Owocowy przysmak znany w dawnej Polsce i na Litwie pod nazwą ser jabłeczny, a za wschodnią granicą jako pastyła, od niedawna produkowany jest na Lubelszczyźnie.

Sery jabłeczne, które nie są jednak serami, to przetwory słodzone o dużej wartości odżywczej i wyjątkowo długim okresie przechowywania. Ich walory smakowe doceniano zwłaszcza w XIX w. Takie „sery” otrzymywało się w procesie smażenia przecieru jabłkowego z miodem lub cukrem. W celu podniesienia walorów smakowych i zapachowych stosowano różne dodatki, np. suche, utarte, kandyzowane skórki owoców południowych, orzechy, migdały czy drobno zmielone przyprawy korzenne: cynamon, kardanom, goździki, ziele angielskie lub gałkę muszkatołową.

Nie zawsze wyciągam z plecaka aparat fotograficzny. Często w trakcie swoich wypraw po prostu obserwuję otaczającą mnie piękną przyrodę - mówi Tomasz Kozłowski z miejscowości Mordy.

I podkreśla: - Fotografowanie powinno odbywać się z zachowaniem szacunku dla otaczającej przyrody i istot ją zamieszkujących. Nie powinno się robić zdjęć za wszelką cenę. Nim naciśnie spust migawki, zastanawia się nad odpowiednim fotograficznym ujęciem fragmentu świata, który w danym momencie go zaciekawił. - Zdjęcia można robić z wysokości wzroku czy nawet leżąc na ziemi - opowiada pasjonat. - Jeśli ustawiam aparat na długim czasie naświetlania, obserwowany przeze mnie płynący strumień będzie na zdjęciu rozmazany, ale jednocześnie uchwycę jego ruch.

Modlitewnik pomaga w modlitwie, skupieniu, zrozumieniu prawd wiary. Modlitewnik może nam być przydatny z kilku powodów.

Jednym z nich jest pomoc w przygotowaniu do Mszy św. oraz dziękczynienia po Eucharystii. Przyda się do dobrego odbycia spowiedzi poprzez zawarty w nim tekst rachunku sumienia. W modlitewniku odnajdujemy również rozważania różańcowe oraz Drogi krzyżowej, teksty Gorzkich żali, litanii i pieśni, które towarzyszą nam w ciągu całego roku liturgicznego, a także modlitwy na różne okoliczności życiowe. Są w nich teksty dawne i nowe, uwspółcześnione, te znane i takie, z którymi stykamy się po raz pierwszy. Są nieocenioną pomocą w naszej modlitwie.

Celem Wspólnoty bł. Euzebiusza, która powstała w 2011 r., jest duchowe wspieranie Zakonu św. Pawła Pierwszego Pustelnika.

Jej członkowie zobowiązują się podjąć modlitwę za ojców i braci paulinów w wybranym dniu każdego miesiąca. Wspólnocie patronuje założyciel Zakonu Paulinów bł. Euzebiusz z Ostrzyhomia, który w XIII w. zebrał pustelników żyjących w lasach naddunajskich na Węgrzech. Podczas najazdu Tatarów, aby uratować swoje życie, ukrywał się w lasach, gdzie spotkał wielu pustelników. W 1246 r. rozdał cały swój majątek biednym i z kilkoma towarzyszami rozpoczął życie wypełnione pokutą i kontemplacją. Jego wspólnota przyjęła tę samą surową regułę, co eremici z drugiego klasztoru św. Jakuba założonego przez bp. Bartłomieja z Peczu. Euzebiusz miał wizję złączenia obu wspólnot, czego dokonał, stając się pierwszym przełożonym pustelników naddunajskich. Nadał nowemu zgromadzeniu nazwę Zakonu Braci św. Pawła Pierwszego Pustelnika i już jako prowincjał zabiegał o jego zatwierdzenie przez Stolicę Apostolską.

Są łącznikiem pomiędzy pacjentem w cierpieniu a Panem Bogiem. Swoją posługę przy chorych wykonują z wytrwałością i cierpliwością.

Siostry zakonne jako pielęgniarki pracują w przychodniach zdrowia, szpitalach, placówkach opieki społecznej, domach spokojnej starości i hospicjach. Podejmują również pracę medyczną na misjach, niosąc pomoc chorym, stając się świadkami miłosierdzia - jako siostry z zawodu i siostry z powołania. Obecne są także na terenie naszej diecezji, pełniąc uczynki miłości chrześcijańskiej wśród ludzi. - Spełniam się i jako pielęgniarka, i jako matka - mówi o sobie s. Katarzyna ze Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu. W Domu Pomocy Społecznej dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej w Łukowie, w którym przebywa 31 chłopców w wieku od 13 do 17 lat, praca polega na całodobowej opiece, świadczeniu pomocy medycznej, rehabilitacji i zajęciach terapeutycznych.

Błogosławiąc, życzymy, aby dobro, które Bóg nam przygotował, było przyjęte z wiarą.

Bóg błogosławi stworzeniom już na początku opowieści o stworzeniu świata: „Pobłogosławił je Bóg tymi słowami: «Bądźcie płodne, mnóżcie się i zapełniajcie wody morskie. Ptactwo zaś niech się mnoży na ziemi»”. Ludzie Starego Testamentu błagają o błogosławieństwo i unikają przekleństw, które są konsekwencją niegodziwości i grzechu. Najbardziej znaną formułą błogosławieństwa w Starym Testamencie jest błogosławieństwo Aaronowe: „Pan powiedział do Mojżesza: «Oznajmij Aaronowi i jego synom: Tak macie błogosławić Izraelitów - Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozjaśni nad tobą swoje oblicze i będzie ci łaskawy. Niech Pan zwróci na ciebie swoje oblicze i niech cię obdarzy pokojem»”. W Nowym Testamencie Jezus często wyciąga błogosławiącą dłoń - do ubogich w duchu, tych, którzy się smucą, którzy pragną sprawiedliwości i cierpią prześladowania. Kościół od samego początku przejął praktykę błogosławienia ludzi, zwierząt i przedmiotów.

Lubię haftem wykonywać widoki - mówi 82-letnia włodawianka Halina Puła, która za pomocą igły i nitki potrafi tworzyć niezwykłe pejzaże. Oprócz satysfakcji pasja daje jej niezwykle cenną możliwość: przynoszenia radości i sobie, i innym.

Obrusy, serwetki, narzuty, poduszki, bieżniki na ławy i makatki. Większość robótek ręcznych pani Halina oddała ludziom, bo - jak sama mówi - lubi obdarowywać. Zachowała jedynie te pamiątkowe, wykonane przez matkę. Pierwsze makatki wyszły spod jej ręki dziesięć lat temu. Wcześniej robiła na drutach i szydełku, nieobce są jej także tajniki haftu richelieu. - Moja mama, Janina Romaniuk, której, niestety, nie pamiętam, ponieważ miałam dwa lata, kiedy zmarła, wykonywała serwety. Niewiele o niej wiem, ale na pewno zajmowała się haftowaniem. Przekazano mi wykonane przez mamę dwa obrusy: jeden na szydełku, drugi wyszywany ręcznie igiełką. Myślę, że po niej odziedziczyłam tę pasję - opowiada.

W czasach cierpienia i wojny wszyscy ludzie potrzebują światła i ciepła, aby powrócić do nadziei. Tę daje Jezus, który się narodzi. Na przyjście Zbawiciela świata przygotowują się także rzymscy katolicy mieszkający w Ukrainie i w Rosji.

Są obawy, że Rosja wykorzysta święta Bożego Narodzenia do zmasowanych ataków na cierpiący naród ukraiński. Ludzie wierzą głęboko w to, że nawet tam, gdzie jest wojna, Chrystus się narodzi i przyniesie miłość oraz pokój. W duchowych przygotowaniach do świąt Bożego Narodzenia wiernym towarzyszą duszpasterze, wśród których są kapłani z naszej diecezji. W świecie pogrążonym w mroku wojny i nienawiści wskazują oni drogę do stajenki, gdzie narodzi się Zbawiciel.

Ks. kan. Józef Brzozowski otrzymał odznakę nadaną przez Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej.

Uhonorowanie nastąpiło 11 grudnia, podczas Mszy św. w kościele Matki Bożej Bolesnej w Lacku, którą ksiądz kanonik sprawował wraz z proboszczem parafii ks. Zbigniewem Komoszką. Odznakę wręczyła poseł na Sejm RP Anna Dąbrowska-Banaszek w obecności prezesa włodawskiego koła ŚZŻAK kpt. Edmunda Brożka i przewodniczącego oddziału włodawskiego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” Erazma Piotra Meniów.

Proszą o wstawiennictwo o. Pio w różnych sprawach życia, modlą się o pokój na świecie oraz w intencji kapłanów - tych, którzy opiekowali się grupą, i tych, którzy posługują w parafii aktualnie.

23 listopada w parafii Przemienienia Pańskiego odbył się jubileusz 20-lecia Grupy modlitwy o. Pio. Eucharystii przewodniczył ks. kan. Sławomir Brodawka, inicjator i założyciel tej wspólnoty wiernych. Do wspólnej modlitwy włączyli się dawni opiekunowie grupy: ks. Franciszek Klebaniuk, ks. Paweł Padysz, ks. Robert Ponikowski i ks. Łukasz Wirtek. Grupy modlitwy o. Pio zaczęły powstawać w wyniku próśb Piusa XII w obliczu potrzeb duchowych ówczesnego społeczeństwa. Ojciec Pio w odpowiedzi na apele papieża i zainicjował tzw. grupy modlitwy, aby zwyciężać zło na świecie. Pierwsze takie wspólnoty powstały w 1947 r. we Włoszech i związane były z Domem Ulgi w Cierpieniu w San Giovanni Rotondo.