5 lipca 1831 r. obywatele podlascy Aleksander Targoński, dziedzic wsi Gąski, i Ignacy Mogielnicki, radca województwa podlaskiego, poparli wniesione przez Aleksandra Kuczyńskiego, byłego dowódcę Gwardii Ruchomej, właściciela Korczewa, podanie na dowódcę pospolitego ruszenia tego województwa.

19 czerwca 1831 r. w korpusie gen. Jankowskiego została ostatecznie pogrzebana wola zwycięstwa. Gen. Bukowski zatrzymał się pod Talczynem i przeczekał całą bitwę, nie ruszając z miejsca, a przeciwnik zabrał mu tabory, kolumnę amunicji i kasę trzech pułków strzelców pieszych.

Do 1 czerwca 1831 r. główne siły Dybicza znajdowały się jeszcze w okolicach Ostrołęki. 2 czerwca wywiad polski dowiedział się o wywożeniu przez Rosjan magazynów żywności z Siedlec, Radzynia, Łukowa i sprzedaży zboża ludności. Przedtem ewakuowano z Siedlec chorych i ciężką artylerię.

Pod koniec maja 1831 r. władze powstańcze szerzej zajęły się sprawami ludzi oskarżonych o zbrodnię stanu, czyli szpiegów.

23 maja 1831 r. płk Miller z grupy gen. Umińskiego zajął w Sokołowie Podlaskim część taboru Dybicza, wziął kilkuset jeńców i dużą ilość zaopatrzenia, ale musiał zatrzymać się pod Krzemieniem, mocno bronionym przez piechotę i artylerię nieprzyjaciela (n-pla).

20 maja armia główna Dybicza w sile około 35 tys. żołnierzy wyruszyła trzema kolumnami przez Węgrów, Sokołów i Rogów do Grannego. Nad Kostrzyniem pozostała jedynie grupa Pahlena II w sile ok. 13 tys. żołnierzy.

Po wizycie w Jędrzejowie Lelewel „postawił na nogi cały rząd”. Ten wystosował do Wodza Naczelnego (WN) obszerny memoriał, w którym ostrzegał go, że jeśli dalej będzie trwał w bezczynności, wówczas na niego spadnie cała odpowiedzialność za dalszy bieg wydarzeń.

Jędrzejów, niezbyt znana wieś położona 6 km od Kałuszyna, stała się w pierwszej dekadzie maja 1831 r. miejscem ważnych decyzji wojskowych, punktem docelowym wielu kurierów i osobistości politycznych.

Koniec kwietnia 1831 r. nie przyniósł zdecydowanych rozstrzygnięć i ważniejszych zmian na froncie na pograniczu mazowiecko-podlaskim.

Po zainstalowaniu się w Siedlcach feldmarszałek Dybicz podjął intensywne działania wywiadowcze. Okazało się później, że największe usługi świadczyli mu przedstawiciele innych narodowości.