Z ramienia ZL rozpoczętymi w 1832 r. przygotowaniami organizacyjno-wojskowymi kierował płk Józef Zaliwski, aktywny działacz Nocy Listopadowej. Inicjatorzy przedsięwzięcia byli przeświadczeni, że kraj gotów chwycić za broń na pierwsze wezwanie poparte wkroczeniem niewielkich oddziałów, które zapoczątkują partyzancką walkę.

20 lutego 1832 r. został wydany dekret cara o powołaniu w Warszawie Najwyższego Sądu Kryminalnego, złożonego z ośmiu generałów rosyjskich i kilku zdradzieckich Polaków. Represje odbywały się również na terenach za Bugiem.

Sekwestry obejmowały nieraz także dobra właścicieli nieuczestniczących bezpośrednio w spotkaniu. Na początku 1832 r. ks. Konstanty Czartoryski - poprzez swojego plenipotenta - wystąpił o anulowanie decyzji dotyczącej konfiskaty dóbr Woskrzenice, Witoroż i Janówka, które w księgach hipotecznych zapisano na nazwisko jego brata - Adama.

Majątki aktywnych w powstaniu Podlasian objęły konfiskaty. Dotyczyło to także mieszkańców miast. Powstańcowi Wawrzyńcowi Walcowskiemu z Łukowa skonfiskowano grunt i dom. Karolowi i Tadeuszowi Sierputowskim odebrano majątek w Komarówce oraz dom w Międzyrzecu.

W dniu, w którym II korpus opuścił teren Podlasia, Michałowscy, właściciele majątku Roskosz koło Białej Podlaskiej, rozpoczęli w Warszawie starania o uwolnienie Władysława Wężyka z Toporowa, przyszłego sławnego podróżnika i pamiętnikarza.

Jak wspominał przebywający w Warszawie młody Podlasiak - Władysław Wężyk, który trzy dni wcześniej zapłakał na widok wkraczających do stolicy Rosjan: - 11 września 1831 r. zostałem aresztowany przez jednego z generałów carskich za harde moje spojrzenie i niezdjęcie czapki przed nim.

Do II korpusu referendarza ds. wojskowych, oprócz kpt. Kowalskiego, gen. Małachowski wyprawił Prota Lelewela. Wspominał on: „Tak wyruszyliśmy, poszukując korpusu Ramorina. W Mińsku nie wiedziano nic, co się z wojskiem tym dzieje.

Marsz II korpusu z rej. Siedlec w kierunku Warszawy trwał bardzo krótko, bo już ok. 21.00 gen. Ramorino w Iganiach otrzymał doniesienie o kapitulacji Warszawy (poddanie stolicy nastąpiło 8 września, o 8.00 rano).

Feldmarszałek Paskiewicz w raporcie przesłanym cesarzowi Mikołajowi pisał „Dnia 7 września o godz. 3 rano p. Prądzyński przedstawił się na naszych forpocztach [na Woli - JG] i żądał mówić ze mną…

6 września o 5.00 wojska Paskiewicza rozpoczęły szturm Warszawy. Lunety fortyfikacyjnej nr 59 broniło 400 ludzi pod komendą pochodzącego z Rogoźnicy mjr. Józefa Borzęckiego. Ok. 11.00 najsilniejsza linia polskiej obrony - Wola - padła.