„Płomień rozgryzie malowane dzieje,/ Skarby mieczowi spustoszą złodzieje,/ Pieśń ujdzie cało….”.

Tak Adam Mickiewicz przekonywał w „Konradzie Wallenrodzie” o sile i nieśmiertelności poezji, a ściśle mówiąc - jej ustnego przekazu z pokolenia na pokolenie. Bo taki właśnie przekaz jest w stanie przetrwać nawet najgorsze zniszczenia. Tę „wieść gminną” nazywa Mickiewicz „arką przymierza”, która łączy przeszłość z teraźniejszością, zagrzewa do walki w obronie ojczyzny. Pieśń - a wraz z nią pamięć o narodzie - będzie żyła dopóty, dopóki ludzie będą chcieli ją śpiewać. Ale żeby móc i chcieć tę pamięć przechować, trzeba wiedzieć, kim się jest. Jak najwcześniej określić swoją narodową tożsamość. Tę pomógł nazwać polskim dzieciom Władysław Bełza, autor wielu skierowanych do nich wierszyków.

O pszczelarstwie, parczewskich lasach i barciach, które w nich założył, Mirosław Kasperczuk mówi krótko: to mój świat. Chciałby nie tylko ocalić pamięć o gospodarce bartnej, z której przed laty słynęła Rzeczpospolita, ale też zachować łączność i duchową więź ze swymi poprzednikami.

Pszczelarstwem zajmuję się od 50 lat. To jeden z moich wyuczonych zawodów - skończyłem szkołę w Pszczelej Woli - a od ćwierć wieku wykonywany. Kontynuuję też tradycje rodzinne - przyznaje pszczelarz z Parczewa. Tutaj prowadzi pasiekę liczącą ponad 100 rodzin. Jak mówi, znając tajniki chowu pszczół i mając wiedzę z zakresu bartnictwa, od dawna nosił się z pomysłem, żeby „chodzić” nie tylko przy ulach, ale też przy barciach. Miał szansę to marzenie spełnić dzięki temu, że blisko miejsca jego życia i pracy rozciągają się lasy ze starym drzewostanem i piękną historią, w którą wpisane jest bartnictwo.