Po zakazie działania lóż masońskich obostrzenia rządu poszły jeszcze dalej. Ponieważ uważano, że w organizacjach tych przodowali Żydzi, powstał (zatwierdzony przez cara) projekt odosobnienia ich od chrześcijan.

W 1823 r. ukończono na Podlasiu inwestycję na wskroś nowoczesną, odpowiadającą ówczesnemu postępowi cywilizacyjnemu. Był to ostatni odcinek szosy Warszawa - Brześć.

Rok 1821 zasłynął na Podlasiu z groźnych klęsk żywiołowych. Do najsłynniejszych należał pożar Międzyrzeca Podl. 22 maja i Kodnia we wrześniu, nie licząc wcześniejszych udręk pogorzelców z Łukowa.

Do 1816 r. nie było w Królestwie Polskim dróg bitych, istniały tylko drogi zwyczajne, utrzymywane przez okolicznych mieszkańców za pomocą powinności szarwarkowej, opartej na zwyczajach miejscowych.

W pierwszej połowie 1818 r. władze wojewódzkie w Siedlcach zarządziły przeniesienie targów z rynku środkowego koło starego ratusza na koński rynek, położony nieco dalej, na zachód od pierwszego.

Na początku lata 1818 r. władze wojskowe Królestwa Polskiego przeniosły z Krasnegostawu do Międzyrzeca jeden z pułków ułańskich i sztab brygady jazdy. Dowódcą ich mianowany został wybitny kawalerzysta z poprzednich wojen - płk Jan Kozietulski.

Na początku 1818 r. przeprowadzono pierwsze wybory parlamentarne do Sejmu Królestwa Polskiego. Ponieważ obwód bialski obejmował pow. łosicki i bialski, ustalono jako miejsce odbywania sejmiku Janów Podlaski.

Latem 1816 r. przejechał przez Podlasie J.U. Niemcewicz i pozostawił interesujące spostrzeżenia z podróży. W Brześciu widział spalone świątynie - kościół jezuicki i farę.

Trudne położenie gospodarcze Podlasia na początku 1814 r. niewiele się zmieniło. Tak o sytuacji w rej. Stanisławowa zapisał Prot Lelewel: „Z gospodarstwem przykra była sprawa, nie było nic, a należało dostarczać furażu w zbożu, mące, krupach, owsie, sianie, mięsie, wódce. Wszystko więc gotowizną trzeba było zaspokajać…

Na przełomie stycznia i lutego 1813 r. departament siedlecki został zajęty przez wojska rosyjskie. Pamiętając poprzednie wyczyny najeźdźców, majętniejsi obywatele rozpoczęli ucieczkę na zachód. Spieszną podróż ze Sławacinka pod Białą tak wspominał późniejszy literat, folklorysta i historyk literatury Kazimierz Władysław Wójcicki: