła 100-lecie istnienia. Jubileusz połączono z dorocznym odpustem.

Świętowanie rozpoczęło się od Mszy św. sprawowanej pod przewodnictwem bp. Kazimierza Gurdy. Eucharystię koncelebrowali: proboszcz parafii ks. Robert Grzelak, dziekan dekanatu Biała-Południe ks. kan. Andrzej Biernat oraz poprzedni proboszczowie parafii Ortel Królewski: ks. Wiesław Pinczuk, ks. Mirosław Rogoźnicki i ks. kan. Sławomir Brodawka. W uroczystościach uczestniczyła również pochodząca z parafii s. Hieronima Dorota Kondracka, albertynka, która obecnie pracuje we Lwowie. Duchowo z ortelską wspólnotą łączyli się wywodzący się z parafii o. Leonard Głowacki, oblat z Kodnia, i s. Małgorzata Łuć, bernardynka z Krakowa.

Tego lata Ruch Światło-Życie zorganizował w naszej diecezji dziewięć młodzieżowych oaz wakacyjnych. Wzięło w nich udział 470 młodych ludzi. Zapytani o wrażenia zgodnie odpowiadają: było warto!

Nie trzeba ich specjalnie namawiać do tego, by opowiedzieli o swoich doświadczeniach. W głosie czuć radość i zadowolenie. Jedni pojechali na rekolekcje jako uczestnicy, inni jako animatorzy, którzy wspomagają księży moderatorów. Każdy turnus trwał 15 dni. W tym roku zorganizowano je m.in. w Podedwórzu, Serokomli, Dawidach i Przemyślu. Uczestników zakwaterowano w miejscowych szkołach. Jednym z prowadzących wakacyjne oazy był ks. Łukasz Kwasowiec, wikariusz parafii św. Bartłomieja Apostoła w Grębkowie. W tym roku prowadził rekolekcje wakacyjne Oazy Nowej Drogi trzeciego stopnia, czyli adresowanej do młodzieży po ósmej klasie szkoły podstawowej. W rekolekcjach wzięło udział 42 uczestników, ośmiu animatorów oraz kleryk Marek Łysiak.

Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory (J 2,10).

To był pierwszy cud Jezusa. Zdawał się zapowiadać, że misja Nauczyciela z Nazaretu będzie przebiegać pod znakiem przemiany. Zamiana wody w wino była tylko początkiem niezwykłych dzieł dokonywanych przez Syna Bożego. Po wydarzeniach w Kanie Galilejskiej przyszedł czas na inne cuda: przemianę choroby w zdrowie, opętania w wolność, a śmierci w życie. Była też przemiana na Górze Tabor a wreszcie chleba w Ciało i wina w Krew. Moc wychodziła z Niego i przemieniała wszystko, czyniła dobro i rodziła radość. Zawsze zastanawia mnie, w którym momencie woda z kananejskich stągwi stała się winem. Św. Jan, który jako jedyny opisał owy cud, nie wspomina o tym, by Jezus modlił się nad przyniesioną przez sługi wodą albo by wyciągnął nad nią rękę. Z kolei Roman Brandstaetter w swoim dziele „Jezus z Nazaretu” opisuje ten moment wręcz mistycznie: „Tchnienie Jego wzniosło się ponad wody żywe i wzburzone i krążyło nad nimi, i ocieniało je swoim cieniem, a cień stawał się coraz cienistszy, ciemniejszy, nieomal czarnogranatowy, aż wreszcie w tę godzinę przeistoczenia całkowicie objął i ocienił wodę, która natychmiast przestała być wodą”.