Od pewnego czasu wracam do przeszłości, zwłaszcza do lat, gdy człowiek w nastoletniej gorączce starał się zrozumieć rzeczywistość dziejącą się za oknami. Nie są to jednak powroty nostalgiczne, mające na celu zaspokojenie własnych marzeń o świecie wspomnieniami przeszłości, ile raczej próba ponownego odkrywania źródła, które stanowi o jakości życia.

Niewiele dni temu TVP 1 wyemitowała film o generale Wojciechu Jaruzelskim. I za zgodę na tę właśnie emisję lewica żąda głowy Anity Gargas, wiceszefowej publicznej telewizji. Co tak bardzo oburzyło lewicę?

Teoretycznie każdy Polak, przynajmniej średnio wykształcony, zna „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza chociażby we fragmentach. Teoretycznie, gdyż stan obecnej edukacji, zwłaszcza pod wpływem „zbrykowania” dzieł literackich, raczej nie napawa optymizmem co do stanu czytelnictwa dzieł nie tylko Mickiewicza przez dzisiejszą młodzież.

Właśnie esemesa dostałam. Wiadomość ważną-nieważną. Taki kawałek ploteczki. Siedzę sobie teraz i zastanawiam się, czy odpisać. Skomentować natychmiast, czy tak sobie, o, bez komentarza zostawić. I refleksja mnie jakaś przy okazji nachodzi. A może nie refleksja wcale, tylko takie zwyczajne myślenie, jakie się samo myśli, gdy smuga cienia dawno już za tobą.

Nie jest przyjemnie dokonywać oceny własnego gniazda rodzinnego. Jeśli jednakże przyjmie się, że ma to charakter oczyszczający, to warto do tego przystąpić, chociażby człowiek miał mieć lekkiego kaca.

Już wkrótce zapomnimy o odnajdywaniu w sobie cech pacjenta z dowcipu, w którym pyta on: „Co to jest, już trzeci dzień nic mi się nie chce?”, a lekarz odpowiada: „Środa!”. Nie znajdziemy również potrzeby wprowadzania i patrzenia, jak w realnym życiu realizuje się stwierdzenie:

Trudno w dzisiejszych czasach prowadzić jakąkolwiek dyskusję. Nie dlatego, że mało jest osób zdolnych do debaty, ile raczej dlatego, że każde wypowiedziane przez nas w sporze słowo może stanowić potencjalny materiał dowodowy w oskarżeniu o sianie nienawiści.

Krzysztof Kononowicz dostał rolę w filmie. Chyba jako gwiazda. Bo nie sposób przecież zapomnieć niedawnego kandydata na urząd prezydenta Białegostoku.

Dokładnie rok temu „Echo Katolickie” opublikował mój artykuł pt. „Monopol na miłosierdzie”. Zdziwiłem się przeogromnie, gdy okazało się, że z całej masy ponad 3800 artykułów o działaniu Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy jej twórca wyłuskał właśnie ten i „rozsławiał” moje imię zarówno w rozgłośniach radiowych, jak i stacjach telewizyjnych, a także poświęcił mojej skromnej osobie wpis na swoim blogu.

Napadało na biało - i to całkiem nieźle. Tak zwane środki lokomocji nie dają sobie rady z mało chyba spodziewanym atakiem. Lokalni i krajowi włodarze próbują coś z tym fantem zrobić, ale niekoniecznie im się to udaje.