Rozmowa z dr. Dariuszem Cupiałem, twórcą Tato.Net.

Naszą rozmowę tuż przed Dniem Ojca chciałabym zacząć od pytania, co dzisiaj znaczy być dobrym ojcem?

Myślę, że w ogóle ojcostwo to dobro samo w sobie. Jest też - o czym słowami „Czcij ojca swego i matkę swoją” przypomina Dekalog - stanem godnym szacunku i czci, niezależnie od tego, że zdarzają się postawy, które tej godności zaprzeczają. Odpowiedzi na pytanie o dobre ojcostwo trzeba szukać w perspektywie bardzo dynamicznych zmian. Żyjemy w czasach transformacji technologicznych, politycznych, gospodarczych, a przede wszystkim kulturowych. Na tym tle kultura rodzinna również ulega przemianom, co nie znaczy, że przebiegają one w ściśle uporządkowanym kierunku i są pożądane, ponieważ wiemy, że tak jak w innych dziedzinach, tak i tutaj dochodzi do różnych „turbulencji”.

Wstępując do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi, s. Lucyna Ignaciuk (1931-2021) miała jasno wytyczony kierunek: nieść Chrystusa innym.

Tak też żyła - zawsze na pierwszej linii frontu - jako przełożona polskiej prowincji zgromadzenia w trudnym okresie przemian, na misjach w Afryce i Słowenii, w końcu - w Bośni i Hercegowinie, dokąd pojechała nieść pokój. Przyszła na świat 20 maja 1931 r. jako jedno z ośmiorga dzieci rolników Anny i Stanisława Ignaciuków. Mieszkali w Kopcach w powiecie łosickim, blisko Mostowa, który był - jak napisze wiele lat później we wspomnieniach - małą zagubioną wioską, bez drogi, daleko od miasta. Na jej dzieciństwie cieniem położył się wybuch wojny, przez co do szkoły w Mostowie rozpoczętej 1 września 1939 r. chodziła tylko trzy dni.

Rozmowa z diakonem prof. Waldemarem Rozynkowskim z Torunia.

Jest Diakon jednym z 88 diakonów stałych w Polsce, szóstym mężczyzną wyświęconym do tej posługi w Kościele w naszym kraju. Kim jest diakon stały?

Odwołam się najpierw do pojęcia „diakonat”. To powołanie i urząd, który był obecny w Kościele od jego początków. Wystarczy otworzyć Nowy Testament, aby się o tym przekonać. Dla przykładu św. Paweł, charakteryzując wspólnotę chrześcijan, wymienia m.in. diakonów, pisząc o nich tak: „Diakonami winni być ludzie godni, w mowie nieobłudni, nie nadużywający wina, niechciwi brudnego zysku, [lecz] utrzymujący tajemnicę wiary w czystym sumieniu. I oni niech będą najpierw poddawani próbie, i dopiero wtedy niech spełniają posługę, jeśli są bez zarzutu. (…) Diakoni niech będą mężami jednej żony, rządzący dobrze dziećmi i własnymi domami” (1Tym 3,8-10,12).

Rozmowa z Beatą Mądrą - żoną, mamą, twórcą warsztatów Filiżanka Kobiecości

Jest Pani mówcą motywacyjnym dla kobiet. Co to znaczy?

To współczesna nazwa czegoś prostego i zwyczajnego, co mamy z natury, jeśli tylko otworzymy się na życie obok nas, wyjdziemy ze swojego domu i rozejrzymy wokół. Zostałam nim, ponieważ wielokrotnie, w różnych sytuacjach, byłam obdarowana kobiecą czułością i pomocą. Ale u początku tej decyzji jest spotkanie z Chrystusem, który kiedyś pobudził mnie do nowego myślenia i posłał dalej. Dlatego że jestem Jego, mam odwagę motywować innych. Nie wynika to ze studiów, ale z tego, że wylewa się ze mnie woda żywa. Źródłem jest Ten, który zaprosił mnie do studni.

Warto ocalić od zapomnienia postać Wojciecha Iwanowskiego, pochodzącego z Rudki pieśniarza, i jego spuściznę.

Tworzył pieśni, śpiewał - i miał swoją publiczność. Był artystą - podkreśla prof. Jan Adamowski z UMCS. Były dyrektor Instytutu Kulturoznawstwa i kierownik Zakładu Kultury Polskiej Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie prof. dr hab. Jan Adamowski pochodzący z okolic Leśnej Podlaskiej o wędrownym pieśniarzu Wojciechu Iwanowskim zwanym „Wojcieszko” słyszał w dzieciństwie. - Opowiadała o nim jeszcze moja babcia, potem mama. Wojcieszko najmował się u dziadków do pracy przy szyciu kożuchów. Kuśnierstwo było zajęciem trudnym i żmudnym, a praca przeciągała się często do nocy, dlatego pewnie byli zadowoleni, że mają pomocnika i to takiego, który śpiewa, urozmaicając czas - mówi J. Adamowski.

Nie potrafię malować pod dyktando, na zamówienie. Trzymam się z dala od mód, które nie pozwalają artystom szukać inspiracji w sercu.

Od początku tworzę, co mi w duszy gra i tej zasadzie jestem wierna - mówi siedlecka malarka Barbara Rękawek. Była ze mnie taka dziwna dziewczynka. Zadumana, zapatrzona w niebo, kwiaty. Mama mówiła: „Moja corcia to takie Boże dziecko. Może będzie zakonnicą?” - słyszałam czasami rozmowy dorosłych. A ja zostałam malarką - śmieje się, opowiadając, jaki był ten początek drogi do sztalug, przy których pewnie stanęła, mając 15 lat. Pierwsze dwa „oleje”, oprawione w złotą i srebrną ramę, są wymownym dowodem, że natura inspirowała ją od zawsze.

Rozmowa z o. dr. Markiem Kotyńskim CSsR, teologiem, filmoznawcą z Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie.

W ramach swego rodzaju domowych rekolekcji w Wielkim Poście oglądamy „Pasję”, a przed świętem Miłosierdzia Bożego wracamy do „Faustyny” czy „Miłości i Miłosierdzia”. O czym, zdaniem Ojca, świadczy zwyczaj, by w duchowe przygotowanie do ważnych wydarzeń roku liturgicznego włączyć film?

Dowodzi przede wszystkim głodu wartości. Zatem trzeba się cieszyć tym trendem. Od kilku lat prowadzę dyskusyjne kluby filmowe, m.in. w kinie „Wisła” czy w Katolickim Centrum Kultury „Dobre Miejsce”. Ludzie chętnie przychodzą, zwłaszcza że po projekcji jest szansa na wymianę myśli. Filmy zabawowe, rozrywkowe, dramatyczne nie dotykają najgłębszych pytań, jakie stawia sobie człowiek, dlatego im nie wystarczają.

W Polsce istnieje ok. 400 parafii, którym patronuje św. Józef, są też sanktuaria diecezjalne.

Ale tak jak Częstochowa jest duchową stolicą maryjną Polski, tak Kalisz - duchową stolicą św. Józefa - mówi ks. prałat dr Jacek Plota. Kult św. Józefa w Kaliszu sięga początków XVII w. i ma związek z obrazem Świętej Rodziny. Ok. 1625 r. ufundował go do kolegiaty kaliskiej niejaki Stobienia - mieszkaniec podkaliskiej wsi Szulec jako wotum dziękczynne za uzdrowienie. Opisał je w pierwszej połowie XVIII w. ks. Józef Świtalski. Według tej relacji sparaliżowany Stobienia, zmożony długą chorobą, prosił Boga o śmierć. Następnej nocy przyszła do niego sędziwa osoba, w której od razu rozpoznał św. Józefa, i z uśmiechem poleciła, by zlecił namalowanie obrazu. W jego centrum znaleźć się mieli: Najświętsza Maryja, Jej Oblubieniec Józef Święty oraz „Dziecina Jezus, od Oboyga, za Rączki prowadzony”. Kiedy Stobienia ucałował gotowy i poświęcony obraz, odzyskał zdrowie. Wkrótce po umieszczeniu obrazu w kolegiacie odnotowano pierwsze łaski.

Rozmowa z ks. kan. Januszem Sałajem, proboszczem parafii św. Filipa Neri w Kąkolewnicy.

Początek Wielkiego Postu - zarówno przyjęcie popiołu na głowy w Środę Popielcową, jak też liturgia słowa w pierwszą Niedzielę Wielkiego Postu - bardzo dobitnie przypomniał nam o grzesznej naturze człowieka.

Psalmem 51, który wybrzmiał tej niedzieli, często posługują się spowiednicy, zadając pokutę, ponieważ rzuca on światło na różne kwestie związane z ludzką grzesznością. Odczytanie go ułatwia znajomość kontekstu, w jakim powstał. Utwór nawiązuje do grzechu króla Dawida, który zauroczony Batszebą, żoną Chetyty Uriasza, nie tylko popełnił grzech cudzołóstwa, ale też doprowadził do śmierci swego wojownika - i to podstępnie, mieczem Ammonitów.

Pracę nad rozprawą doktorską o pobożności ludowej na południowym Podlasiu przerywała Dominikowi Zimnemu choroba.

- Pisanie doktoratu było w mojej sytuacji szkołą cierpliwości i pokory. Ale tego samego uczy przecież niepełnosprawność - mówi pan Dominik. - Nie jestem rodowitym Podlasianinem - zaznacza na wstępie Dominik Zimny z miejscowości Bubel-Łukowiska pod Janowem Podlaskim z uwagą, że w gruncie rzeczy ten brak zakorzenienia pomógł mu zarówno w pisaniu pracy licencjackiej, magisterskiej, jak i doktorskiej. Temat każdej ściśle powiązany był z miejscem, gdzie żyje od 18 lat. - Urodziłem się w 1979 r. w Kaliszu. Od szóstego roku życia chorowałem na cukrzycę. Po 34 latach, w trakcie pisania doktoratu, wysiadły mi nerki. Ratunkiem był przeszczep, który przeszedłem w 2021 r.