Początek drugiej prezydentury Donalda Trumpa zrobił spore zamieszanie. Jego inauguracyjne wystąpienie najbardziej przeraziło lewaków. Ich dotychczasowe świętości zostały nagle zaatakowane.

Zerwanie z ekologicznym szaleństwem, koniec cenzury, wycofanie Stanów Zjednoczonych ze Światowej Organizacji Zdrowia czy wreszcie podpisanie dekretu uznającego tylko dwie biologiczne płcie, to niemal wybuch granatu w ideologicznym szambie. Każda z tych spraw narusza lewicowe tabu, jednak zburzenie tylu mitów w jednym czasie musi doprowadzić do czegoś w rodzaju głębokiej frustracji.

Kilka lat temu podsłuchałam (naprawdę niechcący!) rozmowę dwóch dziewczynek. Dotyczyła sfery intymnej. Jedna z nich określiła te miejsca jako brzydkie. Nie są brzydkie - zaoponowała druga - tylko intymne. Wstydliwe - wyjaśniła uczone słowo.

Powodem, dla którego to zdarzenie w mojej głowie odżyło, stała się dyskusja wywołana zaistnieniem w naszej publicznej przestrzeni komiksu „Gender Queer. Autobiografia”. To wyn(at?)urzenia Mai Kobabe, amerykańskiej trans-aktywistki, „opowiadające - jak podaje wydawca - o doświadczeniach związanych z odkrywaniem tożsamości płciowej i seksualnej”.

Osoby śniące o byciu głową państwa z trybu kampanii niewyborczej właśnie przeszły w tryb kampanii wyborczej. Z niespotykanym przytupem na wyższy stopień wtajemniczenia wkroczył mój ulubieniec Rafał „Bążur” Trzaskowski.

Jak doniosła jedna z sondażowni regularnie sprawdzająca, co jest sądzone wśród rodaków na temat wciąż zgłaszających się potencjalnych następców Andrzeja Dudy, po niezwykle udanej prekampanii notowania pana Rafał tąpnęły aż o dziewięć punktów procentowych. Niezrażony drobną porażką włodarz miasta stołecznego, po przekazaniu obowiązków służbowych zastępcom i napisaniu podania o urlop, natychmiast - jak ma to w zwyczaju - wskoczył do tramwaju i pojechał na spotkanie ze sztabowcami, by wspólnie ustalić szczegółowy plan swojej peregrynacji po kraju.

Rozkręca nam się wyborcza karuzela. Poznaliśmy terminy i wiemy już, że mamy około pięciu miesięcy, aby dokładnie poznać kandydatów na prezydenta, których - jak na razie - objawiło nam się już dziewięciu.

Łatwiej z pewnością będzie dokładnie poznać kandydatkę, bo tylko jedna kobieta zdecydowała się ubiegać o prezydencki urząd. W tym momencie mamy więc układ znany z telewizyjnego teleturnieju, czyli „jeden lub jedna z dziesięciu”. Wszystko może jednak jeszcze się zmienić, bo rejestracja kandydatów jest przecież możliwa nawet 45 dni przed terminem wyborów, a do tego momentu ktoś tam może się jeszcze zdecydować. Tak czy inaczej karuzela nam się rozkręca i już teraz widać, że to „wielka gra”, w której wszyscy pójdą „va banque”.

Od paru lat, po świąteczno-noworocznej flaucie, rozpoczyna się rytualna dyskusja na temat Fundacji Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy.

Burzliwa wymiana zdań przebiega według dobrze znanego schematu. Po jednej stronie znajduje się grupa fanatycznych zwolenników wystrojonego w czerwone spodnie dyrygenta orkiestry, po drugiej - jego zagorzałych krytyków. Jest jeszcze trzecia grupa głosząca neutralne hasło: „Jak ktoś chce, niech daje, jak nie chce, niech nie daje”. Ta postawa nie ma jednak większego znaczenia przy nakręceniu emocji nabijających kolejne rekordy WOŚP-u.

To jest naprawdę ładne zdjęcie: dobrodusznie uśmiechnięty Donald Tusk patrzy na dziewczynkę (wnuczkę?), która przykleja mu serduszko Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Towarzyszy temu obrazkowi równie poruszający podpis: „Miłość zawsze będzie silniejsza od nienawiści. Prawda, kocha

ni?”. Tak na platformie X aktualnie urzędujący premier docenił 33 finał pomocowej akcji Jerzego Owsiaka. A kilka dni wcześniej ogłoszone przez Telewizję Republika hasło „Nie daję Owsiakowi, wspieram Republikę” skomentował wpisem: „Ruszyła akcja pisowskiej telewizji (…). Wielka Orkiestra zbiera na dzieci chore na raka, oni zbierają na swoje media chore na nienawiść. To już u nich tradycja”.

Koń, jaki jest - każdy widzi. Ta krótka i węzłowata definicja popularnego ssaka nieparzystokopytnego pochodzi z jednej z pierwszych polskich encyklopedii.

Mowa o „Nowych Atenach” autorstwa ks. Benedykta Chmielowskiego. XVIII-wieczny autor kompendium wiedzy o otaczającym go świecie - swego rodzaju namiastki dzisiejszej Wikipedii - wyszedł najprawdopodobniej z założenia, że odwiecznego przyjaciela człowieka, towarzysza doli i niedoli, nieodłącznego kompana na polu bitwy czy roli, nikomu bliżej przedstawiać nie trzeba. Wystarczyło po prostu nań spojrzeć.

Zakorzeniła się w naszym kraju taka świecka tradycja, że przed świętami Bożego Narodzenia i Wielkanocy zaczyna się medialny antyreligijny rozruch.

„Wiodące” publikatory niemalże prześcigają się w produkowaniu treści, które mają odstręczyć od i zniechęcić do obchodzenia tych uroczystości. Nie inaczej było i w ostatnim roku. Co prawda o wolną od pracy Wigilię mocno się dopominała lewica, ale przecież nie po to, żeby mieć więcej czasu się na Pasterkę rychtować. Nie po to też, żeby uczcić Boże Narodzenie, tuż przed świętami wpłynęła do sejmu petycja o zakazie spowiedzi dzieci.

Dawno, dawno temu, kiedy jeszcze na świecie nie było internetu, moja XIX-wieczna babcia Franciszka każdej Wigilii śpiewała swoją dyżurną pastorałkę.

Jak już z kolędowego repertuaru wyczerpaliśmy wszystko, co i w głowach, i w książeczkach do nabożeństwa zapisane stało, babcia dla kurażu chłypała parę łyków jabłkowo-gruszkowo-śliwkowego kompotu i dokładnieńko wycierając usta ukrochmaloną na sztywno chusteczką, zaczynała: „Tusząc pasterze, że dzień blisko, wygnali owce na pastwisko, z obory, z obory, zapędzili pod bory. Natrafili dobrą trawę, pokładli się na murawę, posnęli, posnęli. A bydło jadło, jadło, jadło, a bydło jadło, jadło, jadło, aż im się pokładło”.

Było to na przełomie lat 70 i 80 ubiegłego wieku. W Polsce istniały tylko dwie płcie, na parkingach było mnóstwo wolnego miejsca, ulicami jeździło zaledwie kilka marek samochodów, a w tzw. społemowskich sklepach - poza (nie)miłymi ekspedientkami - nie było praktycznie niczego.

Będąc wówczas dzieciakiem, chyba ze dwa razy w tygodniu, parę minut przed 7.00, uzbrojony w monetę o nominale 20 zł z facjatą Marcelego Nowotki, biegałem do pobliskiego spożywczaka celem nabycia drogą kupna ważącej 250 g kostki masła. Potem szybko wpadałem do domu, aby schować cenną zdobycz do ruskiej lodówki i biegusiem do budy (tak wtedy nazywaliśmy szkołę).