Na początku marca 1768 r. były sekretarz radomian, Marcin Matuszewicz, z polecenia ambasadora Repnina pisał naglące listy do Białej, wzywając Karola Stanisława Radziwiłła, aby podpisał wydrukowane konstytucje sejmowe.

29 lipca 1767 r. pragnący odegrać się na Czartoryskich pan Białej - Karol Stanisław Radziwiłł wraz z całą generalnością przeniósł się z Radomia do Warszawy. Były szef obozu republikańskiego Jan Klemens Branicki wezwał konsyliarza podlaskiego Józefa Pułaskiego do Białegostoku. 19 sierpnia Pułaski wyruszył z Warszawy na Podlasie.

28 lutego 1767 r. upatrzony na marszałka konfederacji, mający mir u szlachty, ale bardzo naiwny i mało wyrobiony politycznie, Karol Stanisław Radziwiłł - „Panie Kochanku” pragnący jak najszybciej wrócić do kraju i odzyskać majątek, przyjął warunki rosyjskie.

25 listopada 1764 r. odbyła się koronacja Stanisława Poniatowskiego. Przed katedrą św. Jana, gdzie miała odbyć się uroczystość, wartę trzymał Wiktoryn Kuczyński, podstoli drohicki, nowy szambelan królewski.

Podczas sejmu konwokacyjnego termin elekcji nowego króla wyznaczono na 27 sierpnia 1764 r., zaś odbycie sejmików przedelekcyjnych na koniec lipca. W obawie o frekwencję ustalono, aby z każdego powiatu na sejmie stawiło się po sześciu posłów.

Na początku kwietnia 1764 r. zaczęli zjeżdżać do Warszawy pierwsi senatorzy i posłowie. Pamiętnikarz Marcin Matuszewicz, podążając z Rasnej, wstąpił do stolnika mielnickiego Leona Kuczyńskiego w Korczewie, aby omówić sytuację polityczną.

5 października 1763 r. zmarł w Dreźnie król August III. Już 9 października wieść o tym dotarła do Warszawy. Wkrótce żałobna sztafeta przybyła do Wołczyna do kanclerza wielkiego litewskiego, właściciela Siedlec, Michała Fryderyka Czartoryskiego.

Pod koniec 1761 r., po sprawieniu organów w Leśnej, które kosztowały prawie 8 tys. zł reńskich, Michał Kazimierz Radziwiłł udał się do Białegostoku, usiłując przekonać jego właściciela do zbliżenia z dworem królewskim.

Po śmierci Hieronima Radziwiłła Białą odziedziczył Michał Kazimierz Radziwiłł „Rybeńko”. Nosił się on z zamiarem uporządkowania spraw miasta, ograniczenia wpływów gminy żydowskiej faworyzowanej uprzednio przez brata, a także remontu zamku.

W roku 1759 przejeżdżał przez Podlasie książę maronitów - chrześcijanin zbierający jałmużnę w krajach europejskich - aby wykupić rodzinę z aresztu nałożonego na nią przez źle usposobionego do chrześcijan nowego baszę Kairu.