Wiele atrakcji dla dzieci i młodzieży przygotowali członkowie scholi działającej w parafii św. Mikołaja w Międzyrzecu Podlaskim z racji trwających w województwie lubelskim ferii zimowych.

- To już tradycyjny cykl spotkań zorganizowany przez pana organistę i jego podopiecznych, na który zapraszają swoich przyjaciół do wspólnej zabawy - zachęcał proboszcz ks. Dariusz Parafiniuk. Ferie ze Scholą Świętego Mikołaja trwały pięć dni. Podczas dwóch pierwszych przygotowano program z myślą o młodzieży. Trzy kolejne zaplanowane były dla dzieci. Pierwszy dzień ferii rozpoczęła konferencja ks. Leszka Mućki. Następnie młodzi ludzie mogli zadać anonimowe pytania dotyczące nurtujących ich kwestii, dotyczących wiary, grzechu czy miłości.

Wspólna modlitwa, konferencja naukowa i rozważanie słowa Bożego to główne punkty XXVI Dnia Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce, który ph. „Przejście Pana: Dziś wychodzicie” (Wj 13,14) obchodzono 17 stycznia w Siedlcach.

Uroczystość rozpoczęła się przy pomniku upamiętniającym zagładę siedleckich Żydów w czasie II wojny światowej, usytuowanym w miejscu sąsiadującym dawniej z synagogą spaloną przez Niemców w 1939 r. Bp Kazimierz Gurda oraz naczelny rabin Polski Michael Schudrich zapalili znicze przy pomniku, następnie wszyscy zebrani wysłuchali odczytu historyka dr. Witolda Bobryka, który przybliżył losy społeczności żydowskiej w Siedlcach. - Shoah przyniósł zagładę barwnej i różnorodnej społeczności żydowskiej żyjącej od wieków wśród nas - mówił.

Wszystko zaczęło się od Moniki. To ona - tuż przed Dniami Babci i Dziadka - uświadomiła mi narodziny tej nowej formy. Dziabko - czyli określenia niebinarnego rodzica rodzica. Plus przydzielenia mu święta zaraz po babci i dziadku, czyli 23 stycznia. A że moda na wychodzenie z szafy nie stawia ograniczeń wiekowych…

Osoba niebinarna to taka, której płeć nie wpisuje się w prosty podział na kobiety i mężczyzn. I przy tym podziale pozostańmy, choć sprawa podobno bardziej skomplikowana jest. Proste to było do tej pory: jak osoba uważała się za kobietę albo za mężczyznę i jej/jego dzieci też miały dzieci, to to najmłodsze pokolenie zyskiwało nazwę wnuczki lub wnuczka, a to najstarsze babci albo dziadka.

We wtorek 17 stycznia, w 149 rocznicę bohaterskiej obrony drelowskiej świątyni i śmierci poniesionej przez 13 unitów, miejscowa społeczność oddała cześć swoim przodkom.

Obchody rozpoczęła Msza św. w kościele Niepokalanego Poczęcia NMP sprawowana pod przewodnictwem biskupa seniora diecezji radomskiej Henryka Tomasika. Zgromadziła ona wiernych drelowskiej parafii, społeczność miejscowej szkoły, przedstawicieli gminnych instytucji i wielu gości. W homilii biskup podkreślił, jak wiele bolesnych doświadczeń stało się udziałem unickiej społeczności Drelowa i okolicznych wiosek w czasach prześladowań. Przenikało je jednak wielkie świadectwo wiary - przypieczętowane krwią przelaną pod świątynią 17 stycznia 1874 r.

W niedzielę 22 stycznia w kościele Najświętszego Zbawiciela w Rykach została odsłonięta tablica poświęcona ks. Józefowi Żebrackiemu. W kilku parafiach dał się poznać jako patriota, orędownik sprawy polskiej i wróg caratu. Po latach doczekał się upamiętnienia.

Zapomniany nieco kapłan był jednym z wielu księży, którzy włączyli się w powstanie styczniowe. Najwięcej o jego działalności wiedzą mieszkańcy Radzyniu Podlaskim, gdzie ks. J. Żebracki zasłużył się szczególnie. Do Ryk dotarł, co prawda, po klęsce zrywu, ale nadal był otaczany szacunkiem. Do dziś na zabytkowym ryckim cmentarzu spoczywają dwie jego siostry: Aniela i Filomena Żebrackie. Głębsza analiza dokonań powstańca w koloratce doprowadziła do odsłonięcia jego tablicy.

Dziękuję, że znaleźliście czas, by pójść i mówić o narodzeniu Pana Jezusa, za wsparcie misji, misjonarzy, którzy głoszą tam Ewangelię - mówił bp Kazimierz Gurda podczas Diecezjalnego Zjazdu Kolędników Misyjnych, który odbył się 19 stycznia w sanktuarium św. Józefa w Siedlcach.

W spotkaniu uczestniczyły dzieci oraz młodzież z kół misyjnych z całej diecezji, wraz z kapłanami i opiekunami. Wśród nich znaleźli się przedstawiciele parafii: Domanice, Huszlew, Skórzec, Żeliszew, Okrzeja, Wola Uhruska, Różanka i Rokitno. Owocami swojej pracy podzieliły się z rówieśnikami, a także z pasterzem diecezji bp. K. Gurdą i duszpasterzem ds. misyjnych ks. Kazimierzem Jóźwikiem. Zanim rozpoczęło się kolędowanie, koło misyjne z parafii w Woli Uhruskiej podzieliło się swoimi doświadczenia po udziale w Synodzie Misyjnym Dzieci „Budzimy do misji”.

W poniedziałek 23 stycznia w pratulińskim sanktuarium odbyły się centralne uroczystości ku czci bł. Męczenników Podlaskich, którzy w obronie wiary, jedności Kościoła i polskości ponieśli śmierć.

Msza św. odpustowa sprawowana była pod przewodnictwem bp. Kazimierza Gurdy. Na początku homilii biskup siedlecki przypomniał wydarzenia, jakie rozegrały się 24 stycznia 1874 r. przy pratulińskim kościele, w obronie którego stanęli miejscowi parafianie, nie bacząc na to, że może ich spotkać taki sam los, jak unitów w Drelowie. - Wszyscy żyli tym samym duchem, Bożym Duchem, duchem wierności, duchem jedności z Chrystusem w Jego świętym Kościele. Wypełnili w ten sposób modlitwę Jezusa zanoszoną do Ojca w Wieczerniku, aby wszyscy Jego uczniowie byli jedno - zaznaczył bp K. Gurda.

Powołania nie da się zamknąć w żadnej teorii ani wyjaśnić za pomocą wzoru. Wiele jest także dróg, którymi Bóg prowadzi do powołania. Podobnie jak możliwości jego realizowania. Bohaterki tekstu „Powołane” s. Estera i s. Barbara wybrały życie zakonne, choć jako młode dziewczyny miały zupełnie inne plany. W dodatku, kiedy usłyszały głos „Pójdź za Mną”, wcale […]

Najprawdopodobniej młody człowiek, być może wracający ze spotkania ewangelizacyjnego, poruszony treściami, które tam usłyszał, namalował na murze przejścia podziemnego entuzjastyczne zdanie: „Bóg jest odpowiedzią!”. Za kilka dni ktoś inny dopisał pod spodem: „A jakie było pytanie?”.

Wizyta duszpasterska z natury rzeczy - obok błogosławieństwa domu, otulenia modlitwą rodziny i wzmocnienia jedności Kościoła (w wymiarze jego elementarnej komórki, jaką jest parafia) - stanowi dobrą okazję do refleksji nad kondycją naszej wiary, rozumienia Kościoła jako takiego. Generalnie zdecydowana większość z nas otwiera drzwi księdzu - jedni z przekonania, szczerze, inni z poczucia obowiązku, pragnienia zachowania pewnej tradycji. Pomimo medialnej nagonki i cyklicznego zohydzania „kolędy” przez popularne portale internetowe czy zbliżające się do tabloidów i szukające na siłę sposobu na wzmocnienie poczytności lokalne gazety. Bywają też drzwi zamknięte. Dlaczego? Powody są zapewne różne.

4 września 1927 r., podczas uroczystości związanych z powrotem wizerunku Matki Bożej Kodeńskiej do Kodnia, miała miejsce niezwykła ceremonia. Tamtego dnia 31 podlaskich unitów zostało wyróżnionych państwowymi oraz kościelnymi odznaczeniami.

Wszyscy otrzymali Złote Krzyże Zasługi i papieskie krzyże „Pro Ecclesia et Pontifice”. W tej grupie było 26 mężczyzn i pięć kobiet. O tym, jak wyglądała ceremonia, można dowiedzieć się z miesięcznika „Wiadomości Diecezjalne Podlaskie” (9/1927). Przed sumą do unitów oficjalnie zwrócił się Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, mówiąc: „Wyście cierpieli za wiarę i za Polskę, gdyż ten, który trwał przy wierze, trwał i przy Polsce. Dlatego w imieniu Pana Prezydenta Rzeczypospolitej i Rządu wręczę wam odznaki honorowe, by w ten sposób nagrodzić wasze cierpienia…”. Po odznaczeniu wojsko zaprezentowało broń, a orkiestra zagrała hymn Polski. Jeden z odznaczonych podziękował w imieniu pozostałych za wyróżnienie i zawołał: „Niech żyje Polska!”.