Pełnomocnik ziemi drohickiej Feliks Kuczyński donosił bowiem RNN o gotowości terenu do walki: „obywatele tej ziemi są w piki i kosy uzbrojeni, odbywają musztry, rogatki i słupy smolne wszędzie zakopane”.

Po nieudanej nominacji poprzedniego organizatora siły zbrojnej, 11 czerwca 1794 r. Komisja Porządkowa Ziemi Drohickiej zaakceptowała wybór obywatelski na stanowisko generała ziemiańskiego Karola Urbańskiego, cześnika i byłego posła z tej ziemi na Sejm Czteroletni.

Najwyższy Naczelnik nie miał początkowo rozeznania w nominacjach podlaskich. Jeszcze na początku kwietnia wystawił patent na generała majora ziemi drohickiej Jana Krasnodębskiego. Później okazało się, że człowiek ten, jako dawny targowiczanin, był niechętny powstaniu.

Od połowy maja 1794 r. Siedlce stały się siedzibą prężnego ośrodka władz powstańczych, gdzie nie tylko organizowano I batalion XVIII regimentu, ale i intensywnie zbierano ofiary na cele powstańcze. Przodował w nich dwór właścicielki miasta.

3 maja 1794 r. sejmik ziemi łukowskiej podzielił powstańczą Komisję Porządkową na trzy wydziały: wojskowy, skarbowy i policyjny. Ustalono, że jej plenarne posiedzenia, w liczbie co najmniej po trzech delegatów z każdego wydziału, odbywać się będą codziennie między 8.00 a 13.00, natomiast sesje wydziałowe - każdego dnia po 15.00. Członkowie komisji za swą pracę nie pobierali pieniędzy.

4 kwietnia 1794 r. miała miejsce bitwa pod Racławicami. Ułamkowe wieści o tym dotarły na Podlasie po tygodniu czasu. Z obozu pod Bosutowem Tadeusz Kościuszko wydelegował w rejon Drohiczyna swego emisariusza, świeżo mianowanego majora milicji Jana Kuczyńskiego i 11 kwietnia wyznaczył dowódcą powstania w Chełmie ppłk. Jana Grochowskiego.

24 marca 1794 r. w Krakowie, który bez wystrzału został opanowany przez polski garnizon, odczytano akt powstania. Ogłaszał on Tadeusza Kościuszkę najwyższym i jedynym naczelnikiem oraz rządcą całego powstania, „prosto z woli narodu wezwanego i wybranego”.

Polskie plany powstańcze dojrzewały już od jesieni 1793 r. Jednakże przewidywany na dowódcę powstania Tadeusz Kościuszko 11 września 1793 r. podjął decyzję o odroczeniu walki. Znaczną rolę miało tu odegrać Podlasie, gdyż na prawym brzegu Wisły rozproszonych było ok. 13,5 tys. żołnierzy polskich, poprzedzielanych 14 tys. armią rosyjską.

Obezwładniony sejm grodzieński podjął uchwałę o redukcji wojska polskiego z 36 tys. do 17 tys. żołnierzy. Równocześnie rozpoczęło się przerzucanie nowych sił rosyjskich. Biskup Naruszewicz pisał do Stanisława Augusta: „Oto i w tych 4 dniach cały korpus gen. Chruszczowa przez Janów przechodził i miał codziennie przed mymi oknami stanowisko i noclegi z popasami”.

22 kwietnia 1792 r. król Stanisław August przybył do Grodna witany, jak na ironię, salwami 51 armat. W myśl żądań carowej Katarzyny winien był podpisać listy ogłaszające wybory do sejmu mającego zatwierdzić II rozbiór Polski.